Al zappend door Breda kwam mijn ambitieuze plan -om zoveel mogelijk bandjes te checken tijdens de 25e editie van de Popronde- zowaar uit. Als eerste val ik letterlijk koud binnen bij Paracematol, in de kleine zaal van Poppodium Mezz. Al binnen een paar nummers hebben ze de zaal en mij lekker opgewarmd met knallende punkriffs en hardrollende drums. Ondertussen vraagt de zanger of het publiek naar voren wil komen. Iedereen doet netjes een paar stappen in de richting van het podium. Even later gaat een grote groep weg en de leegte die ontstaat, vult de zanger met alle boosheid dat het nummer hem geeft (niet omdat die groep wegliep) en confronteert daar iedereen mee van dichtbij. Hij is de muziek. Rauw en transparant. Intens.

​Twijfel, twijfel, of ik zal blijven voor Bony Macaroni die drie kwartier later zou beginnen. Aangezien de geluidskwaliteit van deze kleine zaal helaas vaak te wensen over laat en ik verwacht dat Bony Macaroni vast op de festivals komen volgend jaar (gezien hun bekendheid ondertussen), is de keuze snel gemaakt. In die tijd kan ik meerdere bandjes checken binnen een kleine radius in het centrum. Dus ik haast me te voet vanaf de Mezz naar de andere kant van het centrum naar café Mad Molly’s, want de barman had me Alison Marble aangeraden. Ondertussen hoor ik uit de vele cafés de live bandjes de deuren uit knallen en haper even bij iedere deur. Was iedere donderdagavond maar zo! Wat een vibe!

Doorzappen nu naar Foxlane die al veel gedraaid werd in de Kink Popronde Podcast. In het afgeladen Café De Vulling waarbij het zicht belemmerd wordt door vijf pilaren, kan ik ze helaas alleen maar horen. Maar dat klinkt lekker, lekker van nu. Het jonge publiek gaat er vol in mee. ​

Op naar de Food Hall waar Dan August zo mooi, puur en glashelder ‘americano’-achtig zingt dat ik mijn oren er niet vanaf kan houden. Een ouder echtpaar gaat spontaan stijldansen tijdens één van de nummers. De bandleden hebben dat zo te zien nog niet meegemaakt en krijgen een grote grijns op hun gezicht. Ik blijf in vervoering tot het einde waardoor ik SpeakEasy mis die ook nog mijn lijstje stond. 

Meteen maar door naar Borrel Bar Breda waar iedereen ongeduldig staat te wachten op de mannen van Boardlong. Al tijdens de soundcheck weet de zanger het publiek mee te krijgen en begint het feestje meteen na de eerste noten. In het café waar ik altijd de polonaise achteruit loop tijdens carnaval, is de halve tent nu aan het pogoën en headbangen. Wat een energie in de ‘horsepit’ zoals de zanger dat zelf hernoemt na een flauwe grap over paardenallergie. ​

Een mooie afsluiter na al het rockgeweld van deze bijzondere 25 jarige editie van de Popronde dat ooit begon in Nijmegen en nu meer dan 30 steden aan doet met jaarlijks gemiddeld 140 bandjes. Gekozen door een vakjury van gerenommeerde muziekidioten. Mag ik een groot applaus voor deze geweldige organisatie, de bands en alle vrijwilligers, op naar de volgende 25 jaar!

P.s.: Check mijn volledige Instastory van deze avond

Marc Broussard luidde deze dag voor ons in met relaxte blues/ soul muziek, later in dezelfde tent gevolgd door The Doors Alive. Al chillend op het gras en waarbij ik nog steeds geen wiet nodig heb om in de flow en hogere sferen te geraken. De stem van de reïncarnatie van Jim was wat rauwer en minder warm dan van de rock hero himself. Maar 50 jaar na dato zie ik van jong tot oud de nummers meezingen, wat een legendarische muziek! De eigthies bands hebben me deze Bospop niet kunnen griipen. Ik voel er simpelweg niets bij. Ik zit het gros van dit blog te typen in de witte tent, terwijl Level 42 zijn nummers op ‘een standje te lui afspeelt’ volgens mijn vader. Ondertussen begint The White Buffalo, dus nu even pauze, want dat klinkt meteen te gek. Terwijl deze grote sexy teddybeer de tent omver blaast met rock en gevoelige nummers die elkaar afwisselen, zie ik in mijn linkerooghoek iets op het scherm staan bij het hoofdpodium: ‘Optreden Sting geannuleerd, wegens aanhoudende gezondheidsklachten’. Wat een domper...Sting was één van de grootste redenen om te gaan, zeker van mijn vader...Nadat we deze shock verwerkt hadden, gaf de teddybeer ons weer wat energie en blijheid. En wat zou ik deze teddybeer graag net zoals die van mijn dochtertje op het einde van mijn bed in de hoek me iedere avond in slaap laten zingen (tenminste als Eddie Vedder geen fut heeft haha).

​Ondertussen was het hele programma gehusseld. Rowen Hèze verhuisde naar het grote podium in plaats van de tent om een uur lang het publiek de domper te doen vergeten. En dat lukte! Alle Limbo’s zongen in vol ornaat mee en alle Brabo’s zoals ik deden hun uiterste best. Rival Sons up next, ja en hier ga ik toch even een minpuntje naar voren brengen. Het geluid in de witte tent was nog steeds erg schel, bijna iedere band was zonder oordoppen niet te doen. Erg jammer van zo’n rockband waarbij de hoge tonen juist niet schel moeten zijn. Maar goed dat mocht de pret niet drukken, de Rival Sons speelde vol verve, rock on! Daarna even uitrusten op een bankje, onder het genot van Joe Jackson, die van punk, rock tot blues Bospop inblies, al zittend achter zijn piano. De goede man wordt ook een dagje ouder. Daarna werd ik weer betoverd door Chris Robinson (van The Black Crowes) en zijn unieke heze geluid, en kon het niet laten om bijna vooraan te staan. Wat heerlijk weer! Door The Specials smaakte onze Thaise Curry nog beter met hun exotische geluid en heerlijke reggae ska punk. Trouwens, wat een verschil in eetkeuzes in vergelijking met 5 jaar geleden. Het astronautenvoedsel hadden we best thuis kunnen laten. 

Na The Specials stond Earth Wind & Fire in de witte tent die zij met hun vrolijke funky beats en lichtshow kleurden. Een uitstekende 14 koppige band, maar kon mij weer niet echt boeien. Wat mij betreft ook meer North Sea Jazz Festival materiaal. Maar voor de gemiddelde Bospopganger was het een leuk jeugdsentiment en ze dansten vrolijk mee als opmars voor Nile Rodgers die bij afwezigheid van Sting nu als afsluiter ingepland was. De juiste keuze van de festivalorganisatie! Nile heeft de allure van een grote poplegende, terwijl hij alleen de albums van poplegendes geproduceerd heeft. Met zijn band ‘Chic’ bracht hij al hun nummer 1 hits ten gehore. Een hartelijke man, die vol trots over zijn bizarre carrière verteld waarin hij vele artiesten de duw heeft gegeven die ze nodig hadden. Denk aan Madonna, Duran Duran, David Bowie, Diana Ross, Syster Sledge en nog vele anderen…
 
De sfeer zat er goed in en Nile kreeg heel Bospop aan het dansen. Dat zette daarna nog een paar uur door in de 24-uurstent in een sfeer waar iedereen zichzelf mag zijn. Van jong tot (heel) oud danste op alle soorten muziek. Van Guus tot Metallica en System of a Down. Geweldig! Wat was deze Bospop een mooie ode aan alle soorten goede muziek, van soul, tot rock/metal, blues en punk. En ja, van sommige muziek word je warmer dan van andere muziek, ieder zijn smaak! Pa, volgend jaar weer?!

Bospop 2019 - Dag 1

Bospop 2019 - Dag 2

​Na een gezellige lunch in onze huurtent racete ik net op tijd naar voren voor Living Colour, die ik van begin tot eind wilde maken. Zouden ze nog steeds zo goed zijn na de laatste keer dat ik ze ooit op Pinkpop zag een paar decennia terug? Ja hoor, de zanger haalde alles nog met gemak en gooide er zelfs nog meer soul in. Maar ook de harde noten werden niet geschuwd, ‘Time’s up’ en ‘Elvis is dead’ kwamen er nog net zo strak uit als toen op Pinkpop.

Flogging Molly brachten natuurlijk de regen mee. Maar dat mocht niet baten, dancing in the rain hoort erbij op de Ierse folk, poncho aan en gaan! En als afsluiter stond John Fogerty (voormalig zanger van Creedence Clearwater Revival)  geprogrammeerd. De verwachtingen waren natuurlijk hoog van deze rocklegende, die Woodstock ‘69 overleefde. Daar vertelde John nog een mooi verhaal over. Dat ze alleen wilde spelen met Creedence als ze op een goede tijd geprogrammeerd werden. Zo geschiedde het, zaterdagavond om 21.00uur zouden ze spelen. Tot grote ergernis van John bracht The Grateful Death roet in het festival. Al experimenterend met LSD op het podium, besefte ze na een uur pas dat het eigenlijk de bedoeling was dat ze een deuntje moesten spelen voor de 500.000 man...en uiteindelijk kon John om 2.30uur s nachts het podium op, spelen voor 500.000 slapende naakte mensen. Toen riep er één man vanuit achterin: ’John I am with you! No worries!’ En John vertelde dat hij toen maar voor deze ene man ging spelen en daar later een lied over heeft geschreven. De ode ging daarna door aan de seventies en 50 jaar muziekgeschiedenis, met her en der wat covers. Waar iedereen bij Level 42 de volgende dag stond te klessebessen, was bij John iedereen in de ban van zijn muziek. A true legend, zo humble en integer. Dat zijn de echte. Zo vraag ik me op dat moment ook af of Eddie Vedder over 20 jaar hier zal staan. ‘Mijn eigen’ rock legend. Dat ik op Bospop 2030 daar met mijn twee dochters sta te zwijmelen en die ook alle nummers uit hun hoofd kennen. Net zoals ik die van John Fogerty, maar nooit er bewust van ben geweest dat ze van  Creedence waren. De lange vakantieritten door Europa met Creedence op cassettebandje zijn blijkbaar in mijn geheugen gegrift.

Daarvoor speelde een andere John, ook ‘mijn’ John, want uit Australië, waar ik hem voor het eerst zag toen ik daar woonde. Dit was de vierde keer dat ik hem kon bewonderen. Wat een gitaarvirtuoos. Nu in de rockstand, heel anders dan in Paradiso de laatste twee keer. Hij was duidelijk in festivalsferen en kreeg mijn vader zelfs aan het dansen op Funky Tonight! Iets wat Jimmy Barnes met zijn gekrijs daarvoor niet voor elkaar kreeg.

En het ‘kattengejank’ van Skunk Anansie zoals mijn vader dat verwoordde, trokken zijn oren ook niet haha. Ik wel. Ik stond op 15 meter van het podium en was helemaal lyrisch van haar en de vette muziek. De hits kwamen er nog steeds op hoog niveau uit. Maar tijdens haar nieuwe nummers ging zij (en ik) pas echt los. Wauw! In haar jarenlange gevecht om Engeland bij Europa te krijgen zoals ze aantal jaar geleden op Rock Werchter vertelde, had ze het nu over haar land als ‘what a f’in disgrace’, natuurlijk refererend aan het May-Brexit drama. Het zit haar zo diep dat ze op een gegeven tegen de band zei dat ze een nieuw nummer wilde spelen. Geen idee wat de titel zal worden, want ze hebben het pas twee weken geleden geschreven. Maar daar kon ze al haar boosheid in kwijt, ‘This means war’ werd herhaaldelijk gezongen. Wat een vet nummer was dat! Go Skunk! Ga vooral door met nummers schrijven, never too old! En zoals ze zelf zei: ‘We need to play new songs, otherwise we’ll just simply get bored’. En die eerlijkheid trekken wij goed, wij Nederlanders. Hands up for Skunk!

Bospop 2019 - Dag 1
​
​Bospop 2019 - Dag 3

Al tuffend over landelijke weggetjes om de vakantiefiles te ontwijken, haalde mijn vader en ik herinneringen op over de vorige twee keer dat we naar Bospop waren geweest. In 2013 nog op het voetbalterrein bij de Bosuil, de tweede keer in 2014 op het nieuwe terrein gelegen aan de A2, net zoals deze editie. De eerste Bospop met bands zoals Within Temptation,  ZZ-Top, Rodger Hodson van Supertramp die me enorm verraste, Crossby, Stills & Nash en de experimentele muziek van Steven Wilson. Voor de tweede Bospop hadden we al vroeg kaarten gekocht, want de Simple Minds kwamen waar mijn vader groot fan van is. Het werd alleen heel erg spannend of we konden gaan, want een half jaar daarvoor lag het leven van mijn vader aan een zijden draadje (vanwege een heftige hersenontsteking). Hij kon daarna nog amper lopen en zijn hersenactiviteit was ook enorm verminderd. Maar hij moest en zou naar Bospop om de Simple Minds te zien. Na een half jaar lange revalidatie met een enorm doorzettingsvermogen, had hij weer de kracht om er bij te zijn. Iets wat ik eigenlijk nog steeds niet kan geloven. Bospop had hem letterlijk weer op de been gebracht. Het rare is wel dat mijn vader nu zei dat hij zich niet kon herinneren dat hij Simple Minds had gezien, terwijl ik tijdens hun optreden tranen in mijn ogen kreeg omdat hij naast me stond. Wonder boven wonder. En nu, na 5 jaar, zijn we er weer! Mijn vader inmiddels bijna 70 en die al maanden van tevoren een Bospop afspeellijst had gemaakt op Spotify, zoveel zin had hij er in.

Aangekomen op Bospop verliep eigenlijk alles vlekkeloos. Precies tussen de buien door de gehuurde tent ingeruimd en op naar het festivalterrein dat op vijf minuutjes lopen lag. We waren precies op tijd voor Matt Simons die Bospop opwarmde met zijn mooie stem. Daarna door naar de witte tent waar My Baby begon. Met een dijk van een stem en groovy beats en gitaarwerk, deinde we mee met de nummers. Helaas leek het wel of ze in hetzelfde nummer bleven hangen, soort van continue intermezzo’s. Na een paar nummers raakten we verveeld, mooi moment om bij onze tent de eerste bakjes astronautenvoedsel van warm water te voorzien, want geen zin in lange rijen en vette hap. Het smaakte ook nog. 

Toen was het tijd voor Mr. Richard Ashcroft, ooit zanger van The Verve. Met ‘Just my voice and 6 strings, something else than all the fireworks tonight’ (refererend aan TOTO die deze avond zou afsluiten), wist hij de aandacht van iedereen een uur lang vast te houden. Wat een charismatische man met een mooie warme krachtige stem. Nog steeds op de bres in zijn legeroutfit. ‘Don’t be a slave to money’, zei hij voordat hij ‘Bitter Sweet Symphony’ inzette. 

Even later stond het gelikte Kodaline in de tent te spelen, met strakke lichtshow en even zo strakke set. Toch wel mooi, was onze conclusie, in tegenstelling tot de wassen neus van Toto die daarna op de main stage speelden. Ik dacht heel even dat André Hazes en George Baker het podium opkwamen. Maar niets was minder waar, de mannen van TOTO zijn geen mannen van het volk. Ze kwamen erg afstandelijk over en waren voor mijn gevoel alleen voor zichzelf aan het spelen. De hits werden afgedaan met een korte introductie over het ontstaan van het nummer waarna ze er één minuut van speelden. ‘Africa’, het enige liedje dat ik wel trek en mooi vind werd kapot gejammed. Duidelijk materiaal voor North Sea Festival, en vele Bospoppers liepen daarna net zoals mijn vader en ik naar de 24-uurs tent. Erg jammer dat Snow Patrol ingeruild moest worden voor TOTO. De dag ervoor vroeg Tim Op het Broek op Kink Radio welke muziek je echt niet kunt negeren. Toen wilde ik al TOTO appen, maar dacht, laat ik ze live nog een kans geven. Nou Tim, zet TOTO maar voor mij alsnog op je lijstje, haha!

Bospop 2019 - Dag 2
​
Bospop 2019 - Dag 3

Thelma en ik filosofeerde gedurende de 4 dagen over wat nou muziek maken en artiestschap inhoudt. Er kwamen woorden naar boven zoals 'humble', 'moeiteloos', 'de urgentie om muziek te maken'. Oftewel als je iets doet waar jezelf energie van krijgt, vanuit je gevoel start en er talent voor hebt (dat gaat meestal gepaard met elkaar...), dat zijn voor mij de ingrediënten voor artiesten die pure muziek maken. En dat werd zeker waargemaakt op RockWerchter 2016!
​
​Hieronder nog een aantal foto’s die goed de sfeer weergeven van hoe ik het festival beleefd heb samen met Thelma (en daaronder de line-up voor de volledigheid):

Thelma en ik zaten in tweestrijd. Hoe hadden ze toch in godsnaam deze 2 dames van wereldformaat op hetzelfde tijdstip kunnen programmeren...Onze wegen scheidden daardoor voor een uur, want ik wilde toch echt wel Skunk zien crowdsurfen en haar krachtige stem horen. En Thelma had haar kaartje voor RockWerchter vanwege Florence gekocht. En zo geschiedde het. Na een uur teruggevoerd te zijn in mijn grunge-rocktijd liep ik terug. Skunk maakte ondertussen nog een enorm politiek statement: Ze bombardeerde zichzelf tot 'Europeaan' naar aanleiding van ‘Brexit’ een paar dagen daarvoor. Ze zei dat ze ‘back to square 1’ zijn in Engeland...Alles waar zijzelf ook 20 jaar zo voor had gestreden in 1 dag vernietigd. ‘Everyday hurts...’

Gelukkig nog het laatste half uur van Florence meegepakt. Wat een presence is zij. An angel came down from heaven in haar fladderende rode jurk. Alhoewel ik thuis niet naar haar muziek en stem kan luisteren (tot grote verbazing natuurlijk van Thelma), was het concert en juist haar stem erg mooi en zo breekbaar. Een gevoelsmens die iedereen vroeg om in de laatste show van haar tour voor één keer de mobiel tijdens het laatste nummer weg te stoppen...En gelijk heeft ze, maar toch ben ik blij dat ik van alle mooie momenten van het festival beelden heb en ook flink genoten heb! De afsluitende vuurwerkshow kwam er als een soort van aftermath of anti-climax achteraan. Jammer dat deze niet geïntegreerd was in haar overweldigende show...Misschien wilde ze dat niet...Snap ik ook wel weer.

Het was een zeer geslaagd festival! En afhankelijk van de line-up van volgend jaar, een grotere warmere tent en onder voorbehoud van mooi weer zou ik zo weer 4 dagen van mijn leven 'opofferen'...! Thelma: Ga je weer mee op een road trip?

Kensington bouwde de show mooi op en maakte er zowaar een feestje van om 2 uur ’s middags. Met recht een openingsact die het publiek goed weet op te warmen. Het mooiste aan Kensington vind ik dat ze artiesten in hart en nieren zijn en ‘zo dankbaar zijn dat ze op het podium mogen staan waar hun jeugdidolen die avond ook zouden spelen zoals de Red Hot Chili Peppers’, aldus gitarist Casper Starreveld. Charmante Amsterdammers met een hartje van goud! Echte crowdpleasers.

​Poncho aan poncho uit, zo ging het eigenlijk al 3 dagen. Maar dat mocht de pret, de toffe bands en het lekkere eten van de food trucks niet drukken. Zo heb ik 2 keer de BBQ ballen met overheerlijke Smokey BBQ-saus op. Thelma was verslaafd geworden aan de pulled pork (die volgens haar recht deed aan het overheerlijke recept van haar moeder). En de nachos van Willy’s deden het ook goed. ​Op weg naar PJ Harvey hoorden we de electronische rockbeats van Goose. Volgens Thelma kwam hun show totaal niet tot zijn recht in het daglicht en was het niet zo’n feestje als de vorige keer.

​Precies op tijd voor PJ Harvey. En dat was maar goed ook, want deze show moet je van begin tot eind meemaken. Het deed ons meer denken aan een muzikale theatervoorstelling zoals van Orkater dan aan een concert. En bij een theatervoorstelling loop je ook niet zomaar weg. Ze kwam op met een soort van fanfare en zong bijna op een vervreemdende manier. Het waren zeker geen meezingers en ik raakte helemaal in trans op een gegeven moment. Het decor deed me denken aan het plafond van het Pantheon in Rome waar ik een paar maanden daarvoor nog een kwartier lang naar had gestaard en waarbij de motregen door het gat drupte. Magisch! Zo ook deze voorstelling van PJ Harvey in haar geweldige zwarte met leren outfit. Met dank aan modeontwerpster Ann Demeulemeester (1 van ‘de 6 van Antwerpen’).

​En wat baalde ik achteraf dat ik niet eerder naar Tame Impala was 'overgelopen'...We pakten nog net de laatste 2 nummers mee. Ik werd bij het laatste nummer zelfs emotioneel. Ik begreep maar niet waarom die muziek en de zanger mij zo raakte. Had ik van tevoren maar meer research gedaan, dan had ik geweten dat ze uit Australië kwamen. Het land waar ik 6 jaar van mijn leven heb vertoefd...Dat verklaarde alles. Helaas eindigen ze hun tour dit jaar in Mexico, dus ik zal geduld moeten hebben voordat ik weer meegevoerd kan worden in hun muziek vol psychedelische klanken verrijkt met een kleurrijke lichtshow en te coole graphics. 

​Tip: Mocht je een avondje relaxte beelden en muziek willen zien, check dan de bij elkaar geplakte stream van Tame Impala paredes de coura 2015 met graphics op de Opera House in Sydney waar de Manly Ferry op de voorgrond en op de achtergond de immense cruise ships voorbij glijden...

Ineens bedacht ik me dat Gary Clark Jr. ook aan het spelen was in ‘The Barn’. Hoe kon ik dat vergeten! Hij bewees dat hij niet voor niets ‘de beste gitarist van de wereld’ is van dit moment. Behalve vette gitaarriffs, mooie blues akkoorden en pakkende solo’s, heeft Gary ook nog een stem die je doet denken aan de grootsten van deze aardbol. Where Jimi meets Bob meets Prince meets B.B. King! Wat overweldigend om hem zo live te zien spelen. Genieten, genieten en nog eens genieten. 

​Het was dringen voor de deur van Klub C bij Trixie Whitley. Later bleek dat de regen ook een rol speelde...Ik heb uiteindelijk alleen het laatste nummer gezien omdat ik geen zin had in gedrang half in de regen. Wat een unieke stem gepaard met een dosis emotie. Haar naam en goede uitspraak doen ook vermoeden dat ze half Belgisch/ half Engels is. Na wat Googlen blijkt dat ze Belgisch-Amerikaans is. ‘From a very young age, Trixie Whitley nurtured a singular creative spirit, springing from her restless inner directive.’ (bron: Website Trixie Whitley) Need I say more...ze maakte het waar!

Ondertussen stond ik te popelen om naar Robert Plant te gaan, dé voorman van Led Zeppelin. Dat ik ooit nog in mijn leven ‘Whole lotta love’ live mocht horen van hem. Alle bekende liedjes wel verpakt in een nieuw jasje, maar het begin van ‘Whole lotta love’ speelde en zong hij vol respect in de originele versie (je herkent het niet meteen...maar als de gitaarriffs beginnen, krijg je gegarandeerd kippenvel (oeps, spoiler alert...:-)): 

​Dat Robert ook op de rocklegendelijst een prominente plek heeft, mag duidelijk zijn. Hij bewees dat ook temeer met zijn nieuwe nummers vol Afrikaanse muziekinstrumenten en ritmes. Deze man MOET muziek maken, dat staat buiten kijf. Dat zit er in en moet er uit. Een show die gezien moet worden, van begin tot eind!

​Mann, mann, mann, Deutsche Gründlichkeit van de bovenste plank. Hoe strak, vet en entertaining kan een band zijn! Naast al het theatrale geweld, maakte Mr Rammstein ook nog een politiek statement. Vlak naast vliegveld Zaventem een ontploffing met bomgordel verbeelden...Dat hakte er best in en was op het randje van wat wel of niet ‘artistiek verantwoord’ is...En dat je daarna gewoon door blijft headbangen op de strakke riffs en de driedubbele base. Tsja...Al met al, een concert dat ik zeker niet wilde missen en waarvoor ik besloot om naar RockWerchter te gaan. Weer een dikke streep op mijn bucketlist.

​Was je ook op RockWerchter 2016, dan hoor ik hieronder natuurlijk graag hoe jij het festival en de concerten hebt ervaren!

Na een bakkie koffie en thee reden Thelma & Louise weg. Volgepakt met 8 dagen kleding voor 4 dagen festival. Volg vooral niet je GPS was het devies op de website en borden van RockWerchter...Hadden we onze eigen weg maar vervolgd, dan hadden we de Kaiser Chiefs op het festivalterrein kunnen zien en niet vanachter de hekken. Ruby, Ruby, Rubyiiieeee....! Toch maar weer even terug naar de camping, de tent beter inrichten voor de lange nachten die zouden komen.

Ik heb nu ontdekt wat de kracht is van een echte muzieklegende: zo klein en zo groots mogelijk kunnen spelen. Dat het zelfs irritant is dat mensen achter je praten en lachen als Paul met gitaar alleen in de spotlight speelt. Dat je jezelf hoort roepen 'Show some respect' tegen feestend festivalpubliek. En bij 'Live and Let Die', waar Paul van heel klein naar heel groots gaat met alle bijbehorende video's, vuur(werk), en rook. Alsof je zelf in een film met Bruce Willis zit.

​Hé Jude! galmde nog dagen na over het festival...Wel jammer voor Disclosure die daarna als afsluiter stonden geprogrammeerd. Want deze mooie herinnering aan Paul wilde we niet laten verstoren. En ons bedje lonkte, nog 3 dagen te gaan...

Was je ook op RockWerchter 2016, dan hoor ik hieronder natuurlijk graag hoe jij het festival en de concerten hebt ervaren!