PoodyWoody. Dagboek van een muziek- en cultuurgek!
  • Blog
  • Over PW

Dagboek van een muziek- en cultuurgek

Popronde, hier in ons mooie Breda!

15/11/2019

1 Comment

 
Foto
Al zappend door Breda kwam mijn ambitieuze plan -om zoveel mogelijk bandjes te checken tijdens de 25e editie van de Popronde- zowaar uit. Als eerste val ik letterlijk koud binnen bij Paracematol, in de kleine zaal van Poppodium Mezz. Al binnen een paar nummers hebben ze de zaal en mij lekker opgewarmd met knallende punkriffs en hardrollende drums. Ondertussen vraagt de zanger of het publiek naar voren wil komen. Iedereen doet netjes een paar stappen in de richting van het podium. Even later gaat een grote groep weg en de leegte die ontstaat, vult de zanger met alle boosheid dat het nummer hem geeft (niet omdat die groep wegliep) en confronteert daar iedereen mee van dichtbij. Hij is de muziek. Rauw en transparant. Intens.
​Twijfel, twijfel, of ik zal blijven voor Bony Macaroni die drie kwartier later zou beginnen. Aangezien de geluidskwaliteit van deze kleine zaal helaas vaak te wensen over laat en ik verwacht dat Bony Macaroni vast op de festivals komen volgend jaar (gezien hun bekendheid ondertussen), is de keuze snel gemaakt. In die tijd kan ik meerdere bandjes checken binnen een kleine radius in het centrum. Dus ik haast me te voet vanaf de Mezz naar de andere kant van het centrum naar café Mad Molly’s, want de barman had me Alison Marble aangeraden. Ondertussen hoor ik uit de vele cafés de live bandjes de deuren uit knallen en haper even bij iedere deur. Was iedere donderdagavond maar zo! Wat een vibe!
Foto
In het bomvolle Mad Molly’s is Alison Marble al aan de gang. De muziek heeft inderdaad iets weg van The Stone Roses en Oasis zoals ze zelf omschrijven. Ze weten mij en het publiek geboeid te houden, alleen achterin wordt er gekletst. Bij het laatste nummer (dat ze net geschreven hebben) vraagt de zanger om stilte. Tot het einde van de bar houdt iedereen zijn mond en het lange slepende nummer met rustige stuwende gitaar doet zijn aftrap. Ik bevind me opeens in een andere dimensie. Zo mooi!​ Iedereen is betoverd en laat zich meevoeren. Dit moest ik opnemen en in mijn Instastory hangen, waarvoor de band me later enthousiast bedankt. Ik vraag nog even naar de titel van dat laatste nummer. ‘Supergaze’ heet het voorlopig nog. Wat mij betreft een toepasselijke songtitel bij het gevoel dat het bij mij opriep.
En door >>>
Doorzappen nu naar Foxlane die al veel gedraaid werd in de Kink Popronde Podcast. In het afgeladen Café De Vulling waarbij het zicht belemmerd wordt door vijf pilaren, kan ik ze helaas alleen maar horen. Maar dat klinkt lekker, lekker van nu. Het jonge publiek gaat er vol in mee. ​
Op naar de Food Hall waar Dan August zo mooi, puur en glashelder ‘americano’-achtig zingt dat ik mijn oren er niet vanaf kan houden. Een ouder echtpaar gaat spontaan stijldansen tijdens één van de nummers. De bandleden hebben dat zo te zien nog niet meegemaakt en krijgen een grote grijns op hun gezicht. Ik blijf in vervoering tot het einde waardoor ik SpeakEasy mis die ook nog mijn lijstje stond. 
Meteen maar door naar Borrel Bar Breda waar iedereen ongeduldig staat te wachten op de mannen van Boardlong. Al tijdens de soundcheck weet de zanger het publiek mee te krijgen en begint het feestje meteen na de eerste noten. In het café waar ik altijd de polonaise achteruit loop tijdens carnaval, is de halve tent nu aan het pogoën en headbangen. Wat een energie in de ‘horsepit’ zoals de zanger dat zelf hernoemt na een flauwe grap over paardenallergie. ​
Bij de buren in sportcafé Old Dutch is de sfeer een stuk relaxter, alhoewel de bandnaam dat niet doet vermoeden. ‘Destructive Penguins’ krijgt me met hun heerlijke reggae en hiphop vibe weer even met beide voeten op de grond. ‘Uitgerust’ loop ik weer richting café De Vulling waar ik de kleine zangeres van Get Jealous net kan zien en de zaal vult met haar blije meisjesstem op de stevige punkrock. Ook deze band verwacht ik volgend jaar op de festivals te zien en besluit Queen’s Pleasure even te checken in Café De Speeltuin, mijn favoriete rockkroeg in Breda. 
En wat konden die gasten spelen! Met de quirkyness van de Arctic Monkeys en The Strokes inclusief jaren '90 gitaarsolo’s met opzwepende drums staat deze band als een huis. Eigenaar Ronald verwoordde het enthousiast: ‘Als je niet weet dat ze uit Nederland komen, denk je dat ze rechtstreeks uit Manchester zijn ingevlogen.' Met hun nummer ‘I only wanna party’ en dan de onverstaanbare tekst ‘when the dicks come out’ (zoals ze later zelf toevoegde aan mijn Instastory in hun eigen story...ahum…) was het feestje compleet!
​Met mijn laatste beetje energie toch nog even naar de Popronde AfterParty in de 'Pij' om de avond op gepaste wijze af te ronden. Onherkenbaar door zwarte bivakmutsen met skibrillen erover heen en in witte trainingspakken, krijgt de house-act met de frappante naam ‘Druiprek’ met hun opzwepende van 303 tot aan rave muziek het publiek vooraan aan het pogoën en hakkuh. 
Een mooie afsluiter na al het rockgeweld van deze bijzondere 25 jarige editie van de Popronde dat ooit begon in Nijmegen en nu meer dan 30 steden aan doet met jaarlijks gemiddeld 140 bandjes. Gekozen door een vakjury van gerenommeerde muziekidioten. Mag ik een groot applaus voor deze geweldige organisatie, de bands en alle vrijwilligers, op naar de volgende 25 jaar!

P.s.: Check mijn volledige Instastory van deze avond
Foto
1 Comment

Bospop 2019 - Dag 3

22/7/2019

0 Comments

 
Foto
​‘Een bietje sjanspasta in oe haar, dan komt het allemaal goeh!’ Met deze Brabantse humor werd ik wakker van mijn tweede slaap tot 11.00uur ’s ochtends, want weer slecht geslapen door de klamme nacht. Heerlijk dat taaltje, uit het land waar mijn wieg heeft gestaan en nog enigszins te verstaan. Dit in tegenstelling tot het Limburgs later op de dag van Rowen Hèze waar ik nog steeds geen touw aan vast kan knopen.
Marc Broussard luidde deze dag voor ons in met relaxte blues/ soul muziek, later in dezelfde tent gevolgd door The Doors Alive. Al chillend op het gras en waarbij ik nog steeds geen wiet nodig heb om in de flow en hogere sferen te geraken. De stem van de reïncarnatie van Jim was wat rauwer en minder warm dan van de rock hero himself. Maar 50 jaar na dato zie ik van jong tot oud de nummers meezingen, wat een legendarische muziek! De eigthies bands hebben me deze Bospop niet kunnen griipen. Ik voel er simpelweg niets bij. Ik zit het gros van dit blog te typen in de witte tent, terwijl Level 42 zijn nummers op ‘een standje te lui afspeelt’ volgens mijn vader. Ondertussen begint The White Buffalo, dus nu even pauze, want dat klinkt meteen te gek. Terwijl deze grote sexy teddybeer de tent omver blaast met rock en gevoelige nummers die elkaar afwisselen, zie ik in mijn linkerooghoek iets op het scherm staan bij het hoofdpodium: ‘Optreden Sting geannuleerd, wegens aanhoudende gezondheidsklachten’. Wat een domper...Sting was één van de grootste redenen om te gaan, zeker van mijn vader...Nadat we deze shock verwerkt hadden, gaf de teddybeer ons weer wat energie en blijheid. En wat zou ik deze teddybeer graag net zoals die van mijn dochtertje op het einde van mijn bed in de hoek me iedere avond in slaap laten zingen (tenminste als Eddie Vedder geen fut heeft haha).
Met een set nieuwe tanden, vol zonnebrandspray en de gitarist in witte leren pak en de zanger met rode broek en Steven Tyler sjaal, stormen de bandleden van Foreigner vol energie het podium op. Nee, ze zijn niet ‘Cold as Ice’. Integendeel. Alle foute rockposes die je kunt verzinnen worden uit de kast getrokken. ‘Popiejopies’, zegt iemand achter me. Maar wel vol overgave, ze verloochenen zichzelf niet! Of toch wel, want later lees ik dat niemand van de originele band op het podium stond...Dus zagen we alleen maar een gelikte cover band?
Foto
​Ondertussen was het hele programma gehusseld. Rowen Hèze verhuisde naar het grote podium in plaats van de tent om een uur lang het publiek de domper te doen vergeten. En dat lukte! Alle Limbo’s zongen in vol ornaat mee en alle Brabo’s zoals ik deden hun uiterste best. Rival Sons up next, ja en hier ga ik toch even een minpuntje naar voren brengen. Het geluid in de witte tent was nog steeds erg schel, bijna iedere band was zonder oordoppen niet te doen. Erg jammer van zo’n rockband waarbij de hoge tonen juist niet schel moeten zijn. Maar goed dat mocht de pret niet drukken, de Rival Sons speelde vol verve, rock on! Daarna even uitrusten op een bankje, onder het genot van Joe Jackson, die van punk, rock tot blues Bospop inblies, al zittend achter zijn piano. De goede man wordt ook een dagje ouder. Daarna werd ik weer betoverd door Chris Robinson (van The Black Crowes) en zijn unieke heze geluid, en kon het niet laten om bijna vooraan te staan. Wat heerlijk weer! Door The Specials smaakte onze Thaise Curry nog beter met hun exotische geluid en heerlijke reggae ska punk. Trouwens, wat een verschil in eetkeuzes in vergelijking met 5 jaar geleden. Het astronautenvoedsel hadden we best thuis kunnen laten. 
Na The Specials stond Earth Wind & Fire in de witte tent die zij met hun vrolijke funky beats en lichtshow kleurden. Een uitstekende 14 koppige band, maar kon mij weer niet echt boeien. Wat mij betreft ook meer North Sea Jazz Festival materiaal. Maar voor de gemiddelde Bospopganger was het een leuk jeugdsentiment en ze dansten vrolijk mee als opmars voor Nile Rodgers die bij afwezigheid van Sting nu als afsluiter ingepland was. De juiste keuze van de festivalorganisatie! Nile heeft de allure van een grote poplegende, terwijl hij alleen de albums van poplegendes geproduceerd heeft. Met zijn band ‘Chic’ bracht hij al hun nummer 1 hits ten gehore. Een hartelijke man, die vol trots over zijn bizarre carrière verteld waarin hij vele artiesten de duw heeft gegeven die ze nodig hadden. Denk aan Madonna, Duran Duran, David Bowie, Diana Ross, Syster Sledge en nog vele anderen…
 
De sfeer zat er goed in en Nile kreeg heel Bospop aan het dansen. Dat zette daarna nog een paar uur door in de 24-uurstent in een sfeer waar iedereen zichzelf mag zijn. Van jong tot (heel) oud danste op alle soorten muziek. Van Guus tot Metallica en System of a Down. Geweldig! Wat was deze Bospop een mooie ode aan alle soorten goede muziek, van soul, tot rock/metal, blues en punk. En ja, van sommige muziek word je warmer dan van andere muziek, ieder zijn smaak! Pa, volgend jaar weer?!

Bospop 2019 - Dag 1

Bospop 2019 - Dag 2
Foto
0 Comments

Bospop 2019 - Dag 2

22/7/2019

0 Comments

 
Foto
Na een korte nacht slaap in een klamme tent, liepen we weer op ons gemakje naar het festivalterrein waar Cordovacs, ‘jihaaa from Nashville’, inclusief baard en cowboyhoed met driestemmige zang Bospop gelijk in de feeststemming brachten. The Lachly Dooley Group uit Australië met drummer Jack Barnes, zoon van Jimmy Barnes die vier uur later hetzelfde podium zou betreden, brachten een energieke show. En de zanger was een virtuoos op de Hammond orgel. Helaas was het geluid te schel in de tent en weer teveel van hetzelfde, net zoals bij My Baby. Duidelijk niet ons kopje thee.
​Na een gezellige lunch in onze huurtent racete ik net op tijd naar voren voor Living Colour, die ik van begin tot eind wilde maken. Zouden ze nog steeds zo goed zijn na de laatste keer dat ik ze ooit op Pinkpop zag een paar decennia terug? Ja hoor, de zanger haalde alles nog met gemak en gooide er zelfs nog meer soul in. Maar ook de harde noten werden niet geschuwd, ‘Time’s up’ en ‘Elvis is dead’ kwamen er nog net zo strak uit als toen op Pinkpop.
Flogging Molly brachten natuurlijk de regen mee. Maar dat mocht niet baten, dancing in the rain hoort erbij op de Ierse folk, poncho aan en gaan! En als afsluiter stond John Fogerty (voormalig zanger van Creedence Clearwater Revival)  geprogrammeerd. De verwachtingen waren natuurlijk hoog van deze rocklegende, die Woodstock ‘69 overleefde. Daar vertelde John nog een mooi verhaal over. Dat ze alleen wilde spelen met Creedence als ze op een goede tijd geprogrammeerd werden. Zo geschiedde het, zaterdagavond om 21.00uur zouden ze spelen. Tot grote ergernis van John bracht The Grateful Death roet in het festival. Al experimenterend met LSD op het podium, besefte ze na een uur pas dat het eigenlijk de bedoeling was dat ze een deuntje moesten spelen voor de 500.000 man...en uiteindelijk kon John om 2.30uur s nachts het podium op, spelen voor 500.000 slapende naakte mensen. Toen riep er één man vanuit achterin: ’John I am with you! No worries!’ En John vertelde dat hij toen maar voor deze ene man ging spelen en daar later een lied over heeft geschreven. De ode ging daarna door aan de seventies en 50 jaar muziekgeschiedenis, met her en der wat covers. Waar iedereen bij Level 42 de volgende dag stond te klessebessen, was bij John iedereen in de ban van zijn muziek. A true legend, zo humble en integer. Dat zijn de echte. Zo vraag ik me op dat moment ook af of Eddie Vedder over 20 jaar hier zal staan. ‘Mijn eigen’ rock legend. Dat ik op Bospop 2030 daar met mijn twee dochters sta te zwijmelen en die ook alle nummers uit hun hoofd kennen. Net zoals ik die van John Fogerty, maar nooit er bewust van ben geweest dat ze van  Creedence waren. De lange vakantieritten door Europa met Creedence op cassettebandje zijn blijkbaar in mijn geheugen gegrift.
Foto
Daarvoor speelde een andere John, ook ‘mijn’ John, want uit Australië, waar ik hem voor het eerst zag toen ik daar woonde. Dit was de vierde keer dat ik hem kon bewonderen. Wat een gitaarvirtuoos. Nu in de rockstand, heel anders dan in Paradiso de laatste twee keer. Hij was duidelijk in festivalsferen en kreeg mijn vader zelfs aan het dansen op Funky Tonight! Iets wat Jimmy Barnes met zijn gekrijs daarvoor niet voor elkaar kreeg.
En het ‘kattengejank’ van Skunk Anansie zoals mijn vader dat verwoordde, trokken zijn oren ook niet haha. Ik wel. Ik stond op 15 meter van het podium en was helemaal lyrisch van haar en de vette muziek. De hits kwamen er nog steeds op hoog niveau uit. Maar tijdens haar nieuwe nummers ging zij (en ik) pas echt los. Wauw! In haar jarenlange gevecht om Engeland bij Europa te krijgen zoals ze aantal jaar geleden op Rock Werchter vertelde, had ze het nu over haar land als ‘what a f’in disgrace’, natuurlijk refererend aan het May-Brexit drama. Het zit haar zo diep dat ze op een gegeven tegen de band zei dat ze een nieuw nummer wilde spelen. Geen idee wat de titel zal worden, want ze hebben het pas twee weken geleden geschreven. Maar daar kon ze al haar boosheid in kwijt, ‘This means war’ werd herhaaldelijk gezongen. Wat een vet nummer was dat! Go Skunk! Ga vooral door met nummers schrijven, never too old! En zoals ze zelf zei: ‘We need to play new songs, otherwise we’ll just simply get bored’. En die eerlijkheid trekken wij goed, wij Nederlanders. Hands up for Skunk!

Bospop 2019 - Dag 1
​

​Bospop 2019 - Dag 3
Foto
0 Comments

Bospop 2019 - Dag 1

22/7/2019

0 Comments

 
Foto
Al tuffend over landelijke weggetjes om de vakantiefiles te ontwijken, haalde mijn vader en ik herinneringen op over de vorige twee keer dat we naar Bospop waren geweest. In 2013 nog op het voetbalterrein bij de Bosuil, de tweede keer in 2014 op het nieuwe terrein gelegen aan de A2, net zoals deze editie. De eerste Bospop met bands zoals Within Temptation,  ZZ-Top, Rodger Hodson van Supertramp die me enorm verraste, Crossby, Stills & Nash en de experimentele muziek van Steven Wilson. Voor de tweede Bospop hadden we al vroeg kaarten gekocht, want de Simple Minds kwamen waar mijn vader groot fan van is. Het werd alleen heel erg spannend of we konden gaan, want een half jaar daarvoor lag het leven van mijn vader aan een zijden draadje (vanwege een heftige hersenontsteking). Hij kon daarna nog amper lopen en zijn hersenactiviteit was ook enorm verminderd. Maar hij moest en zou naar Bospop om de Simple Minds te zien. Na een half jaar lange revalidatie met een enorm doorzettingsvermogen, had hij weer de kracht om er bij te zijn. Iets wat ik eigenlijk nog steeds niet kan geloven. Bospop had hem letterlijk weer op de been gebracht. Het rare is wel dat mijn vader nu zei dat hij zich niet kon herinneren dat hij Simple Minds had gezien, terwijl ik tijdens hun optreden tranen in mijn ogen kreeg omdat hij naast me stond. Wonder boven wonder. En nu, na 5 jaar, zijn we er weer! Mijn vader inmiddels bijna 70 en die al maanden van tevoren een Bospop afspeellijst had gemaakt op Spotify, zoveel zin had hij er in.
Foto
Aangekomen op Bospop verliep eigenlijk alles vlekkeloos. Precies tussen de buien door de gehuurde tent ingeruimd en op naar het festivalterrein dat op vijf minuutjes lopen lag. We waren precies op tijd voor Matt Simons die Bospop opwarmde met zijn mooie stem. Daarna door naar de witte tent waar My Baby begon. Met een dijk van een stem en groovy beats en gitaarwerk, deinde we mee met de nummers. Helaas leek het wel of ze in hetzelfde nummer bleven hangen, soort van continue intermezzo’s. Na een paar nummers raakten we verveeld, mooi moment om bij onze tent de eerste bakjes astronautenvoedsel van warm water te voorzien, want geen zin in lange rijen en vette hap. Het smaakte ook nog. 
Ondertussen begon James Morrison met een cover van The Beatles ‘With a little help from my friends’, die klonk als de Joe Cocker versie vanwege zijn rauwe hese stem. En na een aantal nummers kreeg ik het er zelf helemaal benauwd van omdat hij zijn strot zo aan ’t knijpen was. Door naar The Charlatans, met hun Britse ietwat luie Indierock, wachtend op hun hit ‘The only one I know’, wat ik een heerlijk nummer vind, met de rest van de nummers was ik niet echt bekend. Klonk wel chill.
Toen was het tijd voor Mr. Richard Ashcroft, ooit zanger van The Verve. Met ‘Just my voice and 6 strings, something else than all the fireworks tonight’ (refererend aan TOTO die deze avond zou afsluiten), wist hij de aandacht van iedereen een uur lang vast te houden. Wat een charismatische man met een mooie warme krachtige stem. Nog steeds op de bres in zijn legeroutfit. ‘Don’t be a slave to money’, zei hij voordat hij ‘Bitter Sweet Symphony’ inzette. 
Foto
Even later stond het gelikte Kodaline in de tent te spelen, met strakke lichtshow en even zo strakke set. Toch wel mooi, was onze conclusie, in tegenstelling tot de wassen neus van Toto die daarna op de main stage speelden. Ik dacht heel even dat André Hazes en George Baker het podium opkwamen. Maar niets was minder waar, de mannen van TOTO zijn geen mannen van het volk. Ze kwamen erg afstandelijk over en waren voor mijn gevoel alleen voor zichzelf aan het spelen. De hits werden afgedaan met een korte introductie over het ontstaan van het nummer waarna ze er één minuut van speelden. ‘Africa’, het enige liedje dat ik wel trek en mooi vind werd kapot gejammed. Duidelijk materiaal voor North Sea Festival, en vele Bospoppers liepen daarna net zoals mijn vader en ik naar de 24-uurs tent. Erg jammer dat Snow Patrol ingeruild moest worden voor TOTO. De dag ervoor vroeg Tim Op het Broek op Kink Radio welke muziek je echt niet kunt negeren. Toen wilde ik al TOTO appen, maar dacht, laat ik ze live nog een kans geven. Nou Tim, zet TOTO maar voor mij alsnog op je lijstje, haha!

Bospop 2019 - Dag 2
​

Bospop 2019 - Dag 3
Foto
0 Comments

The month after...met nog meer sfeerfoto’s van RockWerchter 2016!

23/7/2016

0 Comments

 
Foto
Ik ben nog steeds aan het afkicken of nagenieten, hoe zal ik het eens verwoorden. Na 20 jaar weer 4 dagen lang 'festivaleren'. En nee, ik was het nog niet verleerd. Via mijn 4 blogs over RockWerchter 2016 kan ik deze mooie momenten nog jarenlang herbeleven. Ondanks alle ongemakken die toch wel zwaarder gaan tellen met de jaren...

Van Paul McCartney tot de snoeiharde Bring Me The Horizon en van Rammmmmstein tot aan Florence & The Machine en weer terug! Wat een mooie shows ook! Een groot verschil met de optredens van 20 jaar geleden toen podia vaak sober aangekleed waren met maximaal een spandoek met logo van de band. Behalve dan de echt grote artiesten zoals David Bowie destijds. Een decor dat ik nog steeds voor me zie met de grote witte cirkels verlicht met vrolijke kleuren en natuurlijk met Mr. Bowie in strak wit pak ervoor. Wat een karma had die man! (R.I.P.) 
Thelma en ik filosofeerde gedurende de 4 dagen over wat nou muziek maken en artiestschap inhoudt. Er kwamen woorden naar boven zoals 'humble', 'moeiteloos', 'de urgentie om muziek te maken'. Oftewel als je iets doet waar jezelf energie van krijgt, vanuit je gevoel start en er talent voor hebt (dat gaat meestal gepaard met elkaar...), dat zijn voor mij de ingrediënten voor artiesten die pure muziek maken. En dat werd zeker waargemaakt op RockWerchter 2016!
​
​Hieronder nog een aantal foto’s die goed de sfeer weergeven van hoe ik het festival beleefd heb samen met Thelma (en daaronder de line-up voor de volledigheid):
Foto
Foto
0 Comments

RockWerchter 2016 - Dag 4

23/7/2016

0 Comments

 
Foto
​‘Just come on, let it goooo, just let it beeee, why don’t you be you and I’ll be me…,’ kon ik nog net meezingen met James Bay. We hadden de hele ochtend lekker gechilled in de zon op de camping en met ons nummertje voor de douches gewacht bij de tent. Allée, nog maar 130 wachtenden voor u…
Heerlijk zwijmelend op de muziek van James stond ik naar hem te kijken en kreeg spontaan een ‘midlife crisis crush’ zoals Thelma het zo mooi verwoordde. Hij doet je echt denken aan Johnny Depp en dan met zo’n mooie stem en gitaar...Ik zag mezelf al helemaal vooraan staan tussen de 16-jarige meisjes...
Foto
​Direct daarna trad rocklegende nummer 4 op: Jawel, Iggy Pop in da house! Ik was nog steeds in de waan dat hij compleet lamgeslagen op het podium zou verschijnen zoals vroeger. Het tegendeel was waar! Wat een krachtige whiskystem onder begeleiding van de echte originele punkrockmuziek. Hij haalde natuurlijk vriend Bowie nog even aan en vermaakte het publiek van begin tot eind. Wat een ‘Lust for life’ voor iemand net zo oud als mijn schoonmoeder...Iggy will rock ‘till his last breath!'
En wie ook tot het bittere einde muziek zal blijven maken, is Beck. We gingen op de grond zitten. Het zou een relaxed concert worden. Dachten we. En na 4 dagen festival waren we toch wel redelijk uitgeput. Maar na de eerste paar nummers konden we toch niet stil blijven zitten. En na ‘Looser’ al helemaal niet meer. Wat kan Beck een feestje bouwen en aan het einde gestructureerde chaos orchestreren waar mijn oren wèl tegen konden...Weergaloos!

Macklemore had ik nog een kans gegeven, maar raakte direct geïrriteerd door zijn slechte rapkunsten en zangeressen die op band meezongen. Wat een aanfluiting en wat een narcist. Snel naar de Hang Out waar we het minst last van hem zouden hebben. Samen met wat andere rockers die rechtstreeks uit Wayne’s World waren gelopen, genoten we van onze nachos in afwachting van Skunk Anansie en afsluiter Florence & The Machine. 
Foto
Thelma en ik zaten in tweestrijd. Hoe hadden ze toch in godsnaam deze 2 dames van wereldformaat op hetzelfde tijdstip kunnen programmeren...Onze wegen scheidden daardoor voor een uur, want ik wilde toch echt wel Skunk zien crowdsurfen en haar krachtige stem horen. En Thelma had haar kaartje voor RockWerchter vanwege Florence gekocht. En zo geschiedde het. Na een uur teruggevoerd te zijn in mijn grunge-rocktijd liep ik terug. Skunk maakte ondertussen nog een enorm politiek statement: Ze bombardeerde zichzelf tot 'Europeaan' naar aanleiding van ‘Brexit’ een paar dagen daarvoor. Ze zei dat ze ‘back to square 1’ zijn in Engeland...Alles waar zijzelf ook 20 jaar zo voor had gestreden in 1 dag vernietigd. ‘Everyday hurts...’
Gelukkig nog het laatste half uur van Florence meegepakt. Wat een presence is zij. An angel came down from heaven in haar fladderende rode jurk. Alhoewel ik thuis niet naar haar muziek en stem kan luisteren (tot grote verbazing natuurlijk van Thelma), was het concert en juist haar stem erg mooi en zo breekbaar. Een gevoelsmens die iedereen vroeg om in de laatste show van haar tour voor één keer de mobiel tijdens het laatste nummer weg te stoppen...En gelijk heeft ze, maar toch ben ik blij dat ik van alle mooie momenten van het festival beelden heb en ook flink genoten heb! De afsluitende vuurwerkshow kwam er als een soort van aftermath of anti-climax achteraan. Jammer dat deze niet geïntegreerd was in haar overweldigende show...Misschien wilde ze dat niet...Snap ik ook wel weer.
Foto
Het was een zeer geslaagd festival! En afhankelijk van de line-up van volgend jaar, een grotere warmere tent en onder voorbehoud van mooi weer zou ik zo weer 4 dagen van mijn leven 'opofferen'...! Thelma: Ga je weer mee op een road trip?
0 Comments

RockWerchter 2016 - Dag 3

22/7/2016

0 Comments

 
Foto
Na een te gezellige nacht op de camping ontwaakte ik langzaam op de muziek van Kensington. Ik had ze nog nooit live gezien. Iedereen had het me aangeraden. Ik ken ze eigenlijk alleen van de radio en vind ze te gelikt klinken. Live spelen ze gelukkig veel rauwer. Dan komt hun muziek en de stem van zanger Eloi Youssef met zijn heze scherpe randje veel meer tot zijn recht.
Kensington bouwde de show mooi op en maakte er zowaar een feestje van om 2 uur ’s middags. Met recht een openingsact die het publiek goed weet op te warmen. Het mooiste aan Kensington vind ik dat ze artiesten in hart en nieren zijn en ‘zo dankbaar zijn dat ze op het podium mogen staan waar hun jeugdidolen die avond ook zouden spelen zoals de Red Hot Chili Peppers’, aldus gitarist Casper Starreveld. Charmante Amsterdammers met een hartje van goud! Echte crowdpleasers.
Na wat falafel binnengewerkt te hebben, waggelden we naar Glen Hansard. Ook een tip van iemand. Hij stond compleet met strijkorkest op het podium. Na 3 nummers renden we weg met onze handen over onze oren. Het deed letterlijk pijn aan mijn oren (zelfs met oordopjes in...). Òf het geluid stond slecht afgesteld òf ik trok die chaotische muziek met jammerlijk geschreeuw van hem op dat moment echt even niet. Later bleek dat de drummer van RHCP nog een nummer had meegespeeld en dat iedereen laaiend enthousiast was over het concert. Hmmm...Hadden we toch iets gemist??
Foto
​Poncho aan poncho uit, zo ging het eigenlijk al 3 dagen. Maar dat mocht de pret, de toffe bands en het lekkere eten van de food trucks niet drukken. Zo heb ik 2 keer de BBQ ballen met overheerlijke Smokey BBQ-saus op. Thelma was verslaafd geworden aan de pulled pork (die volgens haar recht deed aan het overheerlijke recept van haar moeder). En de nachos van Willy’s deden het ook goed. ​Op weg naar PJ Harvey hoorden we de electronische rockbeats van Goose. Volgens Thelma kwam hun show totaal niet tot zijn recht in het daglicht en was het niet zo’n feestje als de vorige keer.
​Precies op tijd voor PJ Harvey. En dat was maar goed ook, want deze show moet je van begin tot eind meemaken. Het deed ons meer denken aan een muzikale theatervoorstelling zoals van Orkater dan aan een concert. En bij een theatervoorstelling loop je ook niet zomaar weg. Ze kwam op met een soort van fanfare en zong bijna op een vervreemdende manier. Het waren zeker geen meezingers en ik raakte helemaal in trans op een gegeven moment. Het decor deed me denken aan het plafond van het Pantheon in Rome waar ik een paar maanden daarvoor nog een kwartier lang naar had gestaard en waarbij de motregen door het gat drupte. Magisch! Zo ook deze voorstelling van PJ Harvey in haar geweldige zwarte met leren outfit. Met dank aan modeontwerpster Ann Demeulemeester (1 van ‘de 6 van Antwerpen’).
Foto
Foto
Nog een kwartier voordat de Red Hot Chili Peppers begonnen. Weer naar de andere kant van de weide racen. Dit was er ook 1 van mijn bucketlist. Nee, ik had ze echt nog nooit gezien...Ook door verhalen van vroeger dat Anthony altijd vals zong en dat de concerten vaak tegenvielen. Gelukkig was Anthony in vorm en deed zijn best om op toon te blijven. De baslijnen van Flea denderden over het veld en de oude nummers komen dan toch als beste tot uiting. ‘Californication’ en ‘By the Way’ zong iedereen netjes mee en ze draaiden braaf hun nummers stuk voor stuk af. Communiceren met publiek was er niet bij en ze stopte opeens waardoor ze niet eens een ‘we want more’ afdwongen. Na een raar intermezzo van de drummer met de nieuwe gitarist op de piano (wat later van The Editors bleek te zijn) speelden ze nog 2 nummers met ‘Give it away’ als uitsmijter. Meer was het ook niet...Al met al een dun streepje op mijn bucketlist...
​En wat baalde ik achteraf dat ik niet eerder naar Tame Impala was 'overgelopen'...We pakten nog net de laatste 2 nummers mee. Ik werd bij het laatste nummer zelfs emotioneel. Ik begreep maar niet waarom die muziek en de zanger mij zo raakte. Had ik van tevoren maar meer research gedaan, dan had ik geweten dat ze uit Australië kwamen. Het land waar ik 6 jaar van mijn leven heb vertoefd...Dat verklaarde alles. Helaas eindigen ze hun tour dit jaar in Mexico, dus ik zal geduld moeten hebben voordat ik weer meegevoerd kan worden in hun muziek vol psychedelische klanken verrijkt met een kleurrijke lichtshow en te coole graphics. 
Foto
​Tip: Mocht je een avondje relaxte beelden en muziek willen zien, check dan de bij elkaar geplakte stream van Tame Impala paredes de coura 2015 met graphics op de Opera House in Sydney waar de Manly Ferry op de voorgrond en op de achtergond de immense cruise ships voorbij glijden...
Foto
0 Comments

RockWerchter 2016 - Dag 2

18/7/2016

0 Comments

 
Foto
​Op naar het festivalterrein na een onwennige eerste nacht in een veel te kleine tent op The Hive Resort (wel als enige camping zonder 50 cm modder!). Naamgenoot The Van Jets uit België moest ik natuurlijk wel even zien. Beetje tegenvaller, maar best lekker muziekje zo op de achtergrond tijdens ons ontbijtje. 
Ineens bedacht ik me dat Gary Clark Jr. ook aan het spelen was in ‘The Barn’. Hoe kon ik dat vergeten! Hij bewees dat hij niet voor niets ‘de beste gitarist van de wereld’ is van dit moment. Behalve vette gitaarriffs, mooie blues akkoorden en pakkende solo’s, heeft Gary ook nog een stem die je doet denken aan de grootsten van deze aardbol. Where Jimi meets Bob meets Prince meets B.B. King! Wat overweldigend om hem zo live te zien spelen. Genieten, genieten en nog eens genieten. 
​En dan het muzikale geweld van Bring Me The Horizon. De circle pit stond al lang en breed klaar voordat ze begonnen. Voor vette emo-rock ben je bij hun aan het juiste adres. Alleen had de zanger te kampen met griep. Ik heb nog nooit een rocker zien niezen op het podium. Te sneu, hij deed zo zijn best en baalde als een stekker om vervolgens afgemaakt te worden op Twitter. Dat was niet verdiend! Ik zit er serieus aan te denken om ze weer te gaan zien in de Heineken Music Hall op zondag 13 november 2016. Mijn mobiel was leeg, dus helaas geen foto's of video's ervan. Eigenlijk maar goed ook want de Pinkpop 2016 versie (zelfs met stem) klinkt erg chaotisch, veel vetter als je recht voor het podium staat...!
Foto
​Het was dringen voor de deur van Klub C bij Trixie Whitley. Later bleek dat de regen ook een rol speelde...Ik heb uiteindelijk alleen het laatste nummer gezien omdat ik geen zin had in gedrang half in de regen. Wat een unieke stem gepaard met een dosis emotie. Haar naam en goede uitspraak doen ook vermoeden dat ze half Belgisch/ half Engels is. Na wat Googlen blijkt dat ze Belgisch-Amerikaans is. ‘From a very young age, Trixie Whitley nurtured a singular creative spirit, springing from her restless inner directive.’ (bron: Website Trixie Whitley) Need I say more...ze maakte het waar!
Foto
Ondertussen stond ik te popelen om naar Robert Plant te gaan, dé voorman van Led Zeppelin. Dat ik ooit nog in mijn leven ‘Whole lotta love’ live mocht horen van hem. Alle bekende liedjes wel verpakt in een nieuw jasje, maar het begin van ‘Whole lotta love’ speelde en zong hij vol respect in de originele versie (je herkent het niet meteen...maar als de gitaarriffs beginnen, krijg je gegarandeerd kippenvel (oeps, spoiler alert...:-)): 
​Dat Robert ook op de rocklegendelijst een prominente plek heeft, mag duidelijk zijn. Hij bewees dat ook temeer met zijn nieuwe nummers vol Afrikaanse muziekinstrumenten en ritmes. Deze man MOET muziek maken, dat staat buiten kijf. Dat zit er in en moet er uit. Een show die gezien moet worden, van begin tot eind!
​Het feestje van The Offspring: Alweer 20 jaar geleden dat het laatste kaartje voor mijn neus verkocht werd voor hun concert in Paradiso...En dat terwijl ik 3 maanden ervoor op Lowlands om 12 uur ‘s ochtends als 1 van de 10 fans uit mijn plaat was gegaan. Hoe snel kan het gaan met een band. En nu 20 jaar later ga ik weer uit mijn dak.
Wel alleen op de oude nummers, de nieuwe heb ik eerlijk gezegd niet meer meegekregen. “Hé man you know I am really OK...The gun in my hand will you tell you the same….lalala, I guess I got a Bad Habit...” Springen! En meteen opgewarmd voooorrr…jawel, Rammmmmmmmstein.
​Mann, mann, mann, Deutsche Gründlichkeit van de bovenste plank. Hoe strak, vet en entertaining kan een band zijn! Naast al het theatrale geweld, maakte Mr Rammstein ook nog een politiek statement. Vlak naast vliegveld Zaventem een ontploffing met bomgordel verbeelden...Dat hakte er best in en was op het randje van wat wel of niet ‘artistiek verantwoord’ is...En dat je daarna gewoon door blijft headbangen op de strakke riffs en de driedubbele base. Tsja...Al met al, een concert dat ik zeker niet wilde missen en waarvoor ik besloot om naar RockWerchter te gaan. Weer een dikke streep op mijn bucketlist.
​Was je ook op RockWerchter 2016, dan hoor ik hieronder natuurlijk graag hoe jij het festival en de concerten hebt ervaren!
0 Comments

RockWerchter 2016 - Dag 1

14/7/2016

0 Comments

 
Foto
Waar moet ik beginnen...Hoe overweldigend kan een 4-daagsfestival zijn. Ja, RockWerchter maakt het waar ondanks alle ontberingen. Het was de natste, modderigste en koudste editie ooit. Alles goed gemaakt door de vaak verrassende line-up met zelfs 4 rocklegendes. Ik begin gewoon bij het begin. 

Dag 1: Van Kaiser Chiefs, Ellie Goulding, New Order tot Paul McCartney. 

Na een bakkie koffie en thee reden Thelma & Louise weg. Volgepakt met 8 dagen kleding voor 4 dagen festival. Volg vooral niet je GPS was het devies op de website en borden van RockWerchter...Hadden we onze eigen weg maar vervolgd, dan hadden we de Kaiser Chiefs op het festivalterrein kunnen zien en niet vanachter de hekken. Ruby, Ruby, Rubyiiieeee....! Toch maar weer even terug naar de camping, de tent beter inrichten voor de lange nachten die zouden komen.
Ellie Goulding was zeer verrassend en haar stem nog mooier live, rauw en niet zo gelikt als op 'CD'. Vriendin 'Thelma' genoot live via haar mobiel samen met haar dochter (9 jaar) van Ellie. Tranen schoten in mijn ogen. Dat muziek beleven zo de liefde nog meer kan vergroten tussen moeder en dochter, geweldig. Pink er weer één weg...
Daarna toch even New Order checken, we hadden nog 'pauze' voor Paul. Ik wist nog dat het 80's electronische sounds waren, die me destijds ook al niet raakte. En nog steeds niet. Na 3 nummers hadden we het wel weer gezien...De video's waren wel vermakelijk. Allemaal foute flashbacks naar de 80's drugs and rock & roll lifestyle. 
Foto
En toen op naar Paultje...eigenlijk zonder al te grote verwachtingen, het zou een streepje op mijn bucketlist worden. Maar niets was minder waar. Wat een legende! Een 2,5 uur durende show waar ik meegevoerd werd in de geschiedenis van The Beatles. Waar Paul de andere Beatles John, George en producer George Martin stuk voor stuk aanhaalde en hun liedjes vol liefde speelde. Ringo ontbrak wel in het rijtje...
Ik heb nu ontdekt wat de kracht is van een echte muzieklegende: zo klein en zo groots mogelijk kunnen spelen. Dat het zelfs irritant is dat mensen achter je praten en lachen als Paul met gitaar alleen in de spotlight speelt. Dat je jezelf hoort roepen 'Show some respect' tegen feestend festivalpubliek. En bij 'Live and Let Die', waar Paul van heel klein naar heel groots gaat met alle bijbehorende video's, vuur(werk), en rook. Alsof je zelf in een film met Bruce Willis zit.

​Hé Jude! galmde nog dagen na over het festival...Wel jammer voor Disclosure die daarna als afsluiter stonden geprogrammeerd. Want deze mooie herinnering aan Paul wilde we niet laten verstoren. En ons bedje lonkte, nog 3 dagen te gaan...

Was je ook op RockWerchter 2016, dan hoor ik hieronder natuurlijk graag hoe jij het festival en de concerten hebt ervaren!
0 Comments

    PoodyWoody

    Geniet mee met Jetty van Kooij en deel ook jouw culturele belevenissen om deze herinneringen in leven te houden!

    Tips voor concerten, voorstellingen, musea en steden altijd welkom!

    Enjoy the show with Jetty van Kooij and please share your cultural experiences. Let's keep these memories alive!

    Tips about concerts, theatre plays, musea and cities? Please share!

    Categoriën

    Alles
    Ballet
    Bospop 2019
    Cities
    Concerten
    Festival
    Musea
    Pearl Jam 25-jaar
    RockWerchter2016
    Toneel

    Archief

    Juli 2019
    Juni 2019
    November 2018
    Juni 2018
    November 2017
    September 2017
    Augustus 2017
    Juli 2017
    Mei 2017
    Maart 2017
    Februari 2017
    Januari 2017
    December 2016
    November 2016
    Oktober 2016
    September 2016
    Juli 2016

    RSS-feed

Powered by Create your own unique website with customizable templates.
  • Blog
  • Over PW