PoodyWoody. Dagboek van een muziek- en cultuurgek!
  • Blog
  • Over PW

Dagboek van een muziek- en cultuurgek

Ugly Kid Joe - I love everything about you!

13/11/2016

0 Comments

 
Foto
Een steengoede zanger, strakke gitaarrifs en a lot of fun. Dat zijn dé drie ingrediënten waar Ugly Kid Joe het publiek na 20 jaar weer mee weet op te zwepen. Met een dikke knipoog naar metal en glamrock spelen ze onvervalste rock met pakkende zanglijnen. Ik hou ervan. Gewoon recht toe recht aan hardrock, één groot feestje. Op een groot festival zouden ze er ook nog steeds mee wegkomen, maar ik vond het een eer dat ze in een klein zaaltje als de Q-Factory in Amsterdam een weergaloos optreden gaven zonder enige vorm van arrogantie. 

​Ugly Kid Joe had ik nog nooit live gezien. Wel ooit zanger Withfield Crane in de Melkweg als tijdelijke frontman van Life of Agony (toen de eigenlijke zanger Keith Caputo in zijn transgendercrisis zat en de roem niet aankon…). 
Foto
Het publiek werd opgewarmd door de Australische rockband Dallas Frasca uit Melbourne. De zangeres was een kruising tussen Janis Joplin en Patricia Paay zoals mijn vriendin grapte. Ik vond het verder heerlijk om dat Australische accent te horen. Ik waande me weer even in Australië in een ‘hotel’ waar ik diverse te gekke rockbandjes zoals The Fumes heb gezien. Ze kreeg het publiek dat net koud was binnengekomen meteen op gang. Voor we het wisten waren we allemaal door onze knieën gezakt en sprongen we weer omhoog toen de snoeiharde gitaren afgingen.
Wat een rauwe whiskeystem heeft die vrouw, maar de hoge glamrocknoten schuwde ze ook niet:
Kort daarop volgde het openingsnummer ‘Neighbour’ van Ugly Kid Joe, de sfeer zat er meteen in! 
Ook hun nieuwe nummers van ‘Uglier than they used ta be’ waren een lust voor het oor, zoals het catchy nummer ‘I’m alright’ en ’She’s already gone’, het favoriete nummer van deze CD van Mr Crane. Hier nog een ander nieuw vet nummer daarvan:
​Een ander favoriet nummer van Mr Crane komt van hun minder bekende tweede CD waarbij ze totaal geen concessies hadden gedaan aan de eisen van het platenlabel, zoals hij zelf aangaf. Laat dat nou ook mijn favoriete Ugly Kid Joe nummer zijn, ‘Milkman’s son’. En ik ging er dan ook helemaal in op, zong het helemaal mee al headbangend en dat had Mr Crane in de gaten. Hij wees naar mij (ja echt! haha) en ‘gebood’ me in zijn ogen te kijken in plaats van mijn hoofd te bangen bij deze tekst:
‘When I see tomorrow I see you there
When I look around I'll see you everywhere
Your face is etched into my mind
When it's all said and done
Well I'm feeling like the milkman's son’
En Mr. Crane is met 48 jaar ook nog steeds een lust voor het oog. Dus ik voelde me weer even 16, hihi. Alleen jammer dat ‘ie zijn lengte niet mee heeft… En dit doet ‘ie vast bij elke van de 37-shows-van-deze-Europese-maar-44-dagenlang-durende-tour, maar laat me even in de waan ;-) 
Foto
Als een echte crowd pleaser en bomvol humor weet hij het hele publiek een speciaal gevoel te geven en maakte hij veel contact. Het zaaltje was zo klein dat Mr. Crane zonder microfoon aan het publiek vroeg: ‘Do you want a couple of more songs or a bunch of songs?’ Waarop het antwoord natuurlijk overduidelijk was. Ze hebben uiteindelijk twee uur lang staan rocken. Inclusief de cover van Mötorhead 'Ace of Space' en de meezinger 'Cats in the Cradle'.

​Hij had ook oog voor de twee jongste fans die vooraan stonden genaamd Boots en Tenessee (12 jaar oud), en zei dat hij het geweldig vond dat livemuziek op deze manier wordt overgedragen op de volgende generaties. En uiteindelijk belandde Boots op het podium bij het laatste nummer ‘I hate everything about you’ en schreeuwde in de microfoon in plaats van ‘you’ in het Nederlands ‘jij’!
Mr. Crane had tussendoor ook nog een paar akoestische nummers voor ons in petto. Bij het eerste gitaarakkoord hoorde ik het al. Een cover van hét oernummer van de grungemuziek wat mij betreft, ‘Crown of Thorns’ van Mother Love Bone, waarvan een aantal leden later samen met Eddie Vedder uiteindelijk Pearl Jam vormden. Er zijn eigenlijk maar drie zangers die dit nummer van mij mogen coveren (en die ik dat ook ooit heb zien uitvoeren!): Eddie Vedder, Chris Cornell en nu dus ook Mr. Crane.
​
Ik heb dit nummer dan ook helemaal opgenomen, dit was weer zo’n bijzonder moment! En een mooie afsluiter van mijn toffe herinneringen aan deze avond:
0 Comments

Ben Harper laat Paradiso galmen

31/10/2016

0 Comments

 
Foto
Zijn steel guitar galmde door Paradiso, een vijftien minuten lang durende solo gaf hij weg. Om maar één van de hoogtepunten te noemen van deze onvergetelijke avond. Met een scala aan muziekstijlen en emoties. Van rustige nummers tot reggae, tot funky music, blues, soul en rauwe gitaarriffs. 
​
Eigenlijk was het hele concert één groot hoogtepunt. Bij het tweede nummer werden mijn schoonzusje en ik al meteen teruggevoerd naar onze avonturen in Australië. 
​Daar liet ze me Ben Harper voor het eerst horen met het zwoele uitzicht op Whale Beach. Eén van mijn favoriete stranden…Dat gevoel van zon, zee, strand, chillen en surfen kwam meteen naar boven bij de eerste noten van ‘Diamonds on the inside’…heerlijk melancholisch!
Ben maakte onvervalst gebruik van de akoestiek van Paradiso en deed de rocktempel veel eer aan. Zelfs unplugged met zijn intrigerende warme stem. Het publiek was muisstil. Ik stond recht onder hem, helemaal in katzwijm. Paradiso voelde op dat moment echt als de mooiste, kleinste en intiemste zaal op aarde. Alsof hij een privé-concert gaf. 
​‘I don’t believe, but I am not an atheist’. Zijn overpeinzing die vooraf ging aan deze serenade. Maar waar gelooft hij dan wel in vroeg hij zich af. ‘I am waiting for the right moment to choose to fight any religion’, was zijn conclusie. Volgens mij is het veel simpeler Ben: Je gelooft gewoon in jezelf, en in jouw muziek! Dan heb je geen religie nodig! 
That’s what I love about him. Hij is nooit gezwicht voor commerciële platenmaatschappijen, hij staat niet op covers van magazines of je hoort hem niet op de radio. En toch staat hij te spelen in een uitverkocht Paradiso of een volledig uitverkocht stadium in Australië, waar ik zelfs van Ben samen met Eddie Vedder mocht genieten. 

Ben hield nog een publieksonderzoekje: ‘Who has never seen us?’ was de grote hamvraag. Bijna de helft van de zaal stak zijn hand op, wat mij eerlijk gezegd verbaasde. ‘And how did you end up here?’, vroeg hij nieuwsgierig. Bijna iedereen wees naar de persoon naast zich. En dat is precies de kracht van Ben. Het is ‘music from the heart’ waarmee hij met mond-tot-mond reclame volle zalen trekt.
Foto
Eigenlijk kun je wel stellen dat Ben één van de ‘Best Kept Secrets’ is van de afgelopen 20 jaar. En laten we dat vooral zo houden! Van mij mag hij alleen nog maar in intieme kleine zaaltjes zijn muziek en stem laten galmen…En het liefst in Paradiso!

Nog even nagenieten met de encore en de mooie intieme afsluiter van deze bijzondere avond:
0 Comments

    PoodyWoody

    Geniet mee met Jetty van Kooij en deel ook jouw culturele belevenissen om deze herinneringen in leven te houden!

    Tips voor concerten, voorstellingen, musea en steden altijd welkom!

    Enjoy the show with Jetty van Kooij and please share your cultural experiences. Let's keep these memories alive!

    Tips about concerts, theatre plays, musea and cities? Please share!

    Categoriën

    Alles
    Ballet
    Bospop 2019
    Cities
    Concerten
    Festival
    Musea
    Pearl Jam 25-jaar
    RockWerchter2016
    Toneel

    Archief

    Juli 2019
    Juni 2019
    November 2018
    Juni 2018
    November 2017
    September 2017
    Augustus 2017
    Juli 2017
    Mei 2017
    Maart 2017
    Februari 2017
    Januari 2017
    December 2016
    November 2016
    Oktober 2016
    September 2016
    Juli 2016

    RSS-feed

Powered by Create your own unique website with customizable templates.
  • Blog
  • Over PW