PoodyWoody. Dagboek van een muziek- en cultuurgek!
  • Blog
  • Over PW

Dagboek van een muziek- en cultuurgek

Bospop 2019 - Dag 2

22/7/2019

0 Comments

 
Foto
Na een korte nacht slaap in een klamme tent, liepen we weer op ons gemakje naar het festivalterrein waar Cordovacs, ‘jihaaa from Nashville’, inclusief baard en cowboyhoed met driestemmige zang Bospop gelijk in de feeststemming brachten. The Lachly Dooley Group uit Australië met drummer Jack Barnes, zoon van Jimmy Barnes die vier uur later hetzelfde podium zou betreden, brachten een energieke show. En de zanger was een virtuoos op de Hammond orgel. Helaas was het geluid te schel in de tent en weer teveel van hetzelfde, net zoals bij My Baby. Duidelijk niet ons kopje thee.
​Na een gezellige lunch in onze huurtent racete ik net op tijd naar voren voor Living Colour, die ik van begin tot eind wilde maken. Zouden ze nog steeds zo goed zijn na de laatste keer dat ik ze ooit op Pinkpop zag een paar decennia terug? Ja hoor, de zanger haalde alles nog met gemak en gooide er zelfs nog meer soul in. Maar ook de harde noten werden niet geschuwd, ‘Time’s up’ en ‘Elvis is dead’ kwamen er nog net zo strak uit als toen op Pinkpop.
Flogging Molly brachten natuurlijk de regen mee. Maar dat mocht niet baten, dancing in the rain hoort erbij op de Ierse folk, poncho aan en gaan! En als afsluiter stond John Fogerty (voormalig zanger van Creedence Clearwater Revival)  geprogrammeerd. De verwachtingen waren natuurlijk hoog van deze rocklegende, die Woodstock ‘69 overleefde. Daar vertelde John nog een mooi verhaal over. Dat ze alleen wilde spelen met Creedence als ze op een goede tijd geprogrammeerd werden. Zo geschiedde het, zaterdagavond om 21.00uur zouden ze spelen. Tot grote ergernis van John bracht The Grateful Death roet in het festival. Al experimenterend met LSD op het podium, besefte ze na een uur pas dat het eigenlijk de bedoeling was dat ze een deuntje moesten spelen voor de 500.000 man...en uiteindelijk kon John om 2.30uur s nachts het podium op, spelen voor 500.000 slapende naakte mensen. Toen riep er één man vanuit achterin: ’John I am with you! No worries!’ En John vertelde dat hij toen maar voor deze ene man ging spelen en daar later een lied over heeft geschreven. De ode ging daarna door aan de seventies en 50 jaar muziekgeschiedenis, met her en der wat covers. Waar iedereen bij Level 42 de volgende dag stond te klessebessen, was bij John iedereen in de ban van zijn muziek. A true legend, zo humble en integer. Dat zijn de echte. Zo vraag ik me op dat moment ook af of Eddie Vedder over 20 jaar hier zal staan. ‘Mijn eigen’ rock legend. Dat ik op Bospop 2030 daar met mijn twee dochters sta te zwijmelen en die ook alle nummers uit hun hoofd kennen. Net zoals ik die van John Fogerty, maar nooit er bewust van ben geweest dat ze van  Creedence waren. De lange vakantieritten door Europa met Creedence op cassettebandje zijn blijkbaar in mijn geheugen gegrift.
Foto
Daarvoor speelde een andere John, ook ‘mijn’ John, want uit Australië, waar ik hem voor het eerst zag toen ik daar woonde. Dit was de vierde keer dat ik hem kon bewonderen. Wat een gitaarvirtuoos. Nu in de rockstand, heel anders dan in Paradiso de laatste twee keer. Hij was duidelijk in festivalsferen en kreeg mijn vader zelfs aan het dansen op Funky Tonight! Iets wat Jimmy Barnes met zijn gekrijs daarvoor niet voor elkaar kreeg.
En het ‘kattengejank’ van Skunk Anansie zoals mijn vader dat verwoordde, trokken zijn oren ook niet haha. Ik wel. Ik stond op 15 meter van het podium en was helemaal lyrisch van haar en de vette muziek. De hits kwamen er nog steeds op hoog niveau uit. Maar tijdens haar nieuwe nummers ging zij (en ik) pas echt los. Wauw! In haar jarenlange gevecht om Engeland bij Europa te krijgen zoals ze aantal jaar geleden op Rock Werchter vertelde, had ze het nu over haar land als ‘what a f’in disgrace’, natuurlijk refererend aan het May-Brexit drama. Het zit haar zo diep dat ze op een gegeven tegen de band zei dat ze een nieuw nummer wilde spelen. Geen idee wat de titel zal worden, want ze hebben het pas twee weken geleden geschreven. Maar daar kon ze al haar boosheid in kwijt, ‘This means war’ werd herhaaldelijk gezongen. Wat een vet nummer was dat! Go Skunk! Ga vooral door met nummers schrijven, never too old! En zoals ze zelf zei: ‘We need to play new songs, otherwise we’ll just simply get bored’. En die eerlijkheid trekken wij goed, wij Nederlanders. Hands up for Skunk!

Bospop 2019 - Dag 1
​

​Bospop 2019 - Dag 3
Foto
0 Comments



Leave a Reply.

    PoodyWoody

    Geniet mee met Jetty van Kooij en deel ook jouw culturele belevenissen om deze herinneringen in leven te houden!

    Tips voor concerten, voorstellingen, musea en steden altijd welkom!

    Enjoy the show with Jetty van Kooij and please share your cultural experiences. Let's keep these memories alive!

    Tips about concerts, theatre plays, musea and cities? Please share!

    Categoriën

    Alles
    Ballet
    Bospop 2019
    Cities
    Concerten
    Festival
    Musea
    Pearl Jam 25-jaar
    RockWerchter2016
    Toneel

    Archief

    Juli 2019
    Juni 2019
    November 2018
    Juni 2018
    November 2017
    September 2017
    Augustus 2017
    Juli 2017
    Mei 2017
    Maart 2017
    Februari 2017
    Januari 2017
    December 2016
    November 2016
    Oktober 2016
    September 2016
    Juli 2016

    RSS-feed

Powered by Create your own unique website with customizable templates.
  • Blog
  • Over PW