RockWerchter 2016 - Dag 3

Na een te gezellige nacht op de camping ontwaakte ik langzaam op de muziek van Kensington. Ik had ze nog nooit live gezien. Iedereen had het me aangeraden. Ik ken ze eigenlijk alleen van de radio en vind ze te gelikt klinken. Live spelen ze gelukkig veel rauwer. Dan komt hun muziek en de stem van zanger Eloi Youssef met zijn heze scherpe randje veel meer tot zijn recht.

Kensington bouwde de show mooi op en maakte er zowaar een feestje van om 2 uur ’s middags. Met recht een openingsact die het publiek goed weet op te warmen. Het mooiste aan Kensington vind ik dat ze artiesten in hart en nieren zijn en ‘zo dankbaar zijn dat ze op het podium mogen staan waar hun jeugdidolen die avond ook zouden spelen zoals de Red Hot Chili Peppers’, aldus gitarist Casper Starreveld. Charmante Amsterdammers met een hartje van goud! Echte crowdpleasers.

Na wat falafel binnengewerkt te hebben, waggelden we naar Glen Hansard. Ook een tip van iemand. Hij stond compleet met strijkorkest op het podium. Na 3 nummers renden we weg met onze handen over onze oren. Het deed letterlijk pijn aan mijn oren (zelfs met oordopjes in...). Òf het geluid stond slecht afgesteld òf ik trok die chaotische muziek met jammerlijk geschreeuw van hem op dat moment echt even niet. Later bleek dat de drummer van RHCP nog een nummer had meegespeeld en dat iedereen laaiend enthousiast was over het concert. Hmmm...Hadden we toch iets gemist??

​Poncho aan poncho uit, zo ging het eigenlijk al 3 dagen. Maar dat mocht de pret, de toffe bands en het lekkere eten van de food trucks niet drukken. Zo heb ik 2 keer de BBQ ballen met overheerlijke Smokey BBQ-saus op. Thelma was verslaafd geworden aan de pulled pork (die volgens haar recht deed aan het overheerlijke recept van haar moeder). En de nachos van Willy’s deden het ook goed. ​Op weg naar PJ Harvey hoorden we de electronische rockbeats van Goose. Volgens Thelma kwam hun show totaal niet tot zijn recht in het daglicht en was het niet zo’n feestje als de vorige keer.

​Precies op tijd voor PJ Harvey. En dat was maar goed ook, want deze show moet je van begin tot eind meemaken. Het deed ons meer denken aan een muzikale theatervoorstelling zoals van Orkater dan aan een concert. En bij een theatervoorstelling loop je ook niet zomaar weg. Ze kwam op met een soort van fanfare en zong bijna op een vervreemdende manier. Het waren zeker geen meezingers en ik raakte helemaal in trans op een gegeven moment. Het decor deed me denken aan het plafond van het Pantheon in Rome waar ik een paar maanden daarvoor nog een kwartier lang naar had gestaard en waarbij de motregen door het gat drupte. Magisch! Zo ook deze voorstelling van PJ Harvey in haar geweldige zwarte met leren outfit. Met dank aan modeontwerpster Ann Demeulemeester (1 van ‘de 6 van Antwerpen’).

Nog een kwartier voordat de Red Hot Chili Peppers begonnen. Weer naar de andere kant van de weide racen. Dit was er ook 1 van mijn bucketlist. Nee, ik had ze echt nog nooit gezien...Ook door verhalen van vroeger dat Anthony altijd vals zong en dat de concerten vaak tegenvielen. Gelukkig was Anthony in vorm en deed zijn best om op toon te blijven. De baslijnen van Flea denderden over het veld en de oude nummers komen dan toch als beste tot uiting. ‘Californication’ en ‘By the Way’ zong iedereen netjes mee en ze draaiden braaf hun nummers stuk voor stuk af. Communiceren met publiek was er niet bij en ze stopte opeens waardoor ze niet eens een ‘we want more’ afdwongen. Na een raar intermezzo van de drummer met de nieuwe gitarist op de piano (wat later van The Editors bleek te zijn) speelden ze nog 2 nummers met ‘Give it away’ als uitsmijter. Meer was het ook niet...Al met al een dun streepje op mijn bucketlist...

​En wat baalde ik achteraf dat ik niet eerder naar Tame Impala was 'overgelopen'...We pakten nog net de laatste 2 nummers mee. Ik werd bij het laatste nummer zelfs emotioneel. Ik begreep maar niet waarom die muziek en de zanger mij zo raakte. Had ik van tevoren maar meer research gedaan, dan had ik geweten dat ze uit Australië kwamen. Het land waar ik 6 jaar van mijn leven heb vertoefd...Dat verklaarde alles. Helaas eindigen ze hun tour dit jaar in Mexico, dus ik zal geduld moeten hebben voordat ik weer meegevoerd kan worden in hun muziek vol psychedelische klanken verrijkt met een kleurrijke lichtshow en te coole graphics. 

​Tip: Mocht je een avondje relaxte beelden en muziek willen zien, check dan de bij elkaar geplakte stream van Tame Impala paredes de coura 2015 met graphics op de Opera House in Sydney waar de Manly Ferry op de voorgrond en op de achtergond de immense cruise ships voorbij glijden...