Na een zeer vermakelijke avond in bed al kijkend naar de bands vanuit ’t Paard in Den Haag, lig ik nu weer vol goede moed voor de beamer klaar. Na af en aan een kwartier lang de Facebook pagina van Cinetol te hebben gerefreshed, staat er ineens een bericht dat de live stream via Youtube te bekijken is. Hey Team is al volop aan de gang. Het geluid is helaas niet denderend. Ik heb ook het gevoel dat ze door de technische vertraging zelf de energie een beetje verloren zijn. Ik bekijk ondertussen even een andere opgenomen livestream van deze band die veel meer in synch en cleaner klinkt. Pijnlijk vind ik dat voor ze. Ik zou ze graag in de herkansing zien…

In de andere zaal van Cinetol staat Adorah al klaar. Samen met The Jam. Ze schrijft sinds haar zeventiende zelf haar nummers. Klassieke R&B noemt ze haar stijl. Haar soulvolle klanken stralen warmte mijn slaapkamer in. The Jam fietst er af en toe wat old school ongegeneerde Jimmy en Santan-achtige solo’s in. De lange rastafari haren en de setting vol tapijtjes maken de intieme soul sfeer compleet. Net alsof ze recht voor me staan in een kleine bruine kroeg.

​Dan de heren van Andy & The AntiChrist. Qua looks doen ze me zo vooraan al naast elkaar staand meteen aan The Beegees uit de jaren ’70 denken. Totaal in tegenstrijd met hun muziek. Die is duidelijk minder corny. Het swingt de pan uit. En dat voor een punkband die niet vies is van een lang intermezzo zonder zang. De opstelling met de bassist in het midden met microfoon doet vermoeden dat hij de lead zanger is. Dat blijkt toch de gitarist aan de linkerzijde te zijn. Rond het vijfde nummer komen de heren echt goed los. Heerlijk solootje erin. Dit is het nummer waarmee ze normaal gesproken vast het publiek echt mee op gang krijgen. Je ziet het je al voor je. 10-15 gasten lekker pogoënd in een te volle kroeg. Het mondkapje aan de basgitaar zal een tekenend beeld blijven. Aan deze uitdagende tijden. Waarin live met publiek spelen een steeds minder ver van onze bed show lijkt te worden. 

Tijdens dit ‘verloren’ jaar heeft Ariana Popal niet stil gezeten. Ze produceert namelijk zelf haar album. En dat belooft wat te worden. Met haar vertragende dromerige zang en unieke breekbare stem. Billie Eilish komt even in gedachte voorbij. Niet dat ze haar na doet. Integendeel. En de trompet geeft het geheel een Arabisch tintje. Voor ieder nummer vertelt waar ze haar inspiratie vandaan heeft gehaald. Zoals uit een gesprek met een zwerver in Spanje. Daar rolde het nummer ‘2028, man of the future’ uit. Met mooie falcetto’s waar ik meestal niet erg van hou. Het klinkt namelijk al snel echt vals in mijn oren. Maar Ariana komt er bij mij mee weg. Met de muziek gespeeld vanaf haar laptop, stel ik me voor hoe deze muziek zou klinken met een complete live band en een VJ die psychedelische beelden aan elkaar mixed.

Wat dat verdient deze muziek. Dan zou ze helemaal boven zichzelf uitstijgen. In één zin: ‘She’s captivating’. In het Engels dekt dit de lading het beste. Met haar zwoele blauwe ogen, vuurrode lippen en dromerige stem en muziek weet ze in haar eentje mij te boeien tot aan de laatste noot.

De serene sfeer waarin ik me bevind, wordt bruut doorbroken door het Utrechtse Pizza Knife. Sommige rifjes, baslijntjes en drumsecties doen me meteen denken aan de ruigheid van de Ramones en de Sex Pistols. En ‘Poep in je hoofd’ van de Raggende Mannen komt natuurlijk ook meteen boven drijven als Nederlandse tegenhanger. De zanger schreeuwt het geheel onverstaanbaar aan elkaar. Ik hou alleen niet van geschreeuw. Een dikke vette grunt gaat er wel bij mij in. Maar geschreeuw heb ik nooit helemaal begrepen. Het is zo onaangenaam voor je oren. En dat is dan misschien ook juist de bedoeling. Ik begrijp wel dat het als zanger heerlijk moet zijn. Net zoals de meiden van Vulva gewoon ronduit doen omdat dat zo lekker is als uitlaatklep. Bij Vulva wordt het geschreeuw bijna een vorm van kunst. Bij Pizza Knife kan ik het geschreeuw helaas niet plaatsen.

Het klinkt wel precies zoals ze zelf omschrijven: ‘doordrenkt met zweet en drank’. Ik kan best veel handlen, ga graag naar metal concerten en festivals. Zoals vroeger naar Dynamo en tegenwoordig naar Graspop. Ik hou van gestructureerde herrie. Van zo’n enorme geluidswal die op je afstevent op het festivalterrein. Heerlijk. Maar bij deze band zou ik het denk ik niet volhouden. En zou ik weglopen. Net zoals ik deed bij Glen Hansard op Rock Werchter. Glen kan heel mooi zingen, maar dat gaat vaak over in jammerlijk geschreeuw. Mijn oren kunnen het echt niet aan. Doet echt pijn. Dus een beetje jammer vind ik van deze deinende doordenderende garagerock van Pizza Knife. En toch hoop ik ze een keer live te zien. Misschien dat de entourage, hun tomeloze energie, wat alcoholische voorafjes en een oververhitte kroeg vol zwetende mensen me wel in de juiste sferen brengt.

De zaterdag erop tune ik weer in voor twee bandjes vanuit Baroeg in Rotterdam. Als eerste de poppie punkrock of beter ‘skelter’rock van GIRLSGIRLSGIRLS. Vier heren die melodische punkrock afwisselen met rustige zanglijnen. Zelfs een akoestisch nummer alleen met de zanger komt voorbij. En een liedje dat ze voor hun eigen game maakte. De zanger weet de camera te bespelen met zijn mooie bos krullen en lichtblauwe surfogen. Nu snap ik de bandnaam. Dat is wat ze aan (willen) trekken. De meiden met gaten in hun broeken aangesnoerd met punkgatenriem en een checker blouse met daaronder een crop topje staan komend najaar vast voor hun in de rij als er weer getoured mag worden. ‘Whatever kills you makes you stronger’ zingen ze als laatste in koor. Een heerlijke meezinger die het zeker goed zal doen op de radio en festivals. Met flauwvallende meisjes vooraan.

‘We’re going on and on until dawn…’ zingt Kevin, de zanger van Cirrus Minor. Hadden ze dat maar gedaan. Doorspelen tot in de vroege uurtjes. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Van de stem van de zanger. Recht uit de ‘90s of nee, eerder uit de ‘70s getrokken.

Van de technische tegenritmes, schurende gitaren afgewisseld met zijn melodische zang. Where Robert Plant meets Chris Cornell meets James Hetfield  meets Kurt Cobain. Oftewel gewoon zijn eigen vette unieke sound. Als van een oude ziel. 

​Tussendoor promoten ze ook nog heel slim hun 7-inch vinyl. Daarvan spelen ze nu de B-kant met op de A-kant het nummer ‘Gem’. En ja, ‘a gem it is’. Deze band heb ik gevonden in deze livestream. Waarop je altijd hoopt als je nieuwe bands gaat kijken. Dat je er zo van ondersteboven bent dat je zelfs je rockconcert- en kroegmaatje er direct over appt ‘dit moet je zien!’ En die achteraf enthousiast terug appt dat het ‘echt goed was!!!’ En ‘of er nog meer bandjes komen’. Helaas. 

Dat was ‘em dan. Mijn Popronde drieluik. Ik hou ervan. Het smaakt naar meer. Naar weer in die kroeg te staan. Dat uit iedere hoek van de straat livemuziek galmt. Nog even allemaal op de tanden bijten. Het is bijna zover...De nieuwe Popronde selectie van 2021 staat te popelen!

Daar lig ik dan. Op bed voor de beamer. Checken of de Vevo link van ‘t Paard werkt. Jip. Die doet het. Al streamend naar het beamerscherm van 1 bij 2 meter. Waar ik in 2019 net zoals zovelen nog de kroegjes afstruin met live muziek, lig ik nu in mijn eentje vol verwachting te wachten op de livestream. Hoe anders moet dit voelen voor de bandjes zelf. Zonder publiek voor een camera. In de kleine kroegjes, friettentjes of kappers zou er misschien ook niet veel publiek geweest zijn. Maar dit voelt wel heel leeg, stel ik me zo voor. Alleen te spelen voor een publiek van goedwillend personeel. 

XIO trapt af deze avond. En zegt ook dat hij de directe feedback van het publiek mist. Zijn muziek omschrijft hij zelf als R&B soul. Met af en toe een rockgitaar er doorheen. De eerste klanken doen me gelijk denken aan Lenny Kravitz en Gary Clark Junior. Zeker zo met zijn gitaar en muts. Net zoals

Gary altijd op het podium verschijnt. De muziek zit inderdaad vol soul en warmte. De 7-koppige band ontbreekt. Alleen een drumstel, gitaar en keyboard zijn aanwezig. De keuze voor live drums kan ik erg waarderen. De muziek voelt daardoor levendiger, krijgt zo meer kleur. De mooie belichting geeft letterlijk kleur en een extra dimensie aan de dromerige tonen. Het brengt me gelijk in een serene sfeer. In een kapper op de hoek van de straat was dit misschien wel wat anders overgekomen. Met publiek dat er  doorheen kletst. Je kent het wel. Dat heeft ook wel iets gezelligs. Maar via deze streams ligt de focus toch meer op de muziek. Het geluid is overigens erg goed. Dat heb ik wel anders meegemaakt. Ook een grote uitdaging voor de podia met vaak vrijwilligers die maar even uit moeten vissen hoe ze dat toch allemaal moeten doen. Petje af. 

​Dan verschijnt Zoë Lowe ten tonele. Op het podium voelt ze zich al jaren thuis. Ze wilde eigenlijk naar de toneelschool, zo vertelt ze. Maar toch gekozen voor een muziekcarrière. Dit is pas het tweede optreden dat ze doet. De eerste was meteen raak. In de Melkweg of all places. Ook voor Popronde. Daar dromen vele muzikanten alleen maar van. En dan nu in ’t Paard. Net zo gaaf.

​Zoë zingt in chronologische volgorde haar eigen geschreven liedjes. Over liefdesverdriet, het drama ervan en haar leven. Maar ze werd eerder bekend met een cover van Amy Macdonald. 12 miljoen streams later staat ze dan hier op het podium. Ze voelt zich er overduidelijk thuis. Al flirtend met de camera weet ze zelfs zonder publiek het publiek te bespelen. En vult ze de ruimte met een bombastische opbouw waarna ze het weer heel klein maakt. Alleen op haar piano en haar dromerige breekbare stem. Zoë is duidelijk een verhalenverteller. Ze wil delen. In tekst en muziek. Over wie ze is. Via haar pakkende liedjes. Bijna episch. Ook mooi om te zien hoe een synthesizer de rol van gitaren kan overnemen. En de zang en drum de rest van de noten verder inkleurt. ​De drummer die klapt lief na een nummer. De enige die klapt in de zaal. Het blijft gek. 

"Ik blijf ook bedankt zeggen. In de hoop dat iemand kijkt, in ieder geval mijn ouders." 

Zegt Zoë bescheiden. Stiekem ben ik nu ook benieuwd hoeveel mensen er kijken. Het is jammer dat er geen chat bij zit. Bij eerdere livestreams die ik keek, gaf dat toch een gevoel van saamhorigheid. Dat je niet in je eentje zit eh ligt te kijken. Ook al nam je niet deel aan de chat, het geeft een gevoel van samen zijn. Met emoticons die je om de oren vliegen. Vlammen, devils hands, hartjes in alle kleuren en natuurlijk de hands up.

​Met Halcyon mogen we nog even in die droomwereld blijven hangen. Hij is al een aantal jaren aan de slag en opgepikt door een A&R Manager van Universal. Zijn eerste EP is een feit en daarvan brengt hij nu de nummers ten gehore. Ooit opgegroeid in Antigua wil hij zijn gevoel daarover overbrengen in zijn muziek. De nostalgie. Déja vu. Over die mooie baai ‘Halcyon’ waar hij zo graag vertoefde. Ook hier wordt zijn soulvolle stem gekleurd door de belichting. Ik dein er helemaal in mee. Alsof ik op een luchtbedje in die baai aan het zonnen ben. Heerlijk.

​Dan is het tijd voor een feestje. Het feestje van Gusko. Met alles er op en er aan. Kapot getrapte rode plastic bekertjes op de grond. En Alpaca’s. Wat? Ja, Alpaca’s. ‘It’s a thing’. Dat zinnetje uit een nummer van Sports Team zit gelijk in mijn hoofd. En Gusko’s muziek is net zo aanstekelijk en quirky. Een dikke vette knipoog naar een high school musical. Soort van Grease. We zien een erg vermakelijk duo dat bekvecht: ‘I fuckin’ love the drummer.’ ‘No, you’re fuckin’ the drummer!’  Hilarisch. Ik probeer me voor te stellen hoe ze van de duistere elektronische muziek die ze eerst maakten in deze vorm zijn beland. En gelukkig maar, want ik word er erg blij van.

De opbouw in het programma wordt steeds kunstzinniger. Vulva, bestaande uit Nadja en Tanja, schreeuwen en gillen het van de daken. Letterlijk. Hun muziek ontstond vanzelf. Nadja, al bekend vanuit de jazz scene en Tanja die drums leerde. Want papa kocht ineens een drumstel. En nu groot fan van John Bonham, de drummer van Led Zeppelin. Ze speelde alles van hem na, vertelt ze vol passie. Vulva is voor hun een uitlaatklep. 

"Schreeuwen is ‘superkatargisch!"

En dat is te voelen en te horen. De meiden schreeuwen en gillen zonder gêne de hele zaal vol. Over heftige thema's zoals over abortus in ‘Kill the baby’. Ineens komt de band Dead Moon bij naar boven. Het echtpaar dat ik ooit in de kleine Charlie tent op de 2e editie van Lowlands zag. Ook alleen met een drumstel en gitaar. Vooraan op het podium. Met dezelfde intensiteit als deze twee meiden. Schreeuwen en gillen verheven tot kunst. Je moet het maar durven. Ook komt Brutus naar boven. Die geweldige drumster uit ons buurland België. Die ik een paar jaar geleden op Breda Barst zag. Girlpower ten top. Alhoewel ik de muziek van Vulva thuis niet op repeat zal zetten, zou ik een live optreden graag bijwonen. De theatrale eigenzinnigheid en de muziek als uitlaatklep zullen je altijd bij blijven. Net zoals bij Dead Moon en Brutus.

En we blijven met Klaplong in de hogere regionen van het lichaam hangen. Hoe ze aan die naam komen weten ze zelf niet meer. Zeggen ze. Maar hun muziek maakt het voelbaar. Want daarvan krijg je vanzelf wel een klaplong. En het wordt letterlijk uitgelicht in een doktersrelaas over wat een klaplong is. Dit is old school Nirvana in de herkansing. ‘Negative creep’ en ‘School’ van Nirvana’s album Bleach schieten me gelijk binnen. Ik vraag me serieus af of deze ‘kids’ die eerste nummers van Nirvana kennen en er geïnspireerd door zijn. Zo ja, vet. Zo nee, nog vetter. Zelf zeiden ze hun inspiratie te halen uit Bowie, Thin Lizzy en hun afkeer van Stef Blok. Tsja…Tijdens de show wordt er ook nog een schilderij gemaakt. Duidelijk bezield door de donkere klanken van de muziek. Na de laatste explosieve noot zegt de zanger pesterig ‘slaap lekker’.

Bam. De aftiteling. Dat was het. Geen after party. Niet even nakletsen, en nagenieten. Dat mis ik toch echt wel. En deze bands verdienen allemaal een publiek. Want dat blijft toch de kracht van muziek. Zeker live. In de dynamiek met het publiek. Bij Klaplong zie je de pogo al voor je. Bij Vulva viert feminisme hoogtij en Zoë Lowe en Halcyon nemen je mee op reis. En met Gusko en XIO even terug in de tijd. Volop experiment, zichzelf verkennend via muziek. De uitlaatklep. Die boodschap. Waar muziek zich uitstekend voor leent. Voor een nieuwe generatie. Een generatie uit een jaar dat zeker de cover van de geschiedenisboeken zal halen.