DeWolff en Ramkot @013 Tilburg

​Hoe vettt was dat! Wat had ik hier lang naar uitgekeken. ​De Belgen flikken het weer. Uit het niets popt Ramkot op tijdens de lockdowns. Ze weten mijn Kinkhart vanaf het moment dat ze de radio uitknallen meteen te veroveren. De mannekes stonden al sinds den beginne hoog op mijn bucket list. Eindelijk kon ik ze aanschouwen. En wel in de kleine zaal van 013 als voorprogramma van DeWolff. Beter kon niet. Want DeWolff stond al jaren op dat lijstje. Daarover straks meer…

​Even terug naar die mannen die gedrieën zo’n strakke vette sound wegzetten. Met tempowisselingen en tegenritmes waar ge u tegen zegt zoals in ‘Am I alright now’. En de melodische quirky zang in ‘Red’ zuigt je mee in hun progressieve maar zeker niet depressieve rock. Heerlijk. En de nieuwe single ‘Exactly what you wanted' -die de volgende dag werd uitgebracht- is erg catchy en komt nu regelmatig voorbij op Kink (net zelfs nog!). Deze Belgen weten de Nederlandse harten van die-hard Dewolff fans te stelen. ‘Hebben jullie goesting,’ peilen ze nog even. Jazeker! Het publiek reageert steeds enthousiaster. Uiteindelijk beland ik zelf vooraan om dubbel en dwars te genieten. 

​Na de show MOET ik een shirtje van ze hebben. Al wachtende op de 3 heren die zelf de merchandise stand gaan bemannen, vertelt een zoon tegen zijn vader dat hij Ramkot echt te gek vindt en de EP graag wil hebben. Een vriend van zijn vader zegt dat hij er niets mee kan ‘met die rare ritmes’ en opmerkingen zoals ‘waarom spelen ze niet gewoon recht toe recht aan’. De zoon zegt enthousiast ‘Ramkot is gewoon nieuw, verfrissend, van deze tijd’. En ik knik instemmend mee.

​Ik koop een wit T-shirt met het gave Ramkot logo en een weirde smiley op de achterkant en vraag of de heren nog even op de foto willen voor mijn blog. Ja, hoor. Geen probleem. Er staat inmiddels ook een ‘gastje’ van 12 naast. Samen met zijn ouders die hem pushen om op de foto te gaan met het trio. Verlegen gaat hij tussen de bandleden staan die zo te zien al wel wat gewend zijn. 

Ja. Ramkot gaat het maken. Over een jaar geen intieme zaaltjes meer. Maar de grote festivals af, in een afgeladen AFAS of misschien wel in het Sportpaleis in Antwerpen. Mark my words!

Na Ramkot stroomde het Next zaaltje nog voller. Met jong grut die hun ouders meeslepen. Of misschien juist wel andersom. Geweldig om te zien. Duidelijk allemaal muziekliefhebbers. DeWolff staat al heel lang op mijn bucketlist omdat ze zelf net zoals ik niet de minste fan zijn van The Black Crowes. En ik begrepen heb dat de gitarist zelfs op de laatste LP heeft meegespeeld. Maar deze band is er geen slap aftreksel van. Integendeel. Het hammond-orgel vervangt de gitaarpartijen en solo’s met groot gemak. De stem van Pablo is net zo rauw als die van Chris Robinson, maar met zijn eigen unieke klank erin. 

​Bij de ingang kon je voor het optreden stemmen op je favoriete nummers met een muntje dat je in één van de orgelpijpen van het van karton gemaakte orgel moest gooien. Je kon kiezen uit een opzienbarende lijst van 60 nummers. En van de meestgestemde nummers hebben ze de set vlak voor het optreden samengesteld. Wat een stoere actie. Dat zijn de ware muzikanten in mijn ogen. Die net zoals Pearl Jam iedere avond een andere set spelen. Niet avond op avond hetzelfde riedeltje afdraaien. Gewoon het publiek de nummers op de avond zelf laten kiezen. (P.s.: Wie geeft deze tip door aan Eddie?!) Pablo vertelde dat ze in de kleedkamer sommige nummers nog even snel met de Casio naar boven haalden. Ze speelden alle nummers met grote verve en finesse.

Ineens staat er een man met een kop vol grijs stekeltjeshaar naast me die duidelijk door heeft dat ik enorm aan het genieten ben. Hij spreekt  mij aan en vertelt dat hij DeWolff al zeker 20 keer gezien heeft. Dat hij Pablo nog nooit 1 foutje heeft horen maken op zijn gitaar. ‘Pablo is de beste gitarist van Nederland en kan makkelijk op tegen de Gary Moore’s en Steve Vaughan’s van deze wereld.’ Steek die maar in je zak Pablo! 

Even later komt die man weer schaterlachend bij me terug en grapt na wat een vriend net tegen hem zei: ‘Eerst kwam de gitaar, toen Pablo en toen de nageboorte…!’ Hahaha, ja, Pablo, die pakken ze ook niet meer van je af. Ook het ‘broertje’ drumt de sterren van de hemel en weet het publiek vanachter zijn drumstel goed mee te krijgen.  ​

Er zitten overduidelijk oude zielen verstopt in deze familie. Zelfs een beetje van Prince, Jimi en Led.  Terwijl ik ‘Prince’ intyp, start ‘When doves cry’ op Kink Classic. Bizar. Toeval bestaat niet. En ook dat mijn 2 bucket list bands ineens besloten om samen op te treden. Een zeer welkome avond na 2 jaar lang geduldig en zeeer ongeduldig braaf in ons hokje te blijven. Dank heren! Tot snel weer. Op een festival ergens. ‘Zeker en vast!’ Zoals de Belgen dat zo mooi zeggen.

---