PoodyWoody. Dagboek van een muziek- en cultuurgek!
  • Blog
  • Over PW

Dagboek van een muziek- en cultuurgek

The month after...met nog meer sfeerfoto’s van RockWerchter 2016!

23/7/2016

0 Comments

 
Foto
Ik ben nog steeds aan het afkicken of nagenieten, hoe zal ik het eens verwoorden. Na 20 jaar weer 4 dagen lang 'festivaleren'. En nee, ik was het nog niet verleerd. Via mijn 4 blogs over RockWerchter 2016 kan ik deze mooie momenten nog jarenlang herbeleven. Ondanks alle ongemakken die toch wel zwaarder gaan tellen met de jaren...

Van Paul McCartney tot de snoeiharde Bring Me The Horizon en van Rammmmmstein tot aan Florence & The Machine en weer terug! Wat een mooie shows ook! Een groot verschil met de optredens van 20 jaar geleden toen podia vaak sober aangekleed waren met maximaal een spandoek met logo van de band. Behalve dan de echt grote artiesten zoals David Bowie destijds. Een decor dat ik nog steeds voor me zie met de grote witte cirkels verlicht met vrolijke kleuren en natuurlijk met Mr. Bowie in strak wit pak ervoor. Wat een karma had die man! (R.I.P.) 
Thelma en ik filosofeerde gedurende de 4 dagen over wat nou muziek maken en artiestschap inhoudt. Er kwamen woorden naar boven zoals 'humble', 'moeiteloos', 'de urgentie om muziek te maken'. Oftewel als je iets doet waar jezelf energie van krijgt, vanuit je gevoel start en er talent voor hebt (dat gaat meestal gepaard met elkaar...), dat zijn voor mij de ingrediënten voor artiesten die pure muziek maken. En dat werd zeker waargemaakt op RockWerchter 2016!
​
​Hieronder nog een aantal foto’s die goed de sfeer weergeven van hoe ik het festival beleefd heb samen met Thelma (en daaronder de line-up voor de volledigheid):
Foto
Foto
0 Comments

RockWerchter 2016 - Dag 4

23/7/2016

0 Comments

 
Foto
​‘Just come on, let it goooo, just let it beeee, why don’t you be you and I’ll be me…,’ kon ik nog net meezingen met James Bay. We hadden de hele ochtend lekker gechilled in de zon op de camping en met ons nummertje voor de douches gewacht bij de tent. Allée, nog maar 130 wachtenden voor u…
Heerlijk zwijmelend op de muziek van James stond ik naar hem te kijken en kreeg spontaan een ‘midlife crisis crush’ zoals Thelma het zo mooi verwoordde. Hij doet je echt denken aan Johnny Depp en dan met zo’n mooie stem en gitaar...Ik zag mezelf al helemaal vooraan staan tussen de 16-jarige meisjes...
Foto
​Direct daarna trad rocklegende nummer 4 op: Jawel, Iggy Pop in da house! Ik was nog steeds in de waan dat hij compleet lamgeslagen op het podium zou verschijnen zoals vroeger. Het tegendeel was waar! Wat een krachtige whiskystem onder begeleiding van de echte originele punkrockmuziek. Hij haalde natuurlijk vriend Bowie nog even aan en vermaakte het publiek van begin tot eind. Wat een ‘Lust for life’ voor iemand net zo oud als mijn schoonmoeder...Iggy will rock ‘till his last breath!'
En wie ook tot het bittere einde muziek zal blijven maken, is Beck. We gingen op de grond zitten. Het zou een relaxed concert worden. Dachten we. En na 4 dagen festival waren we toch wel redelijk uitgeput. Maar na de eerste paar nummers konden we toch niet stil blijven zitten. En na ‘Looser’ al helemaal niet meer. Wat kan Beck een feestje bouwen en aan het einde gestructureerde chaos orchestreren waar mijn oren wèl tegen konden...Weergaloos!

Macklemore had ik nog een kans gegeven, maar raakte direct geïrriteerd door zijn slechte rapkunsten en zangeressen die op band meezongen. Wat een aanfluiting en wat een narcist. Snel naar de Hang Out waar we het minst last van hem zouden hebben. Samen met wat andere rockers die rechtstreeks uit Wayne’s World waren gelopen, genoten we van onze nachos in afwachting van Skunk Anansie en afsluiter Florence & The Machine. 
Foto
Thelma en ik zaten in tweestrijd. Hoe hadden ze toch in godsnaam deze 2 dames van wereldformaat op hetzelfde tijdstip kunnen programmeren...Onze wegen scheidden daardoor voor een uur, want ik wilde toch echt wel Skunk zien crowdsurfen en haar krachtige stem horen. En Thelma had haar kaartje voor RockWerchter vanwege Florence gekocht. En zo geschiedde het. Na een uur teruggevoerd te zijn in mijn grunge-rocktijd liep ik terug. Skunk maakte ondertussen nog een enorm politiek statement: Ze bombardeerde zichzelf tot 'Europeaan' naar aanleiding van ‘Brexit’ een paar dagen daarvoor. Ze zei dat ze ‘back to square 1’ zijn in Engeland...Alles waar zijzelf ook 20 jaar zo voor had gestreden in 1 dag vernietigd. ‘Everyday hurts...’
Gelukkig nog het laatste half uur van Florence meegepakt. Wat een presence is zij. An angel came down from heaven in haar fladderende rode jurk. Alhoewel ik thuis niet naar haar muziek en stem kan luisteren (tot grote verbazing natuurlijk van Thelma), was het concert en juist haar stem erg mooi en zo breekbaar. Een gevoelsmens die iedereen vroeg om in de laatste show van haar tour voor één keer de mobiel tijdens het laatste nummer weg te stoppen...En gelijk heeft ze, maar toch ben ik blij dat ik van alle mooie momenten van het festival beelden heb en ook flink genoten heb! De afsluitende vuurwerkshow kwam er als een soort van aftermath of anti-climax achteraan. Jammer dat deze niet geïntegreerd was in haar overweldigende show...Misschien wilde ze dat niet...Snap ik ook wel weer.
Foto
Het was een zeer geslaagd festival! En afhankelijk van de line-up van volgend jaar, een grotere warmere tent en onder voorbehoud van mooi weer zou ik zo weer 4 dagen van mijn leven 'opofferen'...! Thelma: Ga je weer mee op een road trip?
0 Comments

RockWerchter 2016 - Dag 3

22/7/2016

0 Comments

 
Foto
Na een te gezellige nacht op de camping ontwaakte ik langzaam op de muziek van Kensington. Ik had ze nog nooit live gezien. Iedereen had het me aangeraden. Ik ken ze eigenlijk alleen van de radio en vind ze te gelikt klinken. Live spelen ze gelukkig veel rauwer. Dan komt hun muziek en de stem van zanger Eloi Youssef met zijn heze scherpe randje veel meer tot zijn recht.
Kensington bouwde de show mooi op en maakte er zowaar een feestje van om 2 uur ’s middags. Met recht een openingsact die het publiek goed weet op te warmen. Het mooiste aan Kensington vind ik dat ze artiesten in hart en nieren zijn en ‘zo dankbaar zijn dat ze op het podium mogen staan waar hun jeugdidolen die avond ook zouden spelen zoals de Red Hot Chili Peppers’, aldus gitarist Casper Starreveld. Charmante Amsterdammers met een hartje van goud! Echte crowdpleasers.
Na wat falafel binnengewerkt te hebben, waggelden we naar Glen Hansard. Ook een tip van iemand. Hij stond compleet met strijkorkest op het podium. Na 3 nummers renden we weg met onze handen over onze oren. Het deed letterlijk pijn aan mijn oren (zelfs met oordopjes in...). Òf het geluid stond slecht afgesteld òf ik trok die chaotische muziek met jammerlijk geschreeuw van hem op dat moment echt even niet. Later bleek dat de drummer van RHCP nog een nummer had meegespeeld en dat iedereen laaiend enthousiast was over het concert. Hmmm...Hadden we toch iets gemist??
Foto
​Poncho aan poncho uit, zo ging het eigenlijk al 3 dagen. Maar dat mocht de pret, de toffe bands en het lekkere eten van de food trucks niet drukken. Zo heb ik 2 keer de BBQ ballen met overheerlijke Smokey BBQ-saus op. Thelma was verslaafd geworden aan de pulled pork (die volgens haar recht deed aan het overheerlijke recept van haar moeder). En de nachos van Willy’s deden het ook goed. ​Op weg naar PJ Harvey hoorden we de electronische rockbeats van Goose. Volgens Thelma kwam hun show totaal niet tot zijn recht in het daglicht en was het niet zo’n feestje als de vorige keer.
​Precies op tijd voor PJ Harvey. En dat was maar goed ook, want deze show moet je van begin tot eind meemaken. Het deed ons meer denken aan een muzikale theatervoorstelling zoals van Orkater dan aan een concert. En bij een theatervoorstelling loop je ook niet zomaar weg. Ze kwam op met een soort van fanfare en zong bijna op een vervreemdende manier. Het waren zeker geen meezingers en ik raakte helemaal in trans op een gegeven moment. Het decor deed me denken aan het plafond van het Pantheon in Rome waar ik een paar maanden daarvoor nog een kwartier lang naar had gestaard en waarbij de motregen door het gat drupte. Magisch! Zo ook deze voorstelling van PJ Harvey in haar geweldige zwarte met leren outfit. Met dank aan modeontwerpster Ann Demeulemeester (1 van ‘de 6 van Antwerpen’).
Foto
Foto
Nog een kwartier voordat de Red Hot Chili Peppers begonnen. Weer naar de andere kant van de weide racen. Dit was er ook 1 van mijn bucketlist. Nee, ik had ze echt nog nooit gezien...Ook door verhalen van vroeger dat Anthony altijd vals zong en dat de concerten vaak tegenvielen. Gelukkig was Anthony in vorm en deed zijn best om op toon te blijven. De baslijnen van Flea denderden over het veld en de oude nummers komen dan toch als beste tot uiting. ‘Californication’ en ‘By the Way’ zong iedereen netjes mee en ze draaiden braaf hun nummers stuk voor stuk af. Communiceren met publiek was er niet bij en ze stopte opeens waardoor ze niet eens een ‘we want more’ afdwongen. Na een raar intermezzo van de drummer met de nieuwe gitarist op de piano (wat later van The Editors bleek te zijn) speelden ze nog 2 nummers met ‘Give it away’ als uitsmijter. Meer was het ook niet...Al met al een dun streepje op mijn bucketlist...
​En wat baalde ik achteraf dat ik niet eerder naar Tame Impala was 'overgelopen'...We pakten nog net de laatste 2 nummers mee. Ik werd bij het laatste nummer zelfs emotioneel. Ik begreep maar niet waarom die muziek en de zanger mij zo raakte. Had ik van tevoren maar meer research gedaan, dan had ik geweten dat ze uit Australië kwamen. Het land waar ik 6 jaar van mijn leven heb vertoefd...Dat verklaarde alles. Helaas eindigen ze hun tour dit jaar in Mexico, dus ik zal geduld moeten hebben voordat ik weer meegevoerd kan worden in hun muziek vol psychedelische klanken verrijkt met een kleurrijke lichtshow en te coole graphics. 
Foto
​Tip: Mocht je een avondje relaxte beelden en muziek willen zien, check dan de bij elkaar geplakte stream van Tame Impala paredes de coura 2015 met graphics op de Opera House in Sydney waar de Manly Ferry op de voorgrond en op de achtergond de immense cruise ships voorbij glijden...
Foto
0 Comments

RockWerchter 2016 - Dag 2

18/7/2016

0 Comments

 
Foto
​Op naar het festivalterrein na een onwennige eerste nacht in een veel te kleine tent op The Hive Resort (wel als enige camping zonder 50 cm modder!). Naamgenoot The Van Jets uit België moest ik natuurlijk wel even zien. Beetje tegenvaller, maar best lekker muziekje zo op de achtergrond tijdens ons ontbijtje. 
Ineens bedacht ik me dat Gary Clark Jr. ook aan het spelen was in ‘The Barn’. Hoe kon ik dat vergeten! Hij bewees dat hij niet voor niets ‘de beste gitarist van de wereld’ is van dit moment. Behalve vette gitaarriffs, mooie blues akkoorden en pakkende solo’s, heeft Gary ook nog een stem die je doet denken aan de grootsten van deze aardbol. Where Jimi meets Bob meets Prince meets B.B. King! Wat overweldigend om hem zo live te zien spelen. Genieten, genieten en nog eens genieten. 
​En dan het muzikale geweld van Bring Me The Horizon. De circle pit stond al lang en breed klaar voordat ze begonnen. Voor vette emo-rock ben je bij hun aan het juiste adres. Alleen had de zanger te kampen met griep. Ik heb nog nooit een rocker zien niezen op het podium. Te sneu, hij deed zo zijn best en baalde als een stekker om vervolgens afgemaakt te worden op Twitter. Dat was niet verdiend! Ik zit er serieus aan te denken om ze weer te gaan zien in de Heineken Music Hall op zondag 13 november 2016. Mijn mobiel was leeg, dus helaas geen foto's of video's ervan. Eigenlijk maar goed ook want de Pinkpop 2016 versie (zelfs met stem) klinkt erg chaotisch, veel vetter als je recht voor het podium staat...!
Foto
​Het was dringen voor de deur van Klub C bij Trixie Whitley. Later bleek dat de regen ook een rol speelde...Ik heb uiteindelijk alleen het laatste nummer gezien omdat ik geen zin had in gedrang half in de regen. Wat een unieke stem gepaard met een dosis emotie. Haar naam en goede uitspraak doen ook vermoeden dat ze half Belgisch/ half Engels is. Na wat Googlen blijkt dat ze Belgisch-Amerikaans is. ‘From a very young age, Trixie Whitley nurtured a singular creative spirit, springing from her restless inner directive.’ (bron: Website Trixie Whitley) Need I say more...ze maakte het waar!
Foto
Ondertussen stond ik te popelen om naar Robert Plant te gaan, dé voorman van Led Zeppelin. Dat ik ooit nog in mijn leven ‘Whole lotta love’ live mocht horen van hem. Alle bekende liedjes wel verpakt in een nieuw jasje, maar het begin van ‘Whole lotta love’ speelde en zong hij vol respect in de originele versie (je herkent het niet meteen...maar als de gitaarriffs beginnen, krijg je gegarandeerd kippenvel (oeps, spoiler alert...:-)): 
​Dat Robert ook op de rocklegendelijst een prominente plek heeft, mag duidelijk zijn. Hij bewees dat ook temeer met zijn nieuwe nummers vol Afrikaanse muziekinstrumenten en ritmes. Deze man MOET muziek maken, dat staat buiten kijf. Dat zit er in en moet er uit. Een show die gezien moet worden, van begin tot eind!
​Het feestje van The Offspring: Alweer 20 jaar geleden dat het laatste kaartje voor mijn neus verkocht werd voor hun concert in Paradiso...En dat terwijl ik 3 maanden ervoor op Lowlands om 12 uur ‘s ochtends als 1 van de 10 fans uit mijn plaat was gegaan. Hoe snel kan het gaan met een band. En nu 20 jaar later ga ik weer uit mijn dak.
Wel alleen op de oude nummers, de nieuwe heb ik eerlijk gezegd niet meer meegekregen. “Hé man you know I am really OK...The gun in my hand will you tell you the same….lalala, I guess I got a Bad Habit...” Springen! En meteen opgewarmd voooorrr…jawel, Rammmmmmmmstein.
​Mann, mann, mann, Deutsche Gründlichkeit van de bovenste plank. Hoe strak, vet en entertaining kan een band zijn! Naast al het theatrale geweld, maakte Mr Rammstein ook nog een politiek statement. Vlak naast vliegveld Zaventem een ontploffing met bomgordel verbeelden...Dat hakte er best in en was op het randje van wat wel of niet ‘artistiek verantwoord’ is...En dat je daarna gewoon door blijft headbangen op de strakke riffs en de driedubbele base. Tsja...Al met al, een concert dat ik zeker niet wilde missen en waarvoor ik besloot om naar RockWerchter te gaan. Weer een dikke streep op mijn bucketlist.
​Was je ook op RockWerchter 2016, dan hoor ik hieronder natuurlijk graag hoe jij het festival en de concerten hebt ervaren!
0 Comments

RockWerchter 2016 - Dag 1

14/7/2016

0 Comments

 
Foto
Waar moet ik beginnen...Hoe overweldigend kan een 4-daagsfestival zijn. Ja, RockWerchter maakt het waar ondanks alle ontberingen. Het was de natste, modderigste en koudste editie ooit. Alles goed gemaakt door de vaak verrassende line-up met zelfs 4 rocklegendes. Ik begin gewoon bij het begin. 

Dag 1: Van Kaiser Chiefs, Ellie Goulding, New Order tot Paul McCartney. 

Na een bakkie koffie en thee reden Thelma & Louise weg. Volgepakt met 8 dagen kleding voor 4 dagen festival. Volg vooral niet je GPS was het devies op de website en borden van RockWerchter...Hadden we onze eigen weg maar vervolgd, dan hadden we de Kaiser Chiefs op het festivalterrein kunnen zien en niet vanachter de hekken. Ruby, Ruby, Rubyiiieeee....! Toch maar weer even terug naar de camping, de tent beter inrichten voor de lange nachten die zouden komen.
Ellie Goulding was zeer verrassend en haar stem nog mooier live, rauw en niet zo gelikt als op 'CD'. Vriendin 'Thelma' genoot live via haar mobiel samen met haar dochter (9 jaar) van Ellie. Tranen schoten in mijn ogen. Dat muziek beleven zo de liefde nog meer kan vergroten tussen moeder en dochter, geweldig. Pink er weer één weg...
Daarna toch even New Order checken, we hadden nog 'pauze' voor Paul. Ik wist nog dat het 80's electronische sounds waren, die me destijds ook al niet raakte. En nog steeds niet. Na 3 nummers hadden we het wel weer gezien...De video's waren wel vermakelijk. Allemaal foute flashbacks naar de 80's drugs and rock & roll lifestyle. 
Foto
En toen op naar Paultje...eigenlijk zonder al te grote verwachtingen, het zou een streepje op mijn bucketlist worden. Maar niets was minder waar. Wat een legende! Een 2,5 uur durende show waar ik meegevoerd werd in de geschiedenis van The Beatles. Waar Paul de andere Beatles John, George en producer George Martin stuk voor stuk aanhaalde en hun liedjes vol liefde speelde. Ringo ontbrak wel in het rijtje...
Ik heb nu ontdekt wat de kracht is van een echte muzieklegende: zo klein en zo groots mogelijk kunnen spelen. Dat het zelfs irritant is dat mensen achter je praten en lachen als Paul met gitaar alleen in de spotlight speelt. Dat je jezelf hoort roepen 'Show some respect' tegen feestend festivalpubliek. En bij 'Live and Let Die', waar Paul van heel klein naar heel groots gaat met alle bijbehorende video's, vuur(werk), en rook. Alsof je zelf in een film met Bruce Willis zit.

​Hé Jude! galmde nog dagen na over het festival...Wel jammer voor Disclosure die daarna als afsluiter stonden geprogrammeerd. Want deze mooie herinnering aan Paul wilde we niet laten verstoren. En ons bedje lonkte, nog 3 dagen te gaan...

Was je ook op RockWerchter 2016, dan hoor ik hieronder natuurlijk graag hoe jij het festival en de concerten hebt ervaren!
0 Comments

    PoodyWoody

    Geniet mee met Jetty van Kooij en deel ook jouw culturele belevenissen om deze herinneringen in leven te houden!

    Tips voor concerten, voorstellingen, musea en steden altijd welkom!

    Enjoy the show with Jetty van Kooij and please share your cultural experiences. Let's keep these memories alive!

    Tips about concerts, theatre plays, musea and cities? Please share!

    Categoriën

    Alles
    Ballet
    Bospop 2019
    Cities
    Concerten
    Festival
    Musea
    Pearl Jam 25-jaar
    RockWerchter2016
    Toneel

    Archief

    Juli 2019
    Juni 2019
    November 2018
    Juni 2018
    November 2017
    September 2017
    Augustus 2017
    Juli 2017
    Mei 2017
    Maart 2017
    Februari 2017
    Januari 2017
    December 2016
    November 2016
    Oktober 2016
    September 2016
    Juli 2016

    RSS-feed

Powered by Create your own unique website with customizable templates.
  • Blog
  • Over PW