PoodyWoody. Dagboek van een muziek- en cultuurgek!
  • Blog
  • Over PW

Dagboek van een muziek- en cultuurgek

Pearl Jam - 25 jaar - Mijn mooiste herinneringen...

19/12/2016

0 Comments

 
Foto
Daar zat ik dan als 16-jarig grunge-meisje met tranen in mijn ogen voor de TV naar Pinkpop 1992 te kijken. Eddie Vedder gaf zijn meest intense show ooit.

Laatst zag ik nog een repost van ‘Even Flow’ van dat concert op Instagram, gepost door een Amerikaanse Pearl Jam-fan. Dat zegt genoeg. Deze show met de ‘biggest stage dive ever’ staat nog steeds in mijn geheugen en dat van anderen gegrifd. Ondanks dat ik er zelf niet bij was, want ‘ik was nog te jong...’ Grrr...
En ja, ik geef het toe, ik heb sinds die tijd al een Eddie Vedder crush. De combinatie van zijn unieke stem, integriteit, echtheid, pakkende teksten, zijn wapperende bruine krullen en die sexy armen geven mij iedere keer weer vlinders. En dat mag. Ook van mijn man haha, die -bedenk ik me ineens- ook die armen en wapperende krullen heeft...

In de MTV-Unplugged show van 16 maart 1992 tijdens ‘Porch’ beschrijft hij die armen met ‘PRO CHOICE’ om zijn standpunt rondom abortus kenbaar te maken. Iets dat Eddie ook nog steeds niet kan laten, bij elk concert haakt hij wel in op politieke gebeurtenissen van dat moment. ​

Even terug naar de stem van Eddie. Wat kan die man mij raken. Keer op keer. Al zingt hij uit een telefoonboek. Kippenvel en brokken in mijn keel aan de lopende band. Die rauwheid en diepe emotie. Dit kan geen artiest evenaren. En zijn stem krijgt steeds meer lagen, wordt steeds breekbaarder en zwaarder. 
​
Foto
Inmiddels heb ik er iets van 5 concerten op zitten. Veel te weinig moet ik eerlijk bekennen. In de beginjaren (en nu nog steeds) kwamen ze altijd in de zomervakantie. Ik was er bijna nooit. En Pearl Jam heeft in die jaren ook bar weinig opgetreden. Ze waren aardig anarchistisch in die periode. Ook tegen hun platenmaatschappij en Ticketmaster die volgens hen fans op onnodige kosten joeg. Ondertussen luisterde ik naar de inmiddels beroemde ‘bootlegs’ van hun concerten in het buitenland die vriend Frank altijd voor me ‘kopieerde op bandjes’.  
Uiteindelijk zag ik ze voor de eerste keer in de RAI in Amsterdam (dat was op 6 november 1996 lees ik terug op Wikipedia). Hehe, daar was ik dan, mezelf tot de helft van de zaal naar voren gewurmd. Wat een tegenvaller. Eddie was zo stoned als een garnaal, was klaar met de roem en maakte een potje van ‘Alive’. Mijn levenslied dat ik zo graag wilde mee schreeuwen.
Foto
Foto
Foto
​Maar dat is Eddie. And that’s why I adore him! Hij is wie hij is. Hij zal zich nooit anders of beter voordoen dan dat hij zich op dat moment voelt. Heerlijk. Want dat is precies waar muzikant zijn voor mij over gaat. Improviseren, jammen, de sfeer aanvoelen, de set list wijzigen als je daar zin in hebt. Dat vind ik pas echte muzikanten. Muziek maken is immers een ‘Art’. Dat is op zijn mooist als het zich laat leiden door het moment en niet door een tot een in detail voorgeprogrammeerde show die netjes afgedraaid wordt. Pearl Jam geeft dan ook in de documentaire 'Twenty' aan dat ze het anders niet zo lang hadden overleefd. Door zichzelf bij iedere show keer op keer opnieuw uit te dagen en continue andere nummers te spelen, houden ze dit grunge-rock & roll-leventje vol. 
Foto
​In de jaren daarna moest ik iedere keer weer wennen aan de nummers op de nieuwe CD’s. Een aantal CD’s heb ik pas later echt goed geluisterd en bewonder ik nu des temeer. Ik was denk ik nog niet toe aan die diepgang en vaak sombere nummers. Ik was alleen maar aan het feesten tijdens mijn theaterwetenschappenleventje in Amsterdam en als DJ van dé (haha) alternatieve rockkroeg Hier te Breed en Daar te Lang (‘HTB’) in Breda.

​Daar heb ik natuurlijk wel alle nummers van TEN, Vs. en Vitalogy grijs gedraaid. En van Temple of The Dog niet te vergeten.
Maar mijn verlangen om een concert bij te wonen groeide weer meer en meer. Ze hadden al 6 jaar niet opgetreden!!! Ik was ondertussen voor een aantal jaar naar Australië vertrokken (vanaf 2005). En daar traden ze eindelijk weer op na de release van hun album ‘Pearl Jam’. 
Foto
Foto
Dat was op 7 november in de Acer Arena in Sydney, tegenwoordig vergelijkbaar met de Ziggo Dome. Precies 10 jaar na het concert in de RAI, realiseer ik me nu. En ik was er eindelijk weer bij! Weliswaar zitplaatsen in de ring, want de kaartverkoop was online en ik kon er net tussenkomen. En in de zaal stonden ook allemaal stoelen. Wat een bizarre gewaarwording. Dat schijnt daar normaal te zijn. Al bij de eerste noten stond iedereen voor zijn stoel en ging niet meer zitten. Ik heb ook niet gezeten. Tot groot ongenoegen van die nep-fans achter mij die bleven zitten...Had ik daar ff .... aan als brutale Nederlander.

Het mooiste moment vond ik toen Eddie vroeg of echt álle lichten in de zaal en op het podium aan mochten. Hij wilde duidelijk weer contact met zijn publiek en voer ze mee in zijn ‘Keep on Rockin in the free world.’  Wat had ik genoten! De beelden spreken voor zich...:
En weer precies 3 jaar later op 22 november 2009 waren ze weer terug in Sydney en daar moest ik natuurlijk bij zijn in het Sydney Football Stadium. Met Ben Harper in het voorprogramma was het helemaal een feest. En ook dat concert liep anders dan je zou verwachten...Eddie was namelijk zijn stem half kwijt na te veel Australische rode wijn de avond ervoor in Melbourne. Hetgeen hij zo eerlijk als hij is, toegaf.
Foto
Ook hier had Eddie weer een geniale oplossing voor bedacht. Hij had geregeld dat Ben Harper de nummers in de hogere regionen van zijn stembereik zou meezingen. Zo werd het weer een bijzonder concert. Sommige fans baalde natuurlijk als een stekker, maar ik vond het een eer om deze twee geweldige muzikanten/zangers samen op het podium te zien en vooral te horen.
​De solo-tour van Eddie Vedder in Australië in 2011 heb ik helaas moeten missen. Twee uur lang zitten terwijl ik twee weken erna uitgerekend was. Dat was een beetje teveel van het goede. En stel je voor dat het water brak...Helaas!

In juli 2011 zijn we voorgoed teruggekomen uit Australië. En nog geen jaar later was ik alweer van de partij in de Ziggo Dome op dinsdag 27 juni 2012.
Wel op het laatste moment kaartjes gescoord voor staanplaatsen. Van een toffe student uit Groningen via Marktplaats. Zitten was immers geen optie meer en er waren alleen nog maar zitplaatsen beschikbaar tijdens de online verkoop. ​

Wat was het weer een vet concert. Voor mij de beste setlist ooit. Later bleek dat een fanclublid van Ten Club deze had samengesteld. Met als klapper ‘Crown of Thorns’, van Mother Love Bone, de oorspronkelijke band waaruit Pearl Jam ontstaan is. Een nummer dat in mijn top 10 van mooiste nummers ooit staat. Tranen schoten in mijn ogen bij de eerste tonen. Dit was een heel bijzonder moment. Ze spelen dit nummer nauwelijks omdat dit ook erg gevoelig ligt bij de band zelf vanwege het vroegtijdig overlijden van de voorganger van Eddie (Andrew Wood) door een OD. Helaas is de opname die ik hiervan heb erg slecht...Gelukkig heb ik een paar weken geleden een mooie versie door Withfield Crane van Ugly Kid Joe vastgelegd!
Eddie verklaarde de Ziggo Dome die toen net geopend was ook nog tot officiële 'rock and roll building'. '​Footsteps' kwam voorbij en gelukkig ook 'Yellow Ledbetter'. Een nummer waar trouwens al vele grappige parodieën op Youtube van zijn te vinden. De tekst is immers onverstaanbaar en iedereen zingt maar wat mee. ​Maar je komt gewoon niet om de emotie van dit nummer heen, zo mooi! 
Twee jaar later was Yellow Ledbetter de uitsmijter van de avond. Ook weer in de Ziggo Dome, op dinsdag 17 juni 2014. En ik was natuurlijk weer van de partij! Dit keer was ik wel door de online verkoop heen gekomen met wèl 4 staanplaatsen. Dus dat was groot feest voor 3 vriendinnen die ik mee wilde nemen. Eén kon helaas niet mee en werd vervangen door een bekende van Twitter. Met één van die vriendinnen hadden we er maar gelijk een dagje Amsterdam van gemaakt. Eerst cultureel gevoerd in het nieuwe Rijksmuseum, hamburgertje erin en ondertussen appte een vriend dat hij ook nog een kaartje had gescoord. Hoe tof!

​Uiteindelijk ontmoette we elkaar allemaal bij de Ziggo Dome en ook vriend Frank stond alweer vooraan in de rij. Daar hadden we toen geen zin in. Dat ga ik ook anders doen de volgende keer…Uiteindelijk liepen we zo naar binnen en ben ik nog bij ‘Keep on Rockin in the free world’ in mijn eentje naar voren ‘gepogood’. Mijn droom werd waarheid! Ik zag Eddie op 1 meter afstand en Mike gaf een gitaarsolo voor mijn neus weg, waaaaahhhhhh!
Achteraf hadden de meiden enorme spijt dat ze niet met me mee naar voren gehost waren. Die vriend was allang en breed vooraan en we kwamen hem uiteindelijk met een compleet gescheurd overhemd weer tegen. 

De avond begon langzaam met ‘Hard to imagine’ en ‘Elderly Woman behind the Counter in a Small Town’. En daarna ging Eddie los met zes vol tempo nummers achter elkaar van ‘Life wasted’, ‘Do the Evolution’ tot aan ‘MIND YOUR MANNERS!’ Hij ging echt uit zijn dak, maar strompelde ineens over het podium heen. Zo te zien last van zijn knie. Dat mocht de pret niet drukken. Eddie rockte gewoon drie uur lang door en gaf het meest energieke concert van de vijf. En hij verwende me eindelijk met de meest intense versie van ‘Alive’. Hij ging er zelf helemaal in op en iedereen stuiterde in de zaal van de energie die er vrijkwam. Geweldig! Zag laatst op Youtube een video waarin hij uitlegt hoe 'Alive' door de jaren heen voor hem een andere betekenis heeft gekregen door zijn fans. 

Dat is zo typerend voor Eddie, het gaat altijd om gevoel en zijn connectie met mensen. Ik was nog dagenlang in katzwijn en had me voorgenomen om me nou eindelijk eens aan te melden bij de Pearl Jam fanclub waar vriend Frank natuurlijk al eeuwen bij zat en altijd de beste kaartjes daardoor krijgt en zelfs in Berlijn vooraan stond…grrr…
Foto
Foto
Foto
​Nu ben ik inmiddels alweer twee jaar aangemeld bij de Ten Club en hoop ik in 2018 dan toch kaarten voor meerdere avonden te scoren, tenminste als ze dan weer gaan touren, want één concert per vier jaar is echt te weinig! 
Foto
​Lid zijn van de fanclub biedt ook nog andere leuke incentives, zoals het mooie boekje ‘Deep’ met daarin alle fysieke herinneringen aan Pearl Jam door de jaren heen verzameld. Van setlists, podiumtekeningen, plectrums tot aan een uitklapvel met daarop de bandleden geschilderd op surf boards.

En als klap op de vuurpijl zat er een vinyl bij van het optreden van Eddie met Beyoncé tijdens het Global Citizen Festival 2015 waar ‘Redemption Song’ vol respect werd gezongen door deze twee grootheden (Mandela verschijnt ook nog op het scherm erachter). Gelukkig is er ook een Youtube versie van, een platenspeler heb ik natuurlijk niet meer. Gewoon voor de heb! 
En nu crossed fingers voor een nieuwe tour, maar de geruchten gaan  dat ze eerst aan de slag gaan met een nieuw album…Eddie is nu wel veel aan het optreden in Amerika en de Temple of The Dog tour is ook nieuw leven ingeblazen. Overigens alleen in Amerika, tot mijn grote frustratie natuurlijk….
​
Wordt vervolgd!
Nog even voor de volledigheid de links naar de setlists van de concerten die ik gezien heb op een rij en mijn tearjerker 'Just Breathe' ter afsluiting van mijn mooie herinneringen aan Pearl Jam!:

17 juni 2014, Ziggo Dome, Amsterdam
27 juni 2012, Ziggo Dome, Amsterdam
22 november 2009, Sydney Football Stadium
7 november 2006, Acer Arena, Sydney
6 november 1996, RAI, Amsterdam

En nog twee leuke blogs van andere PJ fans:

Edgar Kruize: plaat020-pearl-jam-no-code
​

​​Review Ziggo Dome 26-27 juni 2012

Andere gerelateerde blogs:
Eddie Vedder Forever (Solo Ams2 2017)
Farewell Chris
0 Comments

Eek-A-Mouse in da house!

16/12/2016

1 Comment

 
Foto
Op weg naar de ingang van de vernieuwde Graanbeurs in Breda kwamen de wietwalmen je al tegemoet, stonden de oude bekende uitsmijters weer voor de deur en werden we weer als vanouds begroet door Ray. Het voelde bijna als een ouderwets avondje Granen, alleen nu met een dosis live-muziek van het genre ‘reggae’ in plaats van rock.

Het was lang geleden dat ik de Graanbeurs bomvol met publiek had gezien, dat deed me goed! En dan ook nog vanwege een grootse reggaeheld, Mr. ‘I am too sexy for my shirt’ Eek-A-Mouse himself! Ik had hem nog nooit live gezien en kende eigenlijk de muziek alleen via mijn man die deze reggae-plaatjes grijs draaide toen wij elkaar pas hadden leren kennen (in de Graanbeurs…).

Beedeedeedeebangbangdiohoi…zo begroette Eek-A-Mouse ons natuurlijk in plaats van ‘Hi’ te zeggen. De sfeer zat er meteen in! 
Ondanks dat een zogenaamde zanger de sfeer daarvoor bijna had verpest met zijn valse-aan-mijn-oren-pijn-doende-noten, waar de band 'The Roots Controlahz' zelf ook erg om moest lachen. Die zanger hoorde blijkbaar niet bij de band, maar was een Nederlander die dacht dat hij het publiek wel even op gang kon brengen, het tegendeel was bijna waar…Zijn jammerlijke gezang werkte enorm door op onze lachspieren, tot tranen aan toe…En iedereen schreeuwde om Eek-A-Mouse die fashionably of ‘Jamaicaans’ late op het podium verscheen.
Foto
Anyway, Eek-A-Mouse liet ons alles meteen vergeten met zijn unieke stem, die nog veel meer bereik heeft dan vroeger. Wat een mooie diepe klanken, bijna op het blues of jazz geluid af. En natuurlijk zijn gekke hoge toontjes afgewisseld met zelfverzonnen klanken, ook wel 'Singjaying' genoemd, een combinatie van 'singing' en 'deejaying'. En als je nog niet stoned was van de walmen om je heen, dan werd je het vanzelf wel door de deinende ritmes en de relaxte sfeer. 
​Hij speelde alle bekende nummers zoals 'Ganja smuggling', 'Wa-Do-Dem' en 'Noah’s Ark'…Minaminamoohoi…En een aantal covers waaronder ‘Jolene’ van Dolly Parton. Geweldig om dit nummer in zijn reggaeversie en met zijn mooie warme stem te horen:
Ik raakte in een bijna twee uur durende trance ondanks dat ik zo ziek was als een hond. Blij dat ik toch mijn bed uitgekomen was!
Foto
1 Comment

    PoodyWoody

    Geniet mee met Jetty van Kooij en deel ook jouw culturele belevenissen om deze herinneringen in leven te houden!

    Tips voor concerten, voorstellingen, musea en steden altijd welkom!

    Enjoy the show with Jetty van Kooij and please share your cultural experiences. Let's keep these memories alive!

    Tips about concerts, theatre plays, musea and cities? Please share!

    Categoriën

    Alles
    Ballet
    Bospop 2019
    Cities
    Concerten
    Festival
    Musea
    Pearl Jam 25-jaar
    RockWerchter2016
    Toneel

    Archief

    Juli 2019
    Juni 2019
    November 2018
    Juni 2018
    November 2017
    September 2017
    Augustus 2017
    Juli 2017
    Mei 2017
    Maart 2017
    Februari 2017
    Januari 2017
    December 2016
    November 2016
    Oktober 2016
    September 2016
    Juli 2016

    RSS-feed

Powered by Create your own unique website with customizable templates.
  • Blog
  • Over PW