Bospop 2019 - Dag 3

​‘Een bietje sjanspasta in oe haar, dan komt het allemaal goeh!’ Met deze Brabantse humor werd ik wakker van mijn tweede slaap tot 11.00uur ’s ochtends, want weer slecht geslapen door de klamme nacht. Heerlijk dat taaltje, uit het land waar mijn wieg heeft gestaan en nog enigszins te verstaan. Dit in tegenstelling tot het Limburgs later op de dag van Rowen Hèze waar ik nog steeds geen touw aan vast kan knopen.

Marc Broussard luidde deze dag voor ons in met relaxte blues/ soul muziek, later in dezelfde tent gevolgd door The Doors Alive. Al chillend op het gras en waarbij ik nog steeds geen wiet nodig heb om in de flow en hogere sferen te geraken. De stem van de reïncarnatie van Jim was wat rauwer en minder warm dan van de rock hero himself. Maar 50 jaar na dato zie ik van jong tot oud de nummers meezingen, wat een legendarische muziek! De eigthies bands hebben me deze Bospop niet kunnen griipen. Ik voel er simpelweg niets bij. Ik zit het gros van dit blog te typen in de witte tent, terwijl Level 42 zijn nummers op ‘een standje te lui afspeelt’ volgens mijn vader. Ondertussen begint The White Buffalo, dus nu even pauze, want dat klinkt meteen te gek. Terwijl deze grote sexy teddybeer de tent omver blaast met rock en gevoelige nummers die elkaar afwisselen, zie ik in mijn linkerooghoek iets op het scherm staan bij het hoofdpodium: ‘Optreden Sting geannuleerd, wegens aanhoudende gezondheidsklachten’. Wat een domper...Sting was één van de grootste redenen om te gaan, zeker van mijn vader...Nadat we deze shock verwerkt hadden, gaf de teddybeer ons weer wat energie en blijheid. En wat zou ik deze teddybeer graag net zoals die van mijn dochtertje op het einde van mijn bed in de hoek me iedere avond in slaap laten zingen (tenminste als Eddie Vedder geen fut heeft haha).

Met een set nieuwe tanden, vol zonnebrandspray en de gitarist in witte leren pak en de zanger met rode broek en Steven Tyler sjaal, stormen de bandleden van Foreigner vol energie het podium op. Nee, ze zijn niet ‘Cold as Ice’. Integendeel. Alle foute rockposes die je kunt verzinnen worden uit de kast getrokken. ‘Popiejopies’, zegt iemand achter me. Maar wel vol overgave, ze verloochenen zichzelf niet! Of toch wel, want later lees ik dat niemand van de originele band op het podium stond...Dus zagen we alleen maar een gelikte cover band?

​Ondertussen was het hele programma gehusseld. Rowen Hèze verhuisde naar het grote podium in plaats van de tent om een uur lang het publiek de domper te doen vergeten. En dat lukte! Alle Limbo’s zongen in vol ornaat mee en alle Brabo’s zoals ik deden hun uiterste best. Rival Sons up next, ja en hier ga ik toch even een minpuntje naar voren brengen. Het geluid in de witte tent was nog steeds erg schel, bijna iedere band was zonder oordoppen niet te doen. Erg jammer van zo’n rockband waarbij de hoge tonen juist niet schel moeten zijn. Maar goed dat mocht de pret niet drukken, de Rival Sons speelde vol verve, rock on! Daarna even uitrusten op een bankje, onder het genot van Joe Jackson, die van punk, rock tot blues Bospop inblies, al zittend achter zijn piano. De goede man wordt ook een dagje ouder. Daarna werd ik weer betoverd door Chris Robinson (van The Black Crowes) en zijn unieke heze geluid, en kon het niet laten om bijna vooraan te staan. Wat heerlijk weer! Door The Specials smaakte onze Thaise Curry nog beter met hun exotische geluid en heerlijke reggae ska punk. Trouwens, wat een verschil in eetkeuzes in vergelijking met 5 jaar geleden. Het astronautenvoedsel hadden we best thuis kunnen laten. 

Na The Specials stond Earth Wind & Fire in de witte tent die zij met hun vrolijke funky beats en lichtshow kleurden. Een uitstekende 14 koppige band, maar kon mij weer niet echt boeien. Wat mij betreft ook meer North Sea Jazz Festival materiaal. Maar voor de gemiddelde Bospopganger was het een leuk jeugdsentiment en ze dansten vrolijk mee als opmars voor Nile Rodgers die bij afwezigheid van Sting nu als afsluiter ingepland was. De juiste keuze van de festivalorganisatie! Nile heeft de allure van een grote poplegende, terwijl hij alleen de albums van poplegendes geproduceerd heeft. Met zijn band ‘Chic’ bracht hij al hun nummer 1 hits ten gehore. Een hartelijke man, die vol trots over zijn bizarre carrière verteld waarin hij vele artiesten de duw heeft gegeven die ze nodig hadden. Denk aan Madonna, Duran Duran, David Bowie, Diana Ross, Syster Sledge en nog vele anderen…
 
De sfeer zat er goed in en Nile kreeg heel Bospop aan het dansen. Dat zette daarna nog een paar uur door in de 24-uurstent in een sfeer waar iedereen zichzelf mag zijn. Van jong tot (heel) oud danste op alle soorten muziek. Van Guus tot Metallica en System of a Down. Geweldig! Wat was deze Bospop een mooie ode aan alle soorten goede muziek, van soul, tot rock/metal, blues en punk. En ja, van sommige muziek word je warmer dan van andere muziek, ieder zijn smaak! Pa, volgend jaar weer?!

Bospop 2019 - Dag 1

Bospop 2019 - Dag 2