Popronde, hier in ons mooie Breda!

Al zappend door Breda kwam mijn ambitieuze plan -om zoveel mogelijk bandjes te checken tijdens de 25e editie van de Popronde- zowaar uit. Als eerste val ik letterlijk koud binnen bij Paracematol, in de kleine zaal van Poppodium Mezz. Al binnen een paar nummers hebben ze de zaal en mij lekker opgewarmd met knallende punkriffs en hardrollende drums. Ondertussen vraagt de zanger of het publiek naar voren wil komen. Iedereen doet netjes een paar stappen in de richting van het podium. Even later gaat een grote groep weg en de leegte die ontstaat, vult de zanger met alle boosheid dat het nummer hem geeft (niet omdat die groep wegliep) en confronteert daar iedereen mee van dichtbij. Hij is de muziek. Rauw en transparant. Intens.

​Twijfel, twijfel, of ik zal blijven voor Bony Macaroni die drie kwartier later zou beginnen. Aangezien de geluidskwaliteit van deze kleine zaal helaas vaak te wensen over laat en ik verwacht dat Bony Macaroni vast op de festivals komen volgend jaar (gezien hun bekendheid ondertussen), is de keuze snel gemaakt. In die tijd kan ik meerdere bandjes checken binnen een kleine radius in het centrum. Dus ik haast me te voet vanaf de Mezz naar de andere kant van het centrum naar café Mad Molly’s, want de barman had me Alison Marble aangeraden. Ondertussen hoor ik uit de vele cafés de live bandjes de deuren uit knallen en haper even bij iedere deur. Was iedere donderdagavond maar zo! Wat een vibe!

In het bomvolle Mad Molly’s is Alison Marble al aan de gang. De muziek heeft inderdaad iets weg van The Stone Roses en Oasis zoals ze zelf omschrijven. Ze weten mij en het publiek geboeid te houden, alleen achterin wordt er gekletst. Bij het laatste nummer (dat ze net geschreven hebben) vraagt de zanger om stilte. Tot het einde van de bar houdt iedereen zijn mond en het lange slepende nummer met rustige stuwende gitaar doet zijn aftrap. Ik bevind me opeens in een andere dimensie. Zo mooi!​ Iedereen is betoverd en laat zich meevoeren. Dit moest ik opnemen en in mijn Instastory hangen, waarvoor de band me later enthousiast bedankt. Ik vraag nog even naar de titel van dat laatste nummer. ‘Supergaze’ heet het voorlopig nog. Wat mij betreft een toepasselijke songtitel bij het gevoel dat het bij mij opriep.

En door >>>

Doorzappen nu naar Foxlane die al veel gedraaid werd in de Kink Popronde Podcast. In het afgeladen Café De Vulling waarbij het zicht belemmerd wordt door vijf pilaren, kan ik ze helaas alleen maar horen. Maar dat klinkt lekker, lekker van nu. Het jonge publiek gaat er vol in mee. ​

Op naar de Food Hall waar Dan August zo mooi, puur en glashelder ‘americano’-achtig zingt dat ik mijn oren er niet vanaf kan houden. Een ouder echtpaar gaat spontaan stijldansen tijdens één van de nummers. De bandleden hebben dat zo te zien nog niet meegemaakt en krijgen een grote grijns op hun gezicht. Ik blijf in vervoering tot het einde waardoor ik SpeakEasy mis die ook nog mijn lijstje stond. 

Meteen maar door naar Borrel Bar Breda waar iedereen ongeduldig staat te wachten op de mannen van Boardlong. Al tijdens de soundcheck weet de zanger het publiek mee te krijgen en begint het feestje meteen na de eerste noten. In het café waar ik altijd de polonaise achteruit loop tijdens carnaval, is de halve tent nu aan het pogoën en headbangen. Wat een energie in de ‘horsepit’ zoals de zanger dat zelf hernoemt na een flauwe grap over paardenallergie. ​

Bij de buren in sportcafé Old Dutch is de sfeer een stuk relaxter, alhoewel de bandnaam dat niet doet vermoeden. ‘Destructive Penguins’ krijgt me met hun heerlijke reggae en hiphop vibe weer even met beide voeten op de grond. ‘Uitgerust’ loop ik weer richting café De Vulling waar ik de kleine zangeres van Get Jealous net kan zien en de zaal vult met haar blije meisjesstem op de stevige punkrock. Ook deze band verwacht ik volgend jaar op de festivals te zien en besluit Queen’s Pleasure even te checken in Café De Speeltuin, mijn favoriete rockkroeg in Breda. 

En wat konden die gasten spelen! Met de quirkyness van de Arctic Monkeys en The Strokes inclusief jaren '90 gitaarsolo’s met opzwepende drums staat deze band als een huis. Eigenaar Ronald verwoordde het enthousiast: ‘Als je niet weet dat ze uit Nederland komen, denk je dat ze rechtstreeks uit Manchester zijn ingevlogen.' Met hun nummer ‘I only wanna party’ en dan de onverstaanbare tekst ‘when the dicks come out’ (zoals ze later zelf toevoegde aan mijn Instastory in hun eigen story...ahum…) was het feestje compleet!

​Met mijn laatste beetje energie toch nog even naar de Popronde AfterParty in de 'Pij' om de avond op gepaste wijze af te ronden. Onherkenbaar door zwarte bivakmutsen met skibrillen erover heen en in witte trainingspakken, krijgt de house-act met de frappante naam ‘Druiprek’ met hun opzwepende van 303 tot aan rave muziek het publiek vooraan aan het pogoën en hakkuh. 

Een mooie afsluiter na al het rockgeweld van deze bijzondere 25 jarige editie van de Popronde dat ooit begon in Nijmegen en nu meer dan 30 steden aan doet met jaarlijks gemiddeld 140 bandjes. Gekozen door een vakjury van gerenommeerde muziekidioten. Mag ik een groot applaus voor deze geweldige organisatie, de bands en alle vrijwilligers, op naar de volgende 25 jaar!

P.s.: Check mijn volledige Instastory van deze avond