Inmiddels heb ik er iets van 5 concerten op zitten. Veel te weinig moet ik eerlijk bekennen. In de beginjaren (en nu nog steeds) kwamen ze altijd in de zomervakantie. Ik was er bijna nooit. En Pearl Jam heeft in die jaren ook bar weinig opgetreden. Ze waren aardig anarchistisch in die periode. Ook tegen hun platenmaatschappij en Ticketmaster die volgens hen fans op onnodige kosten joeg. Ondertussen luisterde ik naar de inmiddels beroemde ‘bootlegs’ van hun concerten in het buitenland die vriend Frank altijd voor me ‘kopieerde op bandjes’.  

​Maar dat is Eddie. And that’s why I adore him! Hij is wie hij is. Hij zal zich nooit anders of beter voordoen dan dat hij zich op dat moment voelt. Heerlijk. Want dat is precies waar muzikant zijn voor mij over gaat. Improviseren, jammen, de sfeer aanvoelen, de set list wijzigen als je daar zin in hebt. Dat vind ik pas echte muzikanten. Muziek maken is immers een ‘Art’. Dat is op zijn mooist als het zich laat leiden door het moment en niet door een tot een in detail voorgeprogrammeerde show die netjes afgedraaid wordt. Pearl Jam geeft dan ook in de documentaire 'Twenty' aan dat ze het anders niet zo lang hadden overleefd. Door zichzelf bij iedere show keer op keer opnieuw uit te dagen en continue andere nummers te spelen, houden ze dit grunge-rock & roll-leventje vol. 

Maar mijn verlangen om een concert bij te wonen groeide weer meer en meer. Ze hadden al 6 jaar niet opgetreden!!! Ik was ondertussen voor een aantal jaar naar Australië vertrokken (vanaf 2005). En daar traden ze eindelijk weer op na de release van hun album ‘Pearl Jam’. 

Dat was op 7 november in de Acer Arena in Sydney, tegenwoordig vergelijkbaar met de Ziggo Dome. Precies 10 jaar na het concert in de RAI, realiseer ik me nu. En ik was er eindelijk weer bij! Weliswaar zitplaatsen in de ring, want de kaartverkoop was online en ik kon er net tussenkomen. En in de zaal stonden ook allemaal stoelen. Wat een bizarre gewaarwording. Dat schijnt daar normaal te zijn. Al bij de eerste noten stond iedereen voor zijn stoel en ging niet meer zitten. Ik heb ook niet gezeten. Tot groot ongenoegen van die nep-fans achter mij die bleven zitten...Had ik daar ff .... aan als brutale Nederlander.

Het mooiste moment vond ik toen Eddie vroeg of echt álle lichten in de zaal en op het podium aan mochten. Hij wilde duidelijk weer contact met zijn publiek en voer ze mee in zijn ‘Keep on Rockin in the free world.’  Wat had ik genoten! De beelden spreken voor zich...:

En weer precies 3 jaar later op 22 november 2009 waren ze weer terug in Sydney en daar moest ik natuurlijk bij zijn in het Sydney Football Stadium. Met Ben Harper in het voorprogramma was het helemaal een feest. En ook dat concert liep anders dan je zou verwachten...Eddie was namelijk zijn stem half kwijt na te veel Australische rode wijn de avond ervoor in Melbourne. Hetgeen hij zo eerlijk als hij is, toegaf.

Wel op het laatste moment kaartjes gescoord voor staanplaatsen. Van een toffe student uit Groningen via Marktplaats. Zitten was immers geen optie meer en er waren alleen nog maar zitplaatsen beschikbaar tijdens de online verkoop. ​

Wat was het weer een vet concert. Voor mij de beste setlist ooit. Later bleek dat een fanclublid van Ten Club deze had samengesteld. Met als klapper ‘Crown of Thorns’, van Mother Love Bone, de oorspronkelijke band waaruit Pearl Jam ontstaan is. Een nummer dat in mijn top 10 van mooiste nummers ooit staat. Tranen schoten in mijn ogen bij de eerste tonen. Dit was een heel bijzonder moment. Ze spelen dit nummer nauwelijks omdat dit ook erg gevoelig ligt bij de band zelf vanwege het vroegtijdig overlijden van de voorganger van Eddie (Andrew Wood) door een OD. Helaas is de opname die ik hiervan heb erg slecht...Gelukkig heb ik een paar weken geleden een mooie versie door Withfield Crane van Ugly Kid Joe vastgelegd!

Twee jaar later was Yellow Ledbetter de uitsmijter van de avond. Ook weer in de Ziggo Dome, op dinsdag 17 juni 2014. En ik was natuurlijk weer van de partij! Dit keer was ik wel door de online verkoop heen gekomen met wèl 4 staanplaatsen. Dus dat was groot feest voor 3 vriendinnen die ik mee wilde nemen. Eén kon helaas niet mee en werd vervangen door een bekende van Twitter. Met één van die vriendinnen hadden we er maar gelijk een dagje Amsterdam van gemaakt. Eerst cultureel gevoerd in het nieuwe Rijksmuseum, hamburgertje erin en ondertussen appte een vriend dat hij ook nog een kaartje had gescoord. Hoe tof!

​Uiteindelijk ontmoette we elkaar allemaal bij de Ziggo Dome en ook vriend Frank stond alweer vooraan in de rij. Daar hadden we toen geen zin in. Dat ga ik ook anders doen de volgende keer…Uiteindelijk liepen we zo naar binnen en ben ik nog bij ‘Keep on Rockin in the free world’ in mijn eentje naar voren ‘gepogood’. Mijn droom werd waarheid! Ik zag Eddie op 1 meter afstand en Mike gaf een gitaarsolo voor mijn neus weg, waaaaahhhhhh!

Achteraf hadden de meiden enorme spijt dat ze niet met me mee naar voren gehost waren. Die vriend was allang en breed vooraan en we kwamen hem uiteindelijk met een compleet gescheurd overhemd weer tegen. 

De avond begon langzaam met ‘Hard to imagine’ en ‘Elderly Woman behind the Counter in a Small Town’. En daarna ging Eddie los met zes vol tempo nummers achter elkaar van ‘Life wasted’, ‘Do the Evolution’ tot aan ‘MIND YOUR MANNERS!’ Hij ging echt uit zijn dak, maar strompelde ineens over het podium heen. Zo te zien last van zijn knie. Dat mocht de pret niet drukken. Eddie rockte gewoon drie uur lang door en gaf het meest energieke concert van de vijf. En hij verwende me eindelijk met de meest intense versie van ‘Alive’. Hij ging er zelf helemaal in op en iedereen stuiterde in de zaal van de energie die er vrijkwam. Geweldig! Zag laatst op Youtube een video waarin hij uitlegt hoe 'Alive' door de jaren heen voor hem een andere betekenis heeft gekregen door zijn fans. 

Dat is zo typerend voor Eddie, het gaat altijd om gevoel en zijn connectie met mensen. Ik was nog dagenlang in katzwijn en had me voorgenomen om me nou eindelijk eens aan te melden bij de Pearl Jam fanclub waar vriend Frank natuurlijk al eeuwen bij zat en altijd de beste kaartjes daardoor krijgt en zelfs in Berlijn vooraan stond…grrr…

​Nu ben ik inmiddels alweer twee jaar aangemeld bij de Ten Club en hoop ik in 2018 dan toch kaarten voor meerdere avonden te scoren, tenminste als ze dan weer gaan touren, want één concert per vier jaar is echt te weinig! 

En nu crossed fingers voor een nieuwe tour, maar de geruchten gaan  dat ze eerst aan de slag gaan met een nieuw album…Eddie is nu wel veel aan het optreden in Amerika en de Temple of The Dog tour is ook nieuw leven ingeblazen. Overigens alleen in Amerika, tot mijn grote frustratie natuurlijk….
​
Wordt vervolgd!

Ondanks dat een zogenaamde zanger de sfeer daarvoor bijna had verpest met zijn valse-aan-mijn-oren-pijn-doende-noten, waar de band 'The Roots Controlahz' zelf ook erg om moest lachen. Die zanger hoorde blijkbaar niet bij de band, maar was een Nederlander die dacht dat hij het publiek wel even op gang kon brengen, het tegendeel was bijna waar…Zijn jammerlijke gezang werkte enorm door op onze lachspieren, tot tranen aan toe…En iedereen schreeuwde om Eek-A-Mouse die fashionably of ‘Jamaicaans’ late op het podium verscheen.

Anyway, Eek-A-Mouse liet ons alles meteen vergeten met zijn unieke stem, die nog veel meer bereik heeft dan vroeger. Wat een mooie diepe klanken, bijna op het blues of jazz geluid af. En natuurlijk zijn gekke hoge toontjes afgewisseld met zelfverzonnen klanken, ook wel 'Singjaying' genoemd, een combinatie van 'singing' en 'deejaying'. En als je nog niet stoned was van de walmen om je heen, dan werd je het vanzelf wel door de deinende ritmes en de relaxte sfeer. 

​Hij speelde alle bekende nummers zoals 'Ganja smuggling', 'Wa-Do-Dem' en 'Noah’s Ark'…Minaminamoohoi…En een aantal covers waaronder ‘Jolene’ van Dolly Parton. Geweldig om dit nummer in zijn reggaeversie en met zijn mooie warme stem te horen:

Ik raakte in een bijna twee uur durende trance ondanks dat ik zo ziek was als een hond. Blij dat ik toch mijn bed uitgekomen was!