Dag 2 – Breda Barst 2023

De volgende ochtend na dag één van Breda Barst word ik lekker wakker door de zon. Ik chill nog even in mijn hangmat in de tuin voordat het weer los barst in het Valkenbergpark. Net op tijd beland ik voor het grote podium waar de Oosterhoutse band Windup Space dag twee opent. Een band die ik vanaf meet af aan al volg. Bijvoorbeeld tijdens hun optreden voor de benefiet voor mijn stamcafé de Speeltuin dat in vlammen was opgegaan. Toen gaf ik de drummer al een compliment over zijn zeer strakke drumstijl. Daar was ik erg van onder de indruk. En nu weer. Met nog sterkere armen drumt hij in blote bast weer de sterren van de hemel. En de zanger neemt het publiek mee in een aantal nieuwe nummers die op hun nieuwe album komen te staan.

Backstage kom ik de bassist na het optreden tegen en vertelt hij dat het altijd spannend is om een festival te openen. Is er dan al wel publiek? Gelukkig liep het met dit mooie weer meteen aardig vol. ‘We hebben al een aantal keer op de Future Stage gestaan en nu hebben we na 10 jaar de kans gekregen om op het hoofdpodium te staan.’ ‘Iets wat we altijd al op het vizier hadden,’ verklapt de zanger nog tijdens het optreden. 

Ja, deze band schiet langzamerhand door omhoog. Popronde en Breda Barst hebben ze al veroverd. Volgend jaar door naar de grotere festivals? Met een nieuw album onderweg moet dat zeker lukken!

Even wat hangover food halen. Dat vegan broodje kroket gaat er goed in onder het genot van de zwoele stem van Doris van Hooijdonk van d’Ancona. Jazz en soul is niet helemaal mijn ding, maar hun muziek glijdt er makkelijker in dan verwacht. Met het zonnetje en deze muziek erbij is het festivalgevoel compleet. Een heerlijk chill momentje.
​​

De volgende band op mijn lijstje is Black Bottle Riot. Daar heb ik hoge verwachtingen van. En dat maken ze waar. Hun bluesrock raast als een denderende trein door het park. Met de mondharmonica vaak in de hoofdrol. Wat een fijn geluid blijft dat toch. Zeker met de bluesy klanken van zanger Simon Snel die daarop volgen. Ook drummer Mark Weerts weet die noten te kraken van achter zijn drumstel. Ik kan hier uren naar luisteren. De zanger zegt ook dat ze nog uren zouden willen doorspelen hier op het ‘knotsgezellige’ Breda Barst. Na afloop zie ik de mannen backstage aan een biertafel zitten en loop op ze af. ‘Mag ik jullie wat vragen stellen voor mijn Breda Barst blog?’ ‘Jazeker, schuif maar aan. Biertje?’ vraagt de gitarist. Voor ik het weet ben ik twintig minuten verder en hebben we het over de verschillen in hoe het publiek reageert door het land heen en over de invloeden van The Black Crowes die ik vooral hoorde in de gitaarriffs in het laatste nummer.

Laatst speelde de band ook hier in het park tijdens Brand Parkies. ‘Wat is het verschil met spelen op Breda Barst?’ Vraag ik vol interesse. ‘Een groot verschil,’ zegt Simon. En de gitarist Mike Sedee vult aan dat ‘Op Breda Barst de mensen echt voor de muziek komen, bij Brand Parkies meer voor de sfeer.’ ‘We spelen in vele steden, dorpen en nederzettingen. Dat is iedere keer anders. Voor twee man publiek of voor een uitverkochte zaal. Dat maakt ons niet uit!’ En de bassist Jaap van den Berg voegt toe: ‘Alleen zijn sommige plekken wel saai om voor te spelen. Dan staan ze letterlijk met hun zijkant naar het podium en kijken af en toe opzij, bijna geïrriteerd dat er een band speelt. Dat is in Breda wel anders!’

Onze gemeenschappelijke liefde voor de Crowes en bluesrock schept meteen een band. Mark laat zelfs een tattoe op zijn elleboog zien van de welbekende twee kraaien met joint. Het t-shirt met die twee kraaien had ik vorig jaar nog uit nostalgie gekocht na het concert van The Black Crowes in 013. Ze vragen of ik ook naar ‘een volledige show’ van Black Bottle Riot kom kijken. Want op een festival moeten ze helaas keuzes maken. Natuurlijk! Ik kan niet wachten om weer in hun trein te stappen. Van station naar station. Van show naar show.

​En weer een Belgisch ‘bandje’. Kids with buns. Zodra ik de zangeres op het podium zie staan met een grote nonchalante knot op haar hoofd begrijp ik waar de bandnaam vandaan komt. Ik word meteen gegrepen door haar bijzondere stem. Er galmt een zeer aangename klank uit haar mond die ik met niemand anders kan vergelijken. Niet mannelijk, niet vrouwelijk. Zo ontzettend eigen. Terwijl ik dit blog afschrijf komen ze ineens voorbij op de radio, bij Kink Alternative Rock.

Ik app enthousiast dat ik ze gezien heb op Breda Barst en dat ik ze ‘mesmerizing’ vond. Van klein intiem gitaarspel tot aan gierende melodische gitaren afgetopt met perfecte tweestemmige zang van de dames. Door de inmenging van een synthesizer met hedendaagse beats zetten ze de stempel voor een nieuwe generatie muzikanten. Zo eigen en zo gedurfd. Dat verwoorden ze ook in hun nummer ‘Be yourself’. Waarop de zangeres op zun Bels zegt: ‘Allée, we hebben ons nog niet deftig voorgesteld.’ Dit is hun laatste festival deze zomer ‘en we zijn keiblij dat we hier mogen spelen.’ Dat word ik ook van hun muziek!

Voordat ik naar de Spaanse Kraag loop voor Alkahest kom ik even tot rust bij Sem Rozendaal. Met zijn warme zuivere rockstem zingt hij Purple Rain van Prince recht uit zijn hart. Net zoals jaren geleden bij The Voice.​ ​Oeps, het is alweer twee voor zeven. Alkahest begint zo. Ik pak mijn biezen en kom net op tijd aan bij de Kraag. Dit moet ik van begin tot einde zien. Want de drummer Abe Stadhouders die ik toevallig ken, vertelde me laatst dat het optreden een concept is waarin niet geknipt kan worden. 

Later vraag ik Abe er nog naar. Naar het concept, hoe dat tot stand gekomen is en welke verhaal ze vertellen. ‘Het verhaal is zelfverzonnen en geïnspireerd op de alchemie. Een onderwerp dat ons allemaal interesseert. Het gaat over een man die maar niet kan overlijden en daar steeds meer de nadelen van inziet. In de tijdslijn van zijn leven mist hij steeds meer mensen omdat hij wel in leven blijft. Op een gegeven moment komt er een tweestrijd tussen mensen die wel en niet in hem geloven. Hierdoor ontstaat er een oorlog.’ De voorbode van deze oorlog verbeelden ze prachtig met een a capella-achtig stuk waarbij de muzikanten hun handen in de lucht houden als een soort van religieus moment. En met Abe die op ‘de trom slaat’. Zo waren zijn drumpartijen op vele momenten sturend voor de gitaren en zang. Met een zangeres die met haar stem alle kanten op kan, van diepe grunts tot loepzuivere zang.

​Deze band is vorig jaar ontstaan als project voor Roadburn vanuit de Metal Factory. Abe vertelt dat ze alweer bezig zijn met een volgend concept en binnenkort openen voor de release show van Autarc in Little Devil. Ook niet de minste plek om te spelen als beginnende band.  Ze voerde me helemaal mee in hun atmosfeer die ze creëerde in een afgeladen Spaanse Kraag. Ik ga ze zeker in de gaten houden. Een band met grote potentie!

Ik ben nog nieuwsgierig naar Orange Skyline dat op het hoofdpodium staat. In hun bio staat dat hun band geformeerd is na een concert van Oasis in de auto onderweg naar huis. ‘Twee broers en hun twee vriendjes, vader lachend aan het stuur. Dat op dat moment nog niemand een instrument kan bespelen maakt niet uit. Dat zijn zorgen voor later.’ Nou maak je geen zorgen. Dat is helemaal goed gekomen. Ze herstellen de Britpop sounds en indierock van de ’90-ies helemaal in ere. Wel voorzien van hun eigen sound die je in dit decennium kunt plaatsen.

Ik sjok weer terug naar de Kraag. Ondanks de paar regendruppels en de pijn in mijn rug en voeten wil ik deze band niet missen. Wat ben ik blij dat ik het volgehouden heb. An Evening with Knives steelt mijn hart met hun groovy sound. Stonerrock gecombineerd met prog afgewisseld met metalinvloeden. Alles wat ik vet vind aan muziek. Wat lekker zeg!

Achteraf beland ik ook bij deze band backstage aan de biertafel en zeg enthousiast dat ik ze zo’n vette band vind. De mannen zijn zichtbaar blij dat hun muziek gewaardeerd wordt. ‘Jullie muziek heeft echt groove, het swingt echt. Of is dat een term die niet bij jullie muziekstijl hoort?’ ​Vraag ik wat onzeker. 

De drummer zegt: ‘Jawel, dat mag je zeker zo noemen, dat het swingt. Dat is precies wat we voor ogen hebben met onze muziek.’ De bassist vertelt enthousiast dat ze wel twee tot drie keer per week repeteren en dat hun muziek ontstaat uit de vele jamsessies. Ik vraag ze nog waar ze binnenkort spelen want ik lust er wel pap van. Morgen op het Lollipopfestival in België en in november op Helldorado in het Klokgebouw in Eindhoven. Dat is mooi, want daar ben ik ook van de partij. Vervolgens belanden we in slap, heel fout geouwehoer waarvan we besloten hebben, dat ‘whatever happens backstage stays…’ En ik besluit om er tussenuit te piepen om nog een kroeg mee te pakken met wat vrienden. Ik krijg nog een dikke high five van de mannen. ‘En tot Helldorado!’

​Dat was ‘em dan. Deze geweldige kei/knots/beregezellige editie van Breda Barst dat na vorig jaar bijna ten onder ging aan de enorme regenval. En nu weer boven water is gekomen door het uitzonderlijke mooie weer en de hoge opkomst. Ik hoor al meteen dat Breda Barst volgend jaar door kan gaan. Yes! Weer twee dagen barstensvol goede muziek, ons kent ons en waar gezelligheid geen tijd kent. Zoals het de Parel van het Zuiden betaamd!