De volgende ochtend na dag één van Breda Barst word ik lekker wakker door de zon. Ik chill nog even in mijn hangmat in de tuin voordat het weer los barst in het Valkenbergpark. Net op tijd beland ik voor het grote podium waar de Oosterhoutse band Windup Space dag twee opent. Een band die ik vanaf meet af aan al volg. Bijvoorbeeld tijdens hun optreden voor de benefiet voor mijn stamcafé de Speeltuin dat in vlammen was opgegaan. Toen gaf ik de drummer al een compliment over zijn zeer strakke drumstijl. Daar was ik erg van onder de indruk. En nu weer. Met nog sterkere armen drumt hij in blote bast weer de sterren van de hemel. En de zanger neemt het publiek mee in een aantal nieuwe nummers die op hun nieuwe album komen te staan.

De volgende band op mijn lijstje is Black Bottle Riot. Daar heb ik hoge verwachtingen van. En dat maken ze waar. Hun bluesrock raast als een denderende trein door het park. Met de mondharmonica vaak in de hoofdrol. Wat een fijn geluid blijft dat toch. Zeker met de bluesy klanken van zanger Simon Snel die daarop volgen. Ook drummer Mark Weerts weet die noten te kraken van achter zijn drumstel. Ik kan hier uren naar luisteren. De zanger zegt ook dat ze nog uren zouden willen doorspelen hier op het ‘knotsgezellige’ Breda Barst. Na afloop zie ik de mannen backstage aan een biertafel zitten en loop op ze af. ‘Mag ik jullie wat vragen stellen voor mijn Breda Barst blog?’ ‘Jazeker, schuif maar aan. Biertje?’ vraagt de gitarist. Voor ik het weet ben ik twintig minuten verder en hebben we het over de verschillen in hoe het publiek reageert door het land heen en over de invloeden van The Black Crowes die ik vooral hoorde in de gitaarriffs in het laatste nummer.

Laatst speelde de band ook hier in het park tijdens Brand Parkies. ‘Wat is het verschil met spelen op Breda Barst?’ Vraag ik vol interesse. ‘Een groot verschil,’ zegt Simon. En de gitarist Mike Sedee vult aan dat ‘Op Breda Barst de mensen echt voor de muziek komen, bij Brand Parkies meer voor de sfeer.’ ‘We spelen in vele steden, dorpen en nederzettingen. Dat is iedere keer anders. Voor twee man publiek of voor een uitverkochte zaal. Dat maakt ons niet uit!’ En de bassist Jaap van den Berg voegt toe: ‘Alleen zijn sommige plekken wel saai om voor te spelen. Dan staan ze letterlijk met hun zijkant naar het podium en kijken af en toe opzij, bijna geïrriteerd dat er een band speelt. Dat is in Breda wel anders!’

Onze gemeenschappelijke liefde voor de Crowes en bluesrock schept meteen een band. Mark laat zelfs een tattoe op zijn elleboog zien van de welbekende twee kraaien met joint. Het t-shirt met die twee kraaien had ik vorig jaar nog uit nostalgie gekocht na het concert van The Black Crowes in 013. Ze vragen of ik ook naar ‘een volledige show’ van Black Bottle Riot kom kijken. Want op een festival moeten ze helaas keuzes maken. Natuurlijk! Ik kan niet wachten om weer in hun trein te stappen. Van station naar station. Van show naar show.

Ik app enthousiast dat ik ze gezien heb op Breda Barst en dat ik ze ‘mesmerizing’ vond. Van klein intiem gitaarspel tot aan gierende melodische gitaren afgetopt met perfecte tweestemmige zang van de dames. Door de inmenging van een synthesizer met hedendaagse beats zetten ze de stempel voor een nieuwe generatie muzikanten. Zo eigen en zo gedurfd. Dat verwoorden ze ook in hun nummer ‘Be yourself’. Waarop de zangeres op zun Bels zegt: ‘Allée, we hebben ons nog niet deftig voorgesteld.’ Dit is hun laatste festival deze zomer ‘en we zijn keiblij dat we hier mogen spelen.’ Dat word ik ook van hun muziek!

Voordat ik naar de Spaanse Kraag loop voor Alkahest kom ik even tot rust bij Sem Rozendaal. Met zijn warme zuivere rockstem zingt hij Purple Rain van Prince recht uit zijn hart. Net zoals jaren geleden bij The Voice.​ ​Oeps, het is alweer twee voor zeven. Alkahest begint zo. Ik pak mijn biezen en kom net op tijd aan bij de Kraag. Dit moet ik van begin tot einde zien. Want de drummer Abe Stadhouders die ik toevallig ken, vertelde me laatst dat het optreden een concept is waarin niet geknipt kan worden. 

Later vraag ik Abe er nog naar. Naar het concept, hoe dat tot stand gekomen is en welke verhaal ze vertellen. ‘Het verhaal is zelfverzonnen en geïnspireerd op de alchemie. Een onderwerp dat ons allemaal interesseert. Het gaat over een man die maar niet kan overlijden en daar steeds meer de nadelen van inziet. In de tijdslijn van zijn leven mist hij steeds meer mensen omdat hij wel in leven blijft. Op een gegeven moment komt er een tweestrijd tussen mensen die wel en niet in hem geloven. Hierdoor ontstaat er een oorlog.’ De voorbode van deze oorlog verbeelden ze prachtig met een a capella-achtig stuk waarbij de muzikanten hun handen in de lucht houden als een soort van religieus moment. En met Abe die op ‘de trom slaat’. Zo waren zijn drumpartijen op vele momenten sturend voor de gitaren en zang. Met een zangeres die met haar stem alle kanten op kan, van diepe grunts tot loepzuivere zang.

​Deze band is vorig jaar ontstaan als project voor Roadburn vanuit de Metal Factory. Abe vertelt dat ze alweer bezig zijn met een volgend concept en binnenkort openen voor de release show van Autarc in Little Devil. Ook niet de minste plek om te spelen als beginnende band.  Ze voerde me helemaal mee in hun atmosfeer die ze creëerde in een afgeladen Spaanse Kraag. Ik ga ze zeker in de gaten houden. Een band met grote potentie!

Voorheen drummer van bands zoals Dirty Bastards en Code of Conduct heeft Jelle nu de overstap gemaakt naar zang bij Wet Sox.  ​‘Als zanger heb je veel meer interactie met het publiek. En dat bevalt me prima!’ Op het laatst roept hij tijdens de set ‘Nog 3 nummers’, dus ik grap tegen een vriend ‘Dat is dan nog 3 minuten.’ Gewoon lekkere rauwe snelle punk. Het nummer ‘Stay away’ bleef al lekker hangen tijdens hun soundcheck. Nu na de herhaling helemaal. Ook beklijft het nummer ‘Bitches of the banks’ (want ik werk zelf bij een bank haha). Ik word er blij van. De toon is weer gezet! En dat beaamt de zanger ook nog eens: ‘Het is altijd een eer om op Breda Barst’ te staan. 

Ik werk een bak overheerlijke noodles naar binnen en heb weer energie voor twee. Kom maar op met de Compact Disk Dummies die helaas tegelijkertijd met Psychonaut staan geprogrammeerd. Het eerste nummer begint al lekker. Toch trekt De Spaanse Kraag aan mij. Ik besluit heen en weer te pendelen. En dat was aan de ene kant een goede beslissing. Want Psychonaut, ook weer Belgen, lieten hun muzikale progrock gelden. Gewoon intens genieten van de meeslepende gitaren en elkaar afwisselende versnellingen in drums. Invloeden van Tool, Mastadon maar ook de psychedelische noten ala Pink Floyd kruisen mijn oren. Al headbangend brengen ze me in hogere sferen. 

Na afloop snel ik weer naar de Compact Disk Dummies. Ze stonden tot 23.00 uur geprogrammeerd. Helaas was hun optreden al een kwartier eerder afgelopen. Balen! Gelukkig had ik de Compact Disk Dummies een aantal Barsten geleden al helemaal beleefd. Met zanger en al die ineens naast mij boven het publiek zweefde. En de zeer dansbare sound die ze via een klein of groot podium - zoals op Rock Werchter laatst- weten over te brengen tot ver achterin. Wat een feestje was dat!

En nu dan? Nu After Barsten in Café Lievense waar de band met de lange naam ‘Big Daddy’s Breakfast Voodoo’ uit Arnhem voor de derde keer dit jaar in Breda staat te spelen. Laatst zag ik ze al op Modderfest bij Belcrum Beach en bij de POB Parade waar ze hun blues (hard)rock al ten gehore brachten. De blije drummer met zijn brede lach met witte tanden en zonnebril weet het publiek weer vanachter zijn drumstel in the mood te krijgen. Daarna nog After Bieren in de gezellige tuin van Café Lievense. Wat een lol. Mijn smile krijg je ook niet meer van mijn gezicht. Ik heb al weer zin in morgen. Even tukken en dan door naar dag 2!