Een steengoede zanger, strakke gitaarrifs en a lot of fun. Dat zijn dé drie ingrediënten waar Ugly Kid Joe het publiek na 20 jaar weer mee weet op te zwepen. Met een dikke knipoog naar metal en glamrock spelen ze onvervalste rock met pakkende zanglijnen. Ik hou ervan. Gewoon recht toe recht aan hardrock, één groot feestje. Op een groot festival zouden ze er ook nog steeds mee wegkomen, maar ik vond het een eer dat ze in een klein zaaltje als de Q-Factory in Amsterdam een weergaloos optreden gaven zonder enige vorm van arrogantie. 

​Ugly Kid Joe had ik nog nooit live gezien. Wel ooit zanger Withfield Crane in de Melkweg als tijdelijke frontman van Life of Agony (toen de eigenlijke zanger Keith Caputo in zijn transgendercrisis zat en de roem niet aankon…). 

Kort daarop volgde het openingsnummer ‘Neighbour’ van Ugly Kid Joe, de sfeer zat er meteen in! 

Ook hun nieuwe nummers van ‘Uglier than they used ta be’ waren een lust voor het oor, zoals het catchy nummer ‘I’m alright’ en ’She’s already gone’, het favoriete nummer van deze CD van Mr Crane. Hier nog een ander nieuw vet nummer daarvan:

En Mr. Crane is met 48 jaar ook nog steeds een lust voor het oog. Dus ik voelde me weer even 16, hihi. Alleen jammer dat ‘ie zijn lengte niet mee heeft… En dit doet ‘ie vast bij elke van de 37-shows-van-deze-Europese-maar-44-dagenlang-durende-tour, maar laat me even in de waan ;-) 

Als een echte crowd pleaser en bomvol humor weet hij het hele publiek een speciaal gevoel te geven en maakte hij veel contact. Het zaaltje was zo klein dat Mr. Crane zonder microfoon aan het publiek vroeg: ‘Do you want a couple of more songs or a bunch of songs?’ Waarop het antwoord natuurlijk overduidelijk was. Ze hebben uiteindelijk twee uur lang staan rocken. Inclusief de cover van Mötorhead 'Ace of Space' en de meezinger 'Cats in the Cradle'.

​Hij had ook oog voor de twee jongste fans die vooraan stonden genaamd Boots en Tenessee (12 jaar oud), en zei dat hij het geweldig vond dat livemuziek op deze manier wordt overgedragen op de volgende generaties. En uiteindelijk belandde Boots op het podium bij het laatste nummer ‘I hate everything about you’ en schreeuwde in de microfoon in plaats van ‘you’ in het Nederlands ‘jij’!

Mr. Crane had tussendoor ook nog een paar akoestische nummers voor ons in petto. Bij het eerste gitaarakkoord hoorde ik het al. Een cover van hét oernummer van de grungemuziek wat mij betreft, ‘Crown of Thorns’ van Mother Love Bone, waarvan een aantal leden later samen met Eddie Vedder uiteindelijk Pearl Jam vormden. Er zijn eigenlijk maar drie zangers die dit nummer van mij mogen coveren (en die ik dat ook ooit heb zien uitvoeren!): Eddie Vedder, Chris Cornell en nu dus ook Mr. Crane.
​
Ik heb dit nummer dan ook helemaal opgenomen, dit was weer zo’n bijzonder moment! En een mooie afsluiter van mijn toffe herinneringen aan deze avond:

​Daar liet ze me Ben Harper voor het eerst horen met het zwoele uitzicht op Whale Beach. Eén van mijn favoriete stranden…Dat gevoel van zon, zee, strand, chillen en surfen kwam meteen naar boven bij de eerste noten van ‘Diamonds on the inside’…heerlijk melancholisch!

Ben maakte onvervalst gebruik van de akoestiek van Paradiso en deed de rocktempel veel eer aan. Zelfs unplugged met zijn intrigerende warme stem. Het publiek was muisstil. Ik stond recht onder hem, helemaal in katzwijm. Paradiso voelde op dat moment echt als de mooiste, kleinste en intiemste zaal op aarde. Alsof hij een privé-concert gaf. 

Eigenlijk kun je wel stellen dat Ben één van de ‘Best Kept Secrets’ is van de afgelopen 20 jaar. En laten we dat vooral zo houden! Van mij mag hij alleen nog maar in intieme kleine zaaltjes zijn muziek en stem laten galmen…En het liefst in Paradiso!

Nog even nagenieten met de encore en de mooie intieme afsluiter van deze bijzondere avond: