 Metal in De Avenue? Ja hoor. Dat gaat prima in de bovenzaal waar normaal dinnershows en bruiloften de revue passeren. Het markante zaaltje met prachtige ornamenten wordt ingewijd met wall of deaths en circle pits. De driedubbele base van de 3 metalbands komt via de houten vloer op je afgevuurd. Recht uit Mordor. Wat een verwennerij voor het publiek vanavond met 3 bands. Van pure metalcore door Changing Tides, aangevuld door Tenuem met een donker randje blackened en Hallowed Fire die trash de zaal inpleurt en de avond opent.
Tenuem knalt na een driedubbele soundcheck door de geluidsbarrières heen. Het randje blackened komt er zeker uit en de metalcore zweept op met melodieuze gitaarpartijen afgewisseld met straffe ritmewisselingen. Het is zo overweldigend dat het publiek er soms stil van valt. En ik ook. Tenuem sluit af met een big bang en het half uurtje was over voordat ik er erg in had.  Changing Tides had ik al eerder bewondert in Hall of Fame tijdens de Popronde in Tilburg. Het was toen één grote chaos in de zaal, alleen was het geluid een beetje een brij. Ik hoopte dat in De Avenue de gelaagdheid van de muziek er meer uit zou komen. En ja, ze keren het tij (en ja, ik moest deze woordgrap maken). Van cleane gitaarpartijen afgewisseld met driedubbele base en dikke grunts van de zanger maakt deze metalcore tot een geheel. Na een vriendelijk verzoek van de zanger om de zee van mensen te splijten, gaat het helemaal los. Een te gekke afsluiter van deze avond! Prikkeldraad #3 was weer een succes! Op naar de volgende. Lekker zweten ergens buiten van de zomer? Ik kijk er weer naar uit. En laat die devils uit Tillie en Eindhoven de gekste maar eens hier naar toe komen (als ze durven en de trein weer eens rijdt). Breda Metal City! 🤘
0 Comments
 Breda, dé metalcity van Nederland? Ja, dat is het big hairy audacious goal van Prikkeldraad. Nog maar pas opgericht samen met een aantal podia in Breda en vervente Bredase metalheads is de eerste editie van Prikkeldraad meteen een succes in De Basis. Overdag een relaxte lunchtent, voor deze avond omgedoopt tot donker metalhol. 3 metalbands krijgen hier de kans om Breda te laten zien wat metal beweegt. Qua intensiteit in muziek, donkere diepgaande teksten en saamhorigheid.
Alleen de rookmachine gooit rood roet in het eten. Waardoor het metalhol wel erg dark aanvoelt. Een glimp van de band opvangen is toch ook waar het om draait bij een optreden. Zeker op zo’n intieme locatie.
De zangeres die met gemak wat opera er doorheen gooit, hoor je duidelijk tot aan de ingang, gevolgd door de metalriffs en strakke drumset van Abe Stadhouders (ook bekend van Alkahest). Percy, de bassist, lijkt met zijn zwartgeveegde gezicht een ferme strijder uit Vikings. De lange blonde haren van gitarist Ihmset zie ik nog net door het rode rookgordijn heen en weer zwieren. En de zangeres balt haar vuist als leader of the pack en trekt ten strijde met dit half uurtje pure blackmetal.
De zanger belandt uiteindelijk zelf op de bar en in de slipstream terug naar het donkere hol verliest hij zijn bril die zowaar teruggevonden wordt door het publiek. Hij bedankt iedereen en zegt dat hij een ‘soort gemoedelijkheid’ voelt. En daarmee slaat hij de spijker op zijn kop. Want ook al ziet iedereen er stoer uit, het hart zit op de goede plek is mijn ervaring. Een vechtpartij zul je niet vaak zien op een metalavond of festival. Ik heb het in ieder geval nog nooit meegemaakt. Iedereen is er voor de muziek en een toffe avond. En dat is bij deze eerste editie van Prikkeldraad meer dan gelukt. Dit is een goed voorteken voor wat er nog komen gaat. De volgende editie is in april in de Mezz. Ik ben erbij!
 De volgende ochtend na dag één van Breda Barst word ik lekker wakker door de zon. Ik chill nog even in mijn hangmat in de tuin voordat het weer los barst in het Valkenbergpark. Net op tijd beland ik voor het grote podium waar de Oosterhoutse band Windup Space dag twee opent. Een band die ik vanaf meet af aan al volg. Bijvoorbeeld tijdens hun optreden voor de benefiet voor mijn stamcafé de Speeltuin dat in vlammen was opgegaan. Toen gaf ik de drummer al een compliment over zijn zeer strakke drumstijl. Daar was ik erg van onder de indruk. En nu weer. Met nog sterkere armen drumt hij in blote bast weer de sterren van de hemel. En de zanger neemt het publiek mee in een aantal nieuwe nummers die op hun nieuwe album komen te staan.
Ja, deze band schiet langzamerhand door omhoog. Popronde en Breda Barst hebben ze al veroverd. Volgend jaar door naar de grotere festivals? Met een nieuw album onderweg moet dat zeker lukken!
De volgende band op mijn lijstje is Black Bottle Riot. Daar heb ik hoge verwachtingen van. En dat maken ze waar. Hun bluesrock raast als een denderende trein door het park. Met de mondharmonica vaak in de hoofdrol. Wat een fijn geluid blijft dat toch. Zeker met de bluesy klanken van zanger Simon Snel die daarop volgen. Ook drummer Mark Weerts weet die noten te kraken van achter zijn drumstel. Ik kan hier uren naar luisteren. De zanger zegt ook dat ze nog uren zouden willen doorspelen hier op het ‘knotsgezellige’ Breda Barst. Na afloop zie ik de mannen backstage aan een biertafel zitten en loop op ze af. ‘Mag ik jullie wat vragen stellen voor mijn Breda Barst blog?’ ‘Jazeker, schuif maar aan. Biertje?’ vraagt de gitarist. Voor ik het weet ben ik twintig minuten verder en hebben we het over de verschillen in hoe het publiek reageert door het land heen en over de invloeden van The Black Crowes die ik vooral hoorde in de gitaarriffs in het laatste nummer. Laatst speelde de band ook hier in het park tijdens Brand Parkies. ‘Wat is het verschil met spelen op Breda Barst?’ Vraag ik vol interesse. ‘Een groot verschil,’ zegt Simon. En de gitarist Mike Sedee vult aan dat ‘Op Breda Barst de mensen echt voor de muziek komen, bij Brand Parkies meer voor de sfeer.’ ‘We spelen in vele steden, dorpen en nederzettingen. Dat is iedere keer anders. Voor twee man publiek of voor een uitverkochte zaal. Dat maakt ons niet uit!’ En de bassist Jaap van den Berg voegt toe: ‘Alleen zijn sommige plekken wel saai om voor te spelen. Dan staan ze letterlijk met hun zijkant naar het podium en kijken af en toe opzij, bijna geïrriteerd dat er een band speelt. Dat is in Breda wel anders!’ Onze gemeenschappelijke liefde voor de Crowes en bluesrock schept meteen een band. Mark laat zelfs een tattoe op zijn elleboog zien van de welbekende twee kraaien met joint. Het t-shirt met die twee kraaien had ik vorig jaar nog uit nostalgie gekocht na het concert van The Black Crowes in 013. Ze vragen of ik ook naar ‘een volledige show’ van Black Bottle Riot kom kijken. Want op een festival moeten ze helaas keuzes maken. Natuurlijk! Ik kan niet wachten om weer in hun trein te stappen. Van station naar station. Van show naar show.
Ik app enthousiast dat ik ze gezien heb op Breda Barst en dat ik ze ‘mesmerizing’ vond. Van klein intiem gitaarspel tot aan gierende melodische gitaren afgetopt met perfecte tweestemmige zang van de dames. Door de inmenging van een synthesizer met hedendaagse beats zetten ze de stempel voor een nieuwe generatie muzikanten. Zo eigen en zo gedurfd. Dat verwoorden ze ook in hun nummer ‘Be yourself’. Waarop de zangeres op zun Bels zegt: ‘Allée, we hebben ons nog niet deftig voorgesteld.’ Dit is hun laatste festival deze zomer ‘en we zijn keiblij dat we hier mogen spelen.’ Dat word ik ook van hun muziek! Voordat ik naar de Spaanse Kraag loop voor Alkahest kom ik even tot rust bij Sem Rozendaal. Met zijn warme zuivere rockstem zingt hij Purple Rain van Prince recht uit zijn hart. Net zoals jaren geleden bij The Voice. Oeps, het is alweer twee voor zeven. Alkahest begint zo. Ik pak mijn biezen en kom net op tijd aan bij de Kraag. Dit moet ik van begin tot einde zien. Want de drummer Abe Stadhouders die ik toevallig ken, vertelde me laatst dat het optreden een concept is waarin niet geknipt kan worden. Later vraag ik Abe er nog naar. Naar het concept, hoe dat tot stand gekomen is en welke verhaal ze vertellen. ‘Het verhaal is zelfverzonnen en geïnspireerd op de alchemie. Een onderwerp dat ons allemaal interesseert. Het gaat over een man die maar niet kan overlijden en daar steeds meer de nadelen van inziet. In de tijdslijn van zijn leven mist hij steeds meer mensen omdat hij wel in leven blijft. Op een gegeven moment komt er een tweestrijd tussen mensen die wel en niet in hem geloven. Hierdoor ontstaat er een oorlog.’ De voorbode van deze oorlog verbeelden ze prachtig met een a capella-achtig stuk waarbij de muzikanten hun handen in de lucht houden als een soort van religieus moment. En met Abe die op ‘de trom slaat’. Zo waren zijn drumpartijen op vele momenten sturend voor de gitaren en zang. Met een zangeres die met haar stem alle kanten op kan, van diepe grunts tot loepzuivere zang. Deze band is vorig jaar ontstaan als project voor Roadburn vanuit de Metal Factory. Abe vertelt dat ze alweer bezig zijn met een volgend concept en binnenkort openen voor de release show van Autarc in Little Devil. Ook niet de minste plek om te spelen als beginnende band. Ze voerde me helemaal mee in hun atmosfeer die ze creëerde in een afgeladen Spaanse Kraag. Ik ga ze zeker in de gaten houden. Een band met grote potentie!
Voorheen drummer van bands zoals Dirty Bastards en Code of Conduct heeft Jelle nu de overstap gemaakt naar zang bij Wet Sox. ‘Als zanger heb je veel meer interactie met het publiek. En dat bevalt me prima!’ Op het laatst roept hij tijdens de set ‘Nog 3 nummers’, dus ik grap tegen een vriend ‘Dat is dan nog 3 minuten.’ Gewoon lekkere rauwe snelle punk. Het nummer ‘Stay away’ bleef al lekker hangen tijdens hun soundcheck. Nu na de herhaling helemaal. Ook beklijft het nummer ‘Bitches of the banks’ (want ik werk zelf bij een bank haha). Ik word er blij van. De toon is weer gezet! En dat beaamt de zanger ook nog eens: ‘Het is altijd een eer om op Breda Barst’ te staan.
Vanaf de biertafel bij de Spaanse kraag hoor ik de dikke riffs en meeslepende drumpartijen van Ronker die mijn hoofd op en neer doen bewegen terwijl ik met vrienden klets en een biertje tot me neem. Zalig dit! Ik kom helemaal in de festival vibes.
Ik werk een bak overheerlijke noodles naar binnen en heb weer energie voor twee. Kom maar op met de Compact Disk Dummies die helaas tegelijkertijd met Psychonaut staan geprogrammeerd. Het eerste nummer begint al lekker. Toch trekt De Spaanse Kraag aan mij. Ik besluit heen en weer te pendelen. En dat was aan de ene kant een goede beslissing. Want Psychonaut, ook weer Belgen, lieten hun muzikale progrock gelden. Gewoon intens genieten van de meeslepende gitaren en elkaar afwisselende versnellingen in drums. Invloeden van Tool, Mastadon maar ook de psychedelische noten ala Pink Floyd kruisen mijn oren. Al headbangend brengen ze me in hogere sferen. Na afloop snel ik weer naar de Compact Disk Dummies. Ze stonden tot 23.00 uur geprogrammeerd. Helaas was hun optreden al een kwartier eerder afgelopen. Balen! Gelukkig had ik de Compact Disk Dummies een aantal Barsten geleden al helemaal beleefd. Met zanger en al die ineens naast mij boven het publiek zweefde. En de zeer dansbare sound die ze via een klein of groot podium - zoals op Rock Werchter laatst- weten over te brengen tot ver achterin. Wat een feestje was dat!
En nu dan? Nu After Barsten in Café Lievense waar de band met de lange naam ‘Big Daddy’s Breakfast Voodoo’ uit Arnhem voor de derde keer dit jaar in Breda staat te spelen. Laatst zag ik ze al op Modderfest bij Belcrum Beach en bij de POB Parade waar ze hun blues (hard)rock al ten gehore brachten. De blije drummer met zijn brede lach met witte tanden en zonnebril weet het publiek weer vanachter zijn drumstel in the mood te krijgen. Daarna nog After Bieren in de gezellige tuin van Café Lievense. Wat een lol. Mijn smile krijg je ook niet meer van mijn gezicht. Ik heb al weer zin in morgen. Even tukken en dan door naar dag 2!  Hoe vettt was dat! Wat had ik hier lang naar uitgekeken. De Belgen flikken het weer. Uit het niets popt Ramkot op tijdens de lockdowns. Ze weten mijn Kinkhart vanaf het moment dat ze de radio uitknallen meteen te veroveren. De mannekes stonden al sinds den beginne hoog op mijn bucket list. Eindelijk kon ik ze aanschouwen. En wel in de kleine zaal van 013 als voorprogramma van DeWolff. Beter kon niet. Want DeWolff stond al jaren op dat lijstje. Daarover straks meer… Even terug naar die mannen die gedrieën zo’n strakke vette sound wegzetten. Met tempowisselingen en tegenritmes waar ge u tegen zegt zoals in ‘Am I alright now’. En de melodische quirky zang in ‘Red’ zuigt je mee in hun progressieve maar zeker niet depressieve rock. Heerlijk. En de nieuwe single ‘Exactly what you wanted' -die de volgende dag werd uitgebracht- is erg catchy en komt nu regelmatig voorbij op Kink (net zelfs nog!). Deze Belgen weten de Nederlandse harten van die-hard Dewolff fans te stelen. ‘Hebben jullie goesting,’ peilen ze nog even. Jazeker! Het publiek reageert steeds enthousiaster. Uiteindelijk beland ik zelf vooraan om dubbel en dwars te genieten.
Ja. Ramkot gaat het maken. Over een jaar geen intieme zaaltjes meer. Maar de grote festivals af, in een afgeladen AFAS of misschien wel in het Sportpaleis in Antwerpen. Mark my words!
Even later komt die man weer schaterlachend bij me terug en grapt na wat een vriend net tegen hem zei: ‘Eerst kwam de gitaar, toen Pablo en toen de nageboorte…!’ Hahaha, ja, Pablo, die pakken ze ook niet meer van je af. Ook het ‘broertje’ drumt de sterren van de hemel en weet het publiek vanachter zijn drumstel goed mee te krijgen.
Er zitten overduidelijk oude zielen verstopt in deze familie. Zelfs een beetje van Prince, Jimi en Led. Terwijl ik ‘Prince’ intyp, start ‘When doves cry’ op Kink Classic. Bizar. Toeval bestaat niet. En ook dat mijn 2 bucket list bands ineens besloten om samen op te treden. Een zeer welkome avond na 2 jaar lang geduldig en zeeer ongeduldig braaf in ons hokje te blijven. Dank heren! Tot snel weer. Op een festival ergens. ‘Zeker en vast!’ Zoals de Belgen dat zo mooi zeggen. 
 Na een zeer vermakelijke avond in bed al kijkend naar de bands vanuit ’t Paard in Den Haag, lig ik nu weer vol goede moed voor de beamer klaar. Na af en aan een kwartier lang de Facebook pagina van Cinetol te hebben gerefreshed, staat er ineens een bericht dat de live stream via Youtube te bekijken is. Hey Team is al volop aan de gang. Het geluid is helaas niet denderend. Ik heb ook het gevoel dat ze door de technische vertraging zelf de energie een beetje verloren zijn. Ik bekijk ondertussen even een andere opgenomen livestream van deze band die veel meer in synch en cleaner klinkt. Pijnlijk vind ik dat voor ze. Ik zou ze graag in de herkansing zien…
Dan de heren van Andy & The AntiChrist. Qua looks doen ze me zo vooraan al naast elkaar staand meteen aan The Beegees uit de jaren ’70 denken. Totaal in tegenstrijd met hun muziek. Die is duidelijk minder corny. Het swingt de pan uit. En dat voor een punkband die niet vies is van een lang intermezzo zonder zang. De opstelling met de bassist in het midden met microfoon doet vermoeden dat hij de lead zanger is. Dat blijkt toch de gitarist aan de linkerzijde te zijn. Rond het vijfde nummer komen de heren echt goed los. Heerlijk solootje erin. Dit is het nummer waarmee ze normaal gesproken vast het publiek echt mee op gang krijgen. Je ziet het je al voor je. 10-15 gasten lekker pogoënd in een te volle kroeg. Het mondkapje aan de basgitaar zal een tekenend beeld blijven. Aan deze uitdagende tijden. Waarin live met publiek spelen een steeds minder ver van onze bed show lijkt te worden.
Wat dat verdient deze muziek. Dan zou ze helemaal boven zichzelf uitstijgen. In één zin: ‘She’s captivating’. In het Engels dekt dit de lading het beste. Met haar zwoele blauwe ogen, vuurrode lippen en dromerige stem en muziek weet ze in haar eentje mij te boeien tot aan de laatste noot.
Het klinkt wel precies zoals ze zelf omschrijven: ‘doordrenkt met zweet en drank’. Ik kan best veel handlen, ga graag naar metal concerten en festivals. Zoals vroeger naar Dynamo en tegenwoordig naar Graspop. Ik hou van gestructureerde herrie. Van zo’n enorme geluidswal die op je afstevent op het festivalterrein. Heerlijk. Maar bij deze band zou ik het denk ik niet volhouden. En zou ik weglopen. Net zoals ik deed bij Glen Hansard op Rock Werchter. Glen kan heel mooi zingen, maar dat gaat vaak over in jammerlijk geschreeuw. Mijn oren kunnen het echt niet aan. Doet echt pijn. Dus een beetje jammer vind ik van deze deinende doordenderende garagerock van Pizza Knife. En toch hoop ik ze een keer live te zien. Misschien dat de entourage, hun tomeloze energie, wat alcoholische voorafjes en een oververhitte kroeg vol zwetende mensen me wel in de juiste sferen brengt. De zaterdag erop tune ik weer in voor twee bandjes vanuit Baroeg in Rotterdam. Als eerste de poppie punkrock of beter ‘skelter’rock van GIRLSGIRLSGIRLS. Vier heren die melodische punkrock afwisselen met rustige zanglijnen. Zelfs een akoestisch nummer alleen met de zanger komt voorbij. En een liedje dat ze voor hun eigen game maakte. De zanger weet de camera te bespelen met zijn mooie bos krullen en lichtblauwe surfogen. Nu snap ik de bandnaam. Dat is wat ze aan (willen) trekken. De meiden met gaten in hun broeken aangesnoerd met punkgatenriem en een checker blouse met daaronder een crop topje staan komend najaar vast voor hun in de rij als er weer getoured mag worden. ‘Whatever kills you makes you stronger’ zingen ze als laatste in koor. Een heerlijke meezinger die het zeker goed zal doen op de radio en festivals. Met flauwvallende meisjes vooraan.
Van de technische tegenritmes, schurende gitaren afgewisseld met zijn melodische zang. Where Robert Plant meets Chris Cornell meets James Hetfield meets Kurt Cobain. Oftewel gewoon zijn eigen vette unieke sound. Als van een oude ziel. Dat was ‘em dan. Mijn Popronde drieluik. Ik hou ervan. Het smaakt naar meer. Naar weer in die kroeg te staan. Dat uit iedere hoek van de straat livemuziek galmt. Nog even allemaal op de tanden bijten. Het is bijna zover...De nieuwe Popronde selectie van 2021 staat te popelen!   Daar lig ik dan. Op bed voor de beamer. Checken of de Vevo link van ‘t Paard werkt. Jip. Die doet het. Al streamend naar het beamerscherm van 1 bij 2 meter. Waar ik in 2019 net zoals zovelen nog de kroegjes afstruin met live muziek, lig ik nu in mijn eentje vol verwachting te wachten op de livestream. Hoe anders moet dit voelen voor de bandjes zelf. Zonder publiek voor een camera. In de kleine kroegjes, friettentjes of kappers zou er misschien ook niet veel publiek geweest zijn. Maar dit voelt wel heel leeg, stel ik me zo voor. Alleen te spelen voor een publiek van goedwillend personeel.
Gary altijd op het podium verschijnt. De muziek zit inderdaad vol soul en warmte. De 7-koppige band ontbreekt. Alleen een drumstel, gitaar en keyboard zijn aanwezig. De keuze voor live drums kan ik erg waarderen. De muziek voelt daardoor levendiger, krijgt zo meer kleur. De mooie belichting geeft letterlijk kleur en een extra dimensie aan de dromerige tonen. Het brengt me gelijk in een serene sfeer. In een kapper op de hoek van de straat was dit misschien wel wat anders overgekomen. Met publiek dat er doorheen kletst. Je kent het wel. Dat heeft ook wel iets gezelligs. Maar via deze streams ligt de focus toch meer op de muziek. Het geluid is overigens erg goed. Dat heb ik wel anders meegemaakt. Ook een grote uitdaging voor de podia met vaak vrijwilligers die maar even uit moeten vissen hoe ze dat toch allemaal moeten doen. Petje af.
Zoë zingt in chronologische volgorde haar eigen geschreven liedjes. Over liefdesverdriet, het drama ervan en haar leven. Maar ze werd eerder bekend met een cover van Amy Macdonald. 12 miljoen streams later staat ze dan hier op het podium. Ze voelt zich er overduidelijk thuis. Al flirtend met de camera weet ze zelfs zonder publiek het publiek te bespelen. En vult ze de ruimte met een bombastische opbouw waarna ze het weer heel klein maakt. Alleen op haar piano en haar dromerige breekbare stem. Zoë is duidelijk een verhalenverteller. Ze wil delen. In tekst en muziek. Over wie ze is. Via haar pakkende liedjes. Bijna episch. Ook mooi om te zien hoe een synthesizer de rol van gitaren kan overnemen. En de zang en drum de rest van de noten verder inkleurt. De drummer die klapt lief na een nummer. De enige die klapt in de zaal. Het blijft gek."Ik blijf ook bedankt zeggen. In de hoop dat iemand kijkt, in ieder geval mijn ouders."Zegt Zoë bescheiden. Stiekem ben ik nu ook benieuwd hoeveel mensen er kijken. Het is jammer dat er geen chat bij zit. Bij eerdere livestreams die ik keek, gaf dat toch een gevoel van saamhorigheid. Dat je niet in je eentje zit eh ligt te kijken. Ook al nam je niet deel aan de chat, het geeft een gevoel van samen zijn. Met emoticons die je om de oren vliegen. Vlammen, devils hands, hartjes in alle kleuren en natuurlijk de hands up. Met Halcyon mogen we nog even in die droomwereld blijven hangen. Hij is al een aantal jaren aan de slag en opgepikt door een A&R Manager van Universal. Zijn eerste EP is een feit en daarvan brengt hij nu de nummers ten gehore. Ooit opgegroeid in Antigua wil hij zijn gevoel daarover overbrengen in zijn muziek. De nostalgie. Déja vu. Over die mooie baai ‘Halcyon’ waar hij zo graag vertoefde. Ook hier wordt zijn soulvolle stem gekleurd door de belichting. Ik dein er helemaal in mee. Alsof ik op een luchtbedje in die baai aan het zonnen ben. Heerlijk.
De opbouw in het programma wordt steeds kunstzinniger. Vulva, bestaande uit Nadja en Tanja, schreeuwen en gillen het van de daken. Letterlijk. Hun muziek ontstond vanzelf. Nadja, al bekend vanuit de jazz scene en Tanja die drums leerde. Want papa kocht ineens een drumstel. En nu groot fan van John Bonham, de drummer van Led Zeppelin. Ze speelde alles van hem na, vertelt ze vol passie. Vulva is voor hun een uitlaatklep."Schreeuwen is ‘superkatargisch!"
Bam. De aftiteling. Dat was het. Geen after party. Niet even nakletsen, en nagenieten. Dat mis ik toch echt wel. En deze bands verdienen allemaal een publiek. Want dat blijft toch de kracht van muziek. Zeker live. In de dynamiek met het publiek. Bij Klaplong zie je de pogo al voor je. Bij Vulva viert feminisme hoogtij en Zoë Lowe en Halcyon nemen je mee op reis. En met Gusko en XIO even terug in de tijd. Volop experiment, zichzelf verkennend via muziek. De uitlaatklep. Die boodschap. Waar muziek zich uitstekend voor leent. Voor een nieuwe generatie. Een generatie uit een jaar dat zeker de cover van de geschiedenisboeken zal halen. Al zappend door Breda kwam mijn ambitieuze plan -om zoveel mogelijk bandjes te checken tijdens de 25e editie van de Popronde- zowaar uit. Als eerste val ik letterlijk koud binnen bij Paracematol, in de kleine zaal van Poppodium Mezz. Al binnen een paar nummers hebben ze de zaal en mij lekker opgewarmd met knallende punkriffs en hardrollende drums. Ondertussen vraagt de zanger of het publiek naar voren wil komen. Iedereen doet netjes een paar stappen in de richting van het podium. Even later gaat een grote groep weg en de leegte die ontstaat, vult de zanger met alle boosheid dat het nummer hem geeft (niet omdat die groep wegliep) en confronteert daar iedereen mee van dichtbij. Hij is de muziek. Rauw en transparant. Intens. Twijfel, twijfel, of ik zal blijven voor Bony Macaroni die drie kwartier later zou beginnen. Aangezien de geluidskwaliteit van deze kleine zaal helaas vaak te wensen over laat en ik verwacht dat Bony Macaroni vast op de festivals komen volgend jaar (gezien hun bekendheid ondertussen), is de keuze snel gemaakt. In die tijd kan ik meerdere bandjes checken binnen een kleine radius in het centrum. Dus ik haast me te voet vanaf de Mezz naar de andere kant van het centrum naar café Mad Molly’s, want de barman had me Alison Marble aangeraden. Ondertussen hoor ik uit de vele cafés de live bandjes de deuren uit knallen en haper even bij iedere deur. Was iedere donderdagavond maar zo! Wat een vibe!
En door >>> Doorzappen nu naar Foxlane die al veel gedraaid werd in de Kink Popronde Podcast. In het afgeladen Café De Vulling waarbij het zicht belemmerd wordt door vijf pilaren, kan ik ze helaas alleen maar horen. Maar dat klinkt lekker, lekker van nu. Het jonge publiek gaat er vol in mee. Op naar de Food Hall waar Dan August zo mooi, puur en glashelder ‘americano’-achtig zingt dat ik mijn oren er niet vanaf kan houden. Een ouder echtpaar gaat spontaan stijldansen tijdens één van de nummers. De bandleden hebben dat zo te zien nog niet meegemaakt en krijgen een grote grijns op hun gezicht. Ik blijf in vervoering tot het einde waardoor ik SpeakEasy mis die ook nog mijn lijstje stond.
Meteen maar door naar Borrel Bar Breda waar iedereen ongeduldig staat te wachten op de mannen van Boardlong. Al tijdens de soundcheck weet de zanger het publiek mee te krijgen en begint het feestje meteen na de eerste noten. In het café waar ik altijd de polonaise achteruit loop tijdens carnaval, is de halve tent nu aan het pogoën en headbangen. Wat een energie in de ‘horsepit’ zoals de zanger dat zelf hernoemt na een flauwe grap over paardenallergie.
Een mooie afsluiter na al het rockgeweld van deze bijzondere 25 jarige editie van de Popronde dat ooit begon in Nijmegen en nu meer dan 30 steden aan doet met jaarlijks gemiddeld 140 bandjes. Gekozen door een vakjury van gerenommeerde muziekidioten. Mag ik een groot applaus voor deze geweldige organisatie, de bands en alle vrijwilligers, op naar de volgende 25 jaar! P.s.: Check mijn volledige Instastory van deze avond   “Grunge ain't dead, it just doesn't want to be your friend ..." It says repeatedly at the back of the Fangclub T-shirt. These guys totally get it! Something I had noticed before when I just caught their last two songs as support act for The Smashing Pumpkins (in the Ziggo Dome last June). So much energy! I had to see them again. So I did last night. At a small venue, called Cinetol in Amsterdam, Fangclub set the roof on fire. A reincarnation of all grunge bands with catchy riffs and punk influences of Nirvana, heavy bass lines of Alice in Chains and the uplifting drums of The Smashing Pumpkins. And yet their sound is unique. The singer also has his own unique voice, resembling Cobain’s voice just a tiny bit.
They proudly told about their performances as a support act for Metallica and The Smashing Pumpkins. According to the singer, Billy and James are not at all distant and "private" as they were often portrayed in the media. They were really nice and, in the absence of an own dressing room, TSP had one specially made for the Fangclub in the Ziggo Dome. The Fangclub guys are really nice blokes too by the way. After the performance, the guitarist, Ed, came to us of his own accord to thank us for watching their performance and introduced himself with great manner. Dressed in an orange T-shirt, especially for this show. They just love The Netherlands and "AmsterGodDam" as the singer joked around.  Ed enthusiastically chatted about their roller coaster in the past few months and that he even saw Billy and James backstage composing new songs. And he was worried about getting the ‘holiday blues’ after this exciting tour. "What am I going to do when I am back home?" He wondered. "Write some new music!" I heard myself saying, way too enthusiastic and maybe way too pushy. I said thanks to the singer for their awesome performance and finally got a look at his friendly face that he kept hidden behind his half-long hair, ala Cobain, throughout the performance.
P.s.: This morning they played an accoustic session at KINK Radio, check it out!: https://kink.nl/nieuws/fangclub-op-de-koffie-in-kinkstart    ‘The Northern Beaches…Lime Cordiale…band uit Australië…Paradiso….8 augustus…win 2 kaarten…’, terug op mijn werkplek viel ik midden in deze aankondiging op KINK. DJ Bas zegt: ‘stuur nu Paradiso in de Kink app en win deze twee kaarten’. En dat deed ik meteen, terwijl ik nog nooit één nummer van ze had gehoord. Want ‘The Northern Beaches’ en het woord ‘Paradiso’ overtuigde mij in één seconde dat ik daar heen wilde. Ik had immers 6 jaar op The Northern Beaches in Australië gewoond en alle bands die ik daar tot nu van gezien heb, zijn stuk voor stuk steengoed. Denk aan The Beautiful Girls, Angus and Julia Stone en The Fumes. Nog geen twee minuten later hing DJ Bas aan de lijn. Ik was blijkbaar de eerste die gereageerd had en ik vertelde waarom ik zo snel appte.
Van de niet-meezingers genoten we het meeste. Daarin kwam de zang en de muziek bijgestaan door de trompettist het beste naar voren, vol gevoel. Normaliter trek ik trompetten niet, maar de trompet was zo mooi verweven in de muziek en het kreeg zo meer de rol van een gitaarsolo en als begeleider van de muziek. Het voegde echt toe. Helemaal toen de pianist los ging met de Caribische piano-noten en de band zelfs een salsa-dansje voor het publiek in petto had waarmee de warme zaal helemaal in exotische extase kwam. De liedjes brachten de sfeer mee van de stranden in Australië en de laidback lifestyle van The Northern Beaches. Iets wat ik nog steeds erg mis. Ik bedenk me nu dat ik al 5 keer Australische bands heb gezien in Paradiso. Back in the 90’s Silverchair en in deze eeuw twee keer John Butler Trio en The Beautiful Girls in Paradiso Noord. En dan nu Lime Cordiale als de vijfde keer. Ik weet niet of ik heel erg objectief ben, gezien mijn voorliefde voor Australië, maar ik draai al deze bands nog wekelijks. Ik voel me er bij thuis en de nummers zitten gewoonweg goed in elkaar. En stuk voor stuk hebben de zangers een unieke stem met mooie warme klanken. ‘Temper Temper’ werd voluit meegezongen en daarna kwamen de boys weer terug omdat er luidkeels ‘We want more, we want more’ werd geroepen. Dat had ik lang niet meegemaakt. Zo’n uitbundig en enthousiast publiek, zeker niet in een kleine zaal als deze. Een zaal die me ook terug deed denken aan de kleine zaaltjes in de ‘RSL’s’ op The Northern Beaches waar ik bovengenoemde bands mocht bewonderen. Maar Paradiso is een stuk sfeervoller, iets wat de boys ook opviel. Ze zeiden ook dat ze Europeanen ‘sensible’ vinden in alles, daarmee doelde ze op het drugsgebruik en hoe wij Europeanen concerten beleven. Een terechte opmerking in vergelijking met Australië, waar iedereen altijd stomdronken en stoned is op festivals, tot in het extreme. Ik was dan ook bang dat de boys stoned op het podium zouden staan en er niets van zouden bakken. Gelukkig waren ze zelf ook sensible, want hun droom om in een uitverkochte zaal in Amsterdam te staan werd waarheid en dat wilde ze niet verpesten. Professionele boys, af en toe lekker cheesy en quirky, met liedjes die goed in elkaar zitten en waar je lekker op kunt meedeinen.
 |
PoodyWoodyGeniet mee met Jetty van Kooij en deel ook jouw culturele belevenissen om deze herinneringen in leven te houden! Categoriën
All
Archief
September 2023
|
RSS Feed
