 Hoe vettt was dat! Wat had ik hier lang naar uitgekeken. De Belgen flikken het weer. Uit het niets popt Ramkot op tijdens de lockdowns. Ze weten mijn Kinkhart vanaf het moment dat ze de radio uitknallen meteen te veroveren. De mannekes stonden al sinds den beginne hoog op mijn bucket list. Eindelijk kon ik ze aanschouwen. En wel in de kleine zaal van 013 als voorprogramma van DeWolff. Beter kon niet. Want DeWolff stond al jaren op dat lijstje. Daarover straks meer… Even terug naar die mannen die gedrieën zo’n strakke vette sound wegzetten. Met tempowisselingen en tegenritmes waar ge u tegen zegt zoals in ‘Am I alright now’. En de melodische quirky zang in ‘Red’ zuigt je mee in hun progressieve maar zeker niet depressieve rock. Heerlijk. En de nieuwe single ‘Exactly what you wanted' -die de volgende dag werd uitgebracht- is erg catchy en komt nu regelmatig voorbij op Kink (net zelfs nog!). Deze Belgen weten de Nederlandse harten van die-hard Dewolff fans te stelen. ‘Hebben jullie goesting,’ peilen ze nog even. Jazeker! Het publiek reageert steeds enthousiaster. Uiteindelijk beland ik zelf vooraan om dubbel en dwars te genieten.
Ja. Ramkot gaat het maken. Over een jaar geen intieme zaaltjes meer. Maar de grote festivals af, in een afgeladen AFAS of misschien wel in het Sportpaleis in Antwerpen. Mark my words!
Even later komt die man weer schaterlachend bij me terug en grapt na wat een vriend net tegen hem zei: ‘Eerst kwam de gitaar, toen Pablo en toen de nageboorte…!’ Hahaha, ja, Pablo, die pakken ze ook niet meer van je af. Ook het ‘broertje’ drumt de sterren van de hemel en weet het publiek vanachter zijn drumstel goed mee te krijgen.
Er zitten overduidelijk oude zielen verstopt in deze familie. Zelfs een beetje van Prince, Jimi en Led. Terwijl ik ‘Prince’ intyp, start ‘When doves cry’ op Kink Classic. Bizar. Toeval bestaat niet. En ook dat mijn 2 bucket list bands ineens besloten om samen op te treden. Een zeer welkome avond na 2 jaar lang geduldig en zeeer ongeduldig braaf in ons hokje te blijven. Dank heren! Tot snel weer. Op een festival ergens. ‘Zeker en vast!’ Zoals de Belgen dat zo mooi zeggen. 
0 Comments
 Na een zeer vermakelijke avond in bed al kijkend naar de bands vanuit ’t Paard in Den Haag, lig ik nu weer vol goede moed voor de beamer klaar. Na af en aan een kwartier lang de Facebook pagina van Cinetol te hebben gerefreshed, staat er ineens een bericht dat de live stream via Youtube te bekijken is. Hey Team is al volop aan de gang. Het geluid is helaas niet denderend. Ik heb ook het gevoel dat ze door de technische vertraging zelf de energie een beetje verloren zijn. Ik bekijk ondertussen even een andere opgenomen livestream van deze band die veel meer in synch en cleaner klinkt. Pijnlijk vind ik dat voor ze. Ik zou ze graag in de herkansing zien…
Dan de heren van Andy & The AntiChrist. Qua looks doen ze me zo vooraan al naast elkaar staand meteen aan The Beegees uit de jaren ’70 denken. Totaal in tegenstrijd met hun muziek. Die is duidelijk minder corny. Het swingt de pan uit. En dat voor een punkband die niet vies is van een lang intermezzo zonder zang. De opstelling met de bassist in het midden met microfoon doet vermoeden dat hij de lead zanger is. Dat blijkt toch de gitarist aan de linkerzijde te zijn. Rond het vijfde nummer komen de heren echt goed los. Heerlijk solootje erin. Dit is het nummer waarmee ze normaal gesproken vast het publiek echt mee op gang krijgen. Je ziet het je al voor je. 10-15 gasten lekker pogoënd in een te volle kroeg. Het mondkapje aan de basgitaar zal een tekenend beeld blijven. Aan deze uitdagende tijden. Waarin live met publiek spelen een steeds minder ver van onze bed show lijkt te worden.
Wat dat verdient deze muziek. Dan zou ze helemaal boven zichzelf uitstijgen. In één zin: ‘She’s captivating’. In het Engels dekt dit de lading het beste. Met haar zwoele blauwe ogen, vuurrode lippen en dromerige stem en muziek weet ze in haar eentje mij te boeien tot aan de laatste noot.
Het klinkt wel precies zoals ze zelf omschrijven: ‘doordrenkt met zweet en drank’. Ik kan best veel handlen, ga graag naar metal concerten en festivals. Zoals vroeger naar Dynamo en tegenwoordig naar Graspop. Ik hou van gestructureerde herrie. Van zo’n enorme geluidswal die op je afstevent op het festivalterrein. Heerlijk. Maar bij deze band zou ik het denk ik niet volhouden. En zou ik weglopen. Net zoals ik deed bij Glen Hansard op Rock Werchter. Glen kan heel mooi zingen, maar dat gaat vaak over in jammerlijk geschreeuw. Mijn oren kunnen het echt niet aan. Doet echt pijn. Dus een beetje jammer vind ik van deze deinende doordenderende garagerock van Pizza Knife. En toch hoop ik ze een keer live te zien. Misschien dat de entourage, hun tomeloze energie, wat alcoholische voorafjes en een oververhitte kroeg vol zwetende mensen me wel in de juiste sferen brengt. De zaterdag erop tune ik weer in voor twee bandjes vanuit Baroeg in Rotterdam. Als eerste de poppie punkrock of beter ‘skelter’rock van GIRLSGIRLSGIRLS. Vier heren die melodische punkrock afwisselen met rustige zanglijnen. Zelfs een akoestisch nummer alleen met de zanger komt voorbij. En een liedje dat ze voor hun eigen game maakte. De zanger weet de camera te bespelen met zijn mooie bos krullen en lichtblauwe surfogen. Nu snap ik de bandnaam. Dat is wat ze aan (willen) trekken. De meiden met gaten in hun broeken aangesnoerd met punkgatenriem en een checker blouse met daaronder een crop topje staan komend najaar vast voor hun in de rij als er weer getoured mag worden. ‘Whatever kills you makes you stronger’ zingen ze als laatste in koor. Een heerlijke meezinger die het zeker goed zal doen op de radio en festivals. Met flauwvallende meisjes vooraan.
Van de technische tegenritmes, schurende gitaren afgewisseld met zijn melodische zang. Where Robert Plant meets Chris Cornell meets James Hetfield meets Kurt Cobain. Oftewel gewoon zijn eigen vette unieke sound. Als van een oude ziel. Dat was ‘em dan. Mijn Popronde drieluik. Ik hou ervan. Het smaakt naar meer. Naar weer in die kroeg te staan. Dat uit iedere hoek van de straat livemuziek galmt. Nog even allemaal op de tanden bijten. Het is bijna zover...De nieuwe Popronde selectie van 2021 staat te popelen!   Daar lig ik dan. Op bed voor de beamer. Checken of de Vevo link van ‘t Paard werkt. Jip. Die doet het. Al streamend naar het beamerscherm van 1 bij 2 meter. Waar ik in 2019 net zoals zovelen nog de kroegjes afstruin met live muziek, lig ik nu in mijn eentje vol verwachting te wachten op de livestream. Hoe anders moet dit voelen voor de bandjes zelf. Zonder publiek voor een camera. In de kleine kroegjes, friettentjes of kappers zou er misschien ook niet veel publiek geweest zijn. Maar dit voelt wel heel leeg, stel ik me zo voor. Alleen te spelen voor een publiek van goedwillend personeel.
Gary altijd op het podium verschijnt. De muziek zit inderdaad vol soul en warmte. De 7-koppige band ontbreekt. Alleen een drumstel, gitaar en keyboard zijn aanwezig. De keuze voor live drums kan ik erg waarderen. De muziek voelt daardoor levendiger, krijgt zo meer kleur. De mooie belichting geeft letterlijk kleur en een extra dimensie aan de dromerige tonen. Het brengt me gelijk in een serene sfeer. In een kapper op de hoek van de straat was dit misschien wel wat anders overgekomen. Met publiek dat er doorheen kletst. Je kent het wel. Dat heeft ook wel iets gezelligs. Maar via deze streams ligt de focus toch meer op de muziek. Het geluid is overigens erg goed. Dat heb ik wel anders meegemaakt. Ook een grote uitdaging voor de podia met vaak vrijwilligers die maar even uit moeten vissen hoe ze dat toch allemaal moeten doen. Petje af.
Zoë zingt in chronologische volgorde haar eigen geschreven liedjes. Over liefdesverdriet, het drama ervan en haar leven. Maar ze werd eerder bekend met een cover van Amy Macdonald. 12 miljoen streams later staat ze dan hier op het podium. Ze voelt zich er overduidelijk thuis. Al flirtend met de camera weet ze zelfs zonder publiek het publiek te bespelen. En vult ze de ruimte met een bombastische opbouw waarna ze het weer heel klein maakt. Alleen op haar piano en haar dromerige breekbare stem. Zoë is duidelijk een verhalenverteller. Ze wil delen. In tekst en muziek. Over wie ze is. Via haar pakkende liedjes. Bijna episch. Ook mooi om te zien hoe een synthesizer de rol van gitaren kan overnemen. En de zang en drum de rest van de noten verder inkleurt. De drummer die klapt lief na een nummer. De enige die klapt in de zaal. Het blijft gek."Ik blijf ook bedankt zeggen. In de hoop dat iemand kijkt, in ieder geval mijn ouders."Zegt Zoë bescheiden. Stiekem ben ik nu ook benieuwd hoeveel mensen er kijken. Het is jammer dat er geen chat bij zit. Bij eerdere livestreams die ik keek, gaf dat toch een gevoel van saamhorigheid. Dat je niet in je eentje zit eh ligt te kijken. Ook al nam je niet deel aan de chat, het geeft een gevoel van samen zijn. Met emoticons die je om de oren vliegen. Vlammen, devils hands, hartjes in alle kleuren en natuurlijk de hands up. Met Halcyon mogen we nog even in die droomwereld blijven hangen. Hij is al een aantal jaren aan de slag en opgepikt door een A&R Manager van Universal. Zijn eerste EP is een feit en daarvan brengt hij nu de nummers ten gehore. Ooit opgegroeid in Antigua wil hij zijn gevoel daarover overbrengen in zijn muziek. De nostalgie. Déja vu. Over die mooie baai ‘Halcyon’ waar hij zo graag vertoefde. Ook hier wordt zijn soulvolle stem gekleurd door de belichting. Ik dein er helemaal in mee. Alsof ik op een luchtbedje in die baai aan het zonnen ben. Heerlijk.
De opbouw in het programma wordt steeds kunstzinniger. Vulva, bestaande uit Nadja en Tanja, schreeuwen en gillen het van de daken. Letterlijk. Hun muziek ontstond vanzelf. Nadja, al bekend vanuit de jazz scene en Tanja die drums leerde. Want papa kocht ineens een drumstel. En nu groot fan van John Bonham, de drummer van Led Zeppelin. Ze speelde alles van hem na, vertelt ze vol passie. Vulva is voor hun een uitlaatklep."Schreeuwen is ‘superkatargisch!"
Bam. De aftiteling. Dat was het. Geen after party. Niet even nakletsen, en nagenieten. Dat mis ik toch echt wel. En deze bands verdienen allemaal een publiek. Want dat blijft toch de kracht van muziek. Zeker live. In de dynamiek met het publiek. Bij Klaplong zie je de pogo al voor je. Bij Vulva viert feminisme hoogtij en Zoë Lowe en Halcyon nemen je mee op reis. En met Gusko en XIO even terug in de tijd. Volop experiment, zichzelf verkennend via muziek. De uitlaatklep. Die boodschap. Waar muziek zich uitstekend voor leent. Voor een nieuwe generatie. Een generatie uit een jaar dat zeker de cover van de geschiedenisboeken zal halen. Al zappend door Breda kwam mijn ambitieuze plan -om zoveel mogelijk bandjes te checken tijdens de 25e editie van de Popronde- zowaar uit. Als eerste val ik letterlijk koud binnen bij Paracematol, in de kleine zaal van Poppodium Mezz. Al binnen een paar nummers hebben ze de zaal en mij lekker opgewarmd met knallende punkriffs en hardrollende drums. Ondertussen vraagt de zanger of het publiek naar voren wil komen. Iedereen doet netjes een paar stappen in de richting van het podium. Even later gaat een grote groep weg en de leegte die ontstaat, vult de zanger met alle boosheid dat het nummer hem geeft (niet omdat die groep wegliep) en confronteert daar iedereen mee van dichtbij. Hij is de muziek. Rauw en transparant. Intens. Twijfel, twijfel, of ik zal blijven voor Bony Macaroni die drie kwartier later zou beginnen. Aangezien de geluidskwaliteit van deze kleine zaal helaas vaak te wensen over laat en ik verwacht dat Bony Macaroni vast op de festivals komen volgend jaar (gezien hun bekendheid ondertussen), is de keuze snel gemaakt. In die tijd kan ik meerdere bandjes checken binnen een kleine radius in het centrum. Dus ik haast me te voet vanaf de Mezz naar de andere kant van het centrum naar café Mad Molly’s, want de barman had me Alison Marble aangeraden. Ondertussen hoor ik uit de vele cafés de live bandjes de deuren uit knallen en haper even bij iedere deur. Was iedere donderdagavond maar zo! Wat een vibe!
En door >>> Doorzappen nu naar Foxlane die al veel gedraaid werd in de Kink Popronde Podcast. In het afgeladen Café De Vulling waarbij het zicht belemmerd wordt door vijf pilaren, kan ik ze helaas alleen maar horen. Maar dat klinkt lekker, lekker van nu. Het jonge publiek gaat er vol in mee. Op naar de Food Hall waar Dan August zo mooi, puur en glashelder ‘americano’-achtig zingt dat ik mijn oren er niet vanaf kan houden. Een ouder echtpaar gaat spontaan stijldansen tijdens één van de nummers. De bandleden hebben dat zo te zien nog niet meegemaakt en krijgen een grote grijns op hun gezicht. Ik blijf in vervoering tot het einde waardoor ik SpeakEasy mis die ook nog mijn lijstje stond.
Meteen maar door naar Borrel Bar Breda waar iedereen ongeduldig staat te wachten op de mannen van Boardlong. Al tijdens de soundcheck weet de zanger het publiek mee te krijgen en begint het feestje meteen na de eerste noten. In het café waar ik altijd de polonaise achteruit loop tijdens carnaval, is de halve tent nu aan het pogoën en headbangen. Wat een energie in de ‘horsepit’ zoals de zanger dat zelf hernoemt na een flauwe grap over paardenallergie.
Een mooie afsluiter na al het rockgeweld van deze bijzondere 25 jarige editie van de Popronde dat ooit begon in Nijmegen en nu meer dan 30 steden aan doet met jaarlijks gemiddeld 140 bandjes. Gekozen door een vakjury van gerenommeerde muziekidioten. Mag ik een groot applaus voor deze geweldige organisatie, de bands en alle vrijwilligers, op naar de volgende 25 jaar! P.s.: Check mijn volledige Instastory van deze avond   “Grunge ain't dead, it just doesn't want to be your friend ..." It says repeatedly at the back of the Fangclub T-shirt. These guys totally get it! Something I had noticed before when I just caught their last two songs as support act for The Smashing Pumpkins (in the Ziggo Dome last June). So much energy! I had to see them again. So I did last night. At a small venue, called Cinetol in Amsterdam, Fangclub set the roof on fire. A reincarnation of all grunge bands with catchy riffs and punk influences of Nirvana, heavy bass lines of Alice in Chains and the uplifting drums of The Smashing Pumpkins. And yet their sound is unique. The singer also has his own unique voice, resembling Cobain’s voice just a tiny bit.
They proudly told about their performances as a support act for Metallica and The Smashing Pumpkins. According to the singer, Billy and James are not at all distant and "private" as they were often portrayed in the media. They were really nice and, in the absence of an own dressing room, TSP had one specially made for the Fangclub in the Ziggo Dome. The Fangclub guys are really nice blokes too by the way. After the performance, the guitarist, Ed, came to us of his own accord to thank us for watching their performance and introduced himself with great manner. Dressed in an orange T-shirt, especially for this show. They just love The Netherlands and "AmsterGodDam" as the singer joked around.  Ed enthusiastically chatted about their roller coaster in the past few months and that he even saw Billy and James backstage composing new songs. And he was worried about getting the ‘holiday blues’ after this exciting tour. "What am I going to do when I am back home?" He wondered. "Write some new music!" I heard myself saying, way too enthusiastic and maybe way too pushy. I said thanks to the singer for their awesome performance and finally got a look at his friendly face that he kept hidden behind his half-long hair, ala Cobain, throughout the performance.
P.s.: This morning they played an accoustic session at KINK Radio, check it out!: https://kink.nl/nieuws/fangclub-op-de-koffie-in-kinkstart    ‘The Northern Beaches…Lime Cordiale…band uit Australië…Paradiso….8 augustus…win 2 kaarten…’, terug op mijn werkplek viel ik midden in deze aankondiging op KINK. DJ Bas zegt: ‘stuur nu Paradiso in de Kink app en win deze twee kaarten’. En dat deed ik meteen, terwijl ik nog nooit één nummer van ze had gehoord. Want ‘The Northern Beaches’ en het woord ‘Paradiso’ overtuigde mij in één seconde dat ik daar heen wilde. Ik had immers 6 jaar op The Northern Beaches in Australië gewoond en alle bands die ik daar tot nu van gezien heb, zijn stuk voor stuk steengoed. Denk aan The Beautiful Girls, Angus and Julia Stone en The Fumes. Nog geen twee minuten later hing DJ Bas aan de lijn. Ik was blijkbaar de eerste die gereageerd had en ik vertelde waarom ik zo snel appte.
Van de niet-meezingers genoten we het meeste. Daarin kwam de zang en de muziek bijgestaan door de trompettist het beste naar voren, vol gevoel. Normaliter trek ik trompetten niet, maar de trompet was zo mooi verweven in de muziek en het kreeg zo meer de rol van een gitaarsolo en als begeleider van de muziek. Het voegde echt toe. Helemaal toen de pianist los ging met de Caribische piano-noten en de band zelfs een salsa-dansje voor het publiek in petto had waarmee de warme zaal helemaal in exotische extase kwam. De liedjes brachten de sfeer mee van de stranden in Australië en de laidback lifestyle van The Northern Beaches. Iets wat ik nog steeds erg mis. Ik bedenk me nu dat ik al 5 keer Australische bands heb gezien in Paradiso. Back in the 90’s Silverchair en in deze eeuw twee keer John Butler Trio en The Beautiful Girls in Paradiso Noord. En dan nu Lime Cordiale als de vijfde keer. Ik weet niet of ik heel erg objectief ben, gezien mijn voorliefde voor Australië, maar ik draai al deze bands nog wekelijks. Ik voel me er bij thuis en de nummers zitten gewoonweg goed in elkaar. En stuk voor stuk hebben de zangers een unieke stem met mooie warme klanken. ‘Temper Temper’ werd voluit meegezongen en daarna kwamen de boys weer terug omdat er luidkeels ‘We want more, we want more’ werd geroepen. Dat had ik lang niet meegemaakt. Zo’n uitbundig en enthousiast publiek, zeker niet in een kleine zaal als deze. Een zaal die me ook terug deed denken aan de kleine zaaltjes in de ‘RSL’s’ op The Northern Beaches waar ik bovengenoemde bands mocht bewonderen. Maar Paradiso is een stuk sfeervoller, iets wat de boys ook opviel. Ze zeiden ook dat ze Europeanen ‘sensible’ vinden in alles, daarmee doelde ze op het drugsgebruik en hoe wij Europeanen concerten beleven. Een terechte opmerking in vergelijking met Australië, waar iedereen altijd stomdronken en stoned is op festivals, tot in het extreme. Ik was dan ook bang dat de boys stoned op het podium zouden staan en er niets van zouden bakken. Gelukkig waren ze zelf ook sensible, want hun droom om in een uitverkochte zaal in Amsterdam te staan werd waarheid en dat wilde ze niet verpesten. Professionele boys, af en toe lekker cheesy en quirky, met liedjes die goed in elkaar zitten en waar je lekker op kunt meedeinen.
Marc Broussard luidde deze dag voor ons in met relaxte blues/ soul muziek, later in dezelfde tent gevolgd door The Doors Alive. Al chillend op het gras en waarbij ik nog steeds geen wiet nodig heb om in de flow en hogere sferen te geraken. De stem van de reïncarnatie van Jim was wat rauwer en minder warm dan van de rock hero himself. Maar 50 jaar na dato zie ik van jong tot oud de nummers meezingen, wat een legendarische muziek! De eigthies bands hebben me deze Bospop niet kunnen griipen. Ik voel er simpelweg niets bij. Ik zit het gros van dit blog te typen in de witte tent, terwijl Level 42 zijn nummers op ‘een standje te lui afspeelt’ volgens mijn vader. Ondertussen begint The White Buffalo, dus nu even pauze, want dat klinkt meteen te gek. Terwijl deze grote sexy teddybeer de tent omver blaast met rock en gevoelige nummers die elkaar afwisselen, zie ik in mijn linkerooghoek iets op het scherm staan bij het hoofdpodium: ‘Optreden Sting geannuleerd, wegens aanhoudende gezondheidsklachten’. Wat een domper...Sting was één van de grootste redenen om te gaan, zeker van mijn vader...Nadat we deze shock verwerkt hadden, gaf de teddybeer ons weer wat energie en blijheid. En wat zou ik deze teddybeer graag net zoals die van mijn dochtertje op het einde van mijn bed in de hoek me iedere avond in slaap laten zingen (tenminste als Eddie Vedder geen fut heeft haha).
Ondertussen was het hele programma gehusseld. Rowen Hèze verhuisde naar het grote podium in plaats van de tent om een uur lang het publiek de domper te doen vergeten. En dat lukte! Alle Limbo’s zongen in vol ornaat mee en alle Brabo’s zoals ik deden hun uiterste best. Rival Sons up next, ja en hier ga ik toch even een minpuntje naar voren brengen. Het geluid in de witte tent was nog steeds erg schel, bijna iedere band was zonder oordoppen niet te doen. Erg jammer van zo’n rockband waarbij de hoge tonen juist niet schel moeten zijn. Maar goed dat mocht de pret niet drukken, de Rival Sons speelde vol verve, rock on! Daarna even uitrusten op een bankje, onder het genot van Joe Jackson, die van punk, rock tot blues Bospop inblies, al zittend achter zijn piano. De goede man wordt ook een dagje ouder. Daarna werd ik weer betoverd door Chris Robinson (van The Black Crowes) en zijn unieke heze geluid, en kon het niet laten om bijna vooraan te staan. Wat heerlijk weer! Door The Specials smaakte onze Thaise Curry nog beter met hun exotische geluid en heerlijke reggae ska punk. Trouwens, wat een verschil in eetkeuzes in vergelijking met 5 jaar geleden. Het astronautenvoedsel hadden we best thuis kunnen laten.
Na The Specials stond Earth Wind & Fire in de witte tent die zij met hun vrolijke funky beats en lichtshow kleurden. Een uitstekende 14 koppige band, maar kon mij weer niet echt boeien. Wat mij betreft ook meer North Sea Jazz Festival materiaal. Maar voor de gemiddelde Bospopganger was het een leuk jeugdsentiment en ze dansten vrolijk mee als opmars voor Nile Rodgers die bij afwezigheid van Sting nu als afsluiter ingepland was. De juiste keuze van de festivalorganisatie! Nile heeft de allure van een grote poplegende, terwijl hij alleen de albums van poplegendes geproduceerd heeft. Met zijn band ‘Chic’ bracht hij al hun nummer 1 hits ten gehore. Een hartelijke man, die vol trots over zijn bizarre carrière verteld waarin hij vele artiesten de duw heeft gegeven die ze nodig hadden. Denk aan Madonna, Duran Duran, David Bowie, Diana Ross, Syster Sledge en nog vele anderen… De sfeer zat er goed in en Nile kreeg heel Bospop aan het dansen. Dat zette daarna nog een paar uur door in de 24-uurstent in een sfeer waar iedereen zichzelf mag zijn. Van jong tot (heel) oud danste op alle soorten muziek. Van Guus tot Metallica en System of a Down. Geweldig! Wat was deze Bospop een mooie ode aan alle soorten goede muziek, van soul, tot rock/metal, blues en punk. En ja, van sommige muziek word je warmer dan van andere muziek, ieder zijn smaak! Pa, volgend jaar weer?! Bospop 2019 - Dag 1 Bospop 2019 - Dag 2
 
Na een gezellige lunch in onze huurtent racete ik net op tijd naar voren voor Living Colour, die ik van begin tot eind wilde maken. Zouden ze nog steeds zo goed zijn na de laatste keer dat ik ze ooit op Pinkpop zag een paar decennia terug? Ja hoor, de zanger haalde alles nog met gemak en gooide er zelfs nog meer soul in. Maar ook de harde noten werden niet geschuwd, ‘Time’s up’ en ‘Elvis is dead’ kwamen er nog net zo strak uit als toen op Pinkpop.
Flogging Molly brachten natuurlijk de regen mee. Maar dat mocht niet baten, dancing in the rain hoort erbij op de Ierse folk, poncho aan en gaan! En als afsluiter stond John Fogerty (voormalig zanger van Creedence Clearwater Revival) geprogrammeerd. De verwachtingen waren natuurlijk hoog van deze rocklegende, die Woodstock ‘69 overleefde. Daar vertelde John nog een mooi verhaal over. Dat ze alleen wilde spelen met Creedence als ze op een goede tijd geprogrammeerd werden. Zo geschiedde het, zaterdagavond om 21.00uur zouden ze spelen. Tot grote ergernis van John bracht The Grateful Death roet in het festival. Al experimenterend met LSD op het podium, besefte ze na een uur pas dat het eigenlijk de bedoeling was dat ze een deuntje moesten spelen voor de 500.000 man...en uiteindelijk kon John om 2.30uur s nachts het podium op, spelen voor 500.000 slapende naakte mensen. Toen riep er één man vanuit achterin: ’John I am with you! No worries!’ En John vertelde dat hij toen maar voor deze ene man ging spelen en daar later een lied over heeft geschreven. De ode ging daarna door aan de seventies en 50 jaar muziekgeschiedenis, met her en der wat covers. Waar iedereen bij Level 42 de volgende dag stond te klessebessen, was bij John iedereen in de ban van zijn muziek. A true legend, zo humble en integer. Dat zijn de echte. Zo vraag ik me op dat moment ook af of Eddie Vedder over 20 jaar hier zal staan. ‘Mijn eigen’ rock legend. Dat ik op Bospop 2030 daar met mijn twee dochters sta te zwijmelen en die ook alle nummers uit hun hoofd kennen. Net zoals ik die van John Fogerty, maar nooit er bewust van ben geweest dat ze van Creedence waren. De lange vakantieritten door Europa met Creedence op cassettebandje zijn blijkbaar in mijn geheugen gegrift. 
Daarvoor speelde een andere John, ook ‘mijn’ John, want uit Australië, waar ik hem voor het eerst zag toen ik daar woonde. Dit was de vierde keer dat ik hem kon bewonderen. Wat een gitaarvirtuoos. Nu in de rockstand, heel anders dan in Paradiso de laatste twee keer. Hij was duidelijk in festivalsferen en kreeg mijn vader zelfs aan het dansen op Funky Tonight! Iets wat Jimmy Barnes met zijn gekrijs daarvoor niet voor elkaar kreeg.
En het ‘kattengejank’ van Skunk Anansie zoals mijn vader dat verwoordde, trokken zijn oren ook niet haha. Ik wel. Ik stond op 15 meter van het podium en was helemaal lyrisch van haar en de vette muziek. De hits kwamen er nog steeds op hoog niveau uit. Maar tijdens haar nieuwe nummers ging zij (en ik) pas echt los. Wauw! In haar jarenlange gevecht om Engeland bij Europa te krijgen zoals ze aantal jaar geleden op Rock Werchter vertelde, had ze het nu over haar land als ‘what a f’in disgrace’, natuurlijk refererend aan het May-Brexit drama. Het zit haar zo diep dat ze op een gegeven tegen de band zei dat ze een nieuw nummer wilde spelen. Geen idee wat de titel zal worden, want ze hebben het pas twee weken geleden geschreven. Maar daar kon ze al haar boosheid in kwijt, ‘This means war’ werd herhaaldelijk gezongen. Wat een vet nummer was dat! Go Skunk! Ga vooral door met nummers schrijven, never too old! En zoals ze zelf zei: ‘We need to play new songs, otherwise we’ll just simply get bored’. En die eerlijkheid trekken wij goed, wij Nederlanders. Hands up for Skunk! Bospop 2019 - Dag 1 Bospop 2019 - Dag 3 
 Al tuffend over landelijke weggetjes om de vakantiefiles te ontwijken, haalde mijn vader en ik herinneringen op over de vorige twee keer dat we naar Bospop waren geweest. In 2013 nog op het voetbalterrein bij de Bosuil, de tweede keer in 2014 op het nieuwe terrein gelegen aan de A2, net zoals deze editie. De eerste Bospop met bands zoals Within Temptation, ZZ-Top, Rodger Hodson van Supertramp die me enorm verraste, Crossby, Stills & Nash en de experimentele muziek van Steven Wilson. Voor de tweede Bospop hadden we al vroeg kaarten gekocht, want de Simple Minds kwamen waar mijn vader groot fan van is. Het werd alleen heel erg spannend of we konden gaan, want een half jaar daarvoor lag het leven van mijn vader aan een zijden draadje (vanwege een heftige hersenontsteking). Hij kon daarna nog amper lopen en zijn hersenactiviteit was ook enorm verminderd. Maar hij moest en zou naar Bospop om de Simple Minds te zien. Na een half jaar lange revalidatie met een enorm doorzettingsvermogen, had hij weer de kracht om er bij te zijn. Iets wat ik eigenlijk nog steeds niet kan geloven. Bospop had hem letterlijk weer op de been gebracht. Het rare is wel dat mijn vader nu zei dat hij zich niet kon herinneren dat hij Simple Minds had gezien, terwijl ik tijdens hun optreden tranen in mijn ogen kreeg omdat hij naast me stond. Wonder boven wonder. En nu, na 5 jaar, zijn we er weer! Mijn vader inmiddels bijna 70 en die al maanden van tevoren een Bospop afspeellijst had gemaakt op Spotify, zoveel zin had hij er in.  Aangekomen op Bospop verliep eigenlijk alles vlekkeloos. Precies tussen de buien door de gehuurde tent ingeruimd en op naar het festivalterrein dat op vijf minuutjes lopen lag. We waren precies op tijd voor Matt Simons die Bospop opwarmde met zijn mooie stem. Daarna door naar de witte tent waar My Baby begon. Met een dijk van een stem en groovy beats en gitaarwerk, deinde we mee met de nummers. Helaas leek het wel of ze in hetzelfde nummer bleven hangen, soort van continue intermezzo’s. Na een paar nummers raakten we verveeld, mooi moment om bij onze tent de eerste bakjes astronautenvoedsel van warm water te voorzien, want geen zin in lange rijen en vette hap. Het smaakte ook nog.
Ondertussen begon James Morrison met een cover van The Beatles ‘With a little help from my friends’, die klonk als de Joe Cocker versie vanwege zijn rauwe hese stem. En na een aantal nummers kreeg ik het er zelf helemaal benauwd van omdat hij zijn strot zo aan ’t knijpen was. Door naar The Charlatans, met hun Britse ietwat luie Indierock, wachtend op hun hit ‘The only one I know’, wat ik een heerlijk nummer vind, met de rest van de nummers was ik niet echt bekend. Klonk wel chill.
Toen was het tijd voor Mr. Richard Ashcroft, ooit zanger van The Verve. Met ‘Just my voice and 6 strings, something else than all the fireworks tonight’ (refererend aan TOTO die deze avond zou afsluiten), wist hij de aandacht van iedereen een uur lang vast te houden. Wat een charismatische man met een mooie warme krachtige stem. Nog steeds op de bres in zijn legeroutfit. ‘Don’t be a slave to money’, zei hij voordat hij ‘Bitter Sweet Symphony’ inzette.  Even later stond het gelikte Kodaline in de tent te spelen, met strakke lichtshow en even zo strakke set. Toch wel mooi, was onze conclusie, in tegenstelling tot de wassen neus van Toto die daarna op de main stage speelden. Ik dacht heel even dat André Hazes en George Baker het podium opkwamen. Maar niets was minder waar, de mannen van TOTO zijn geen mannen van het volk. Ze kwamen erg afstandelijk over en waren voor mijn gevoel alleen voor zichzelf aan het spelen. De hits werden afgedaan met een korte introductie over het ontstaan van het nummer waarna ze er één minuut van speelden. ‘Africa’, het enige liedje dat ik wel trek en mooi vind werd kapot gejammed. Duidelijk materiaal voor North Sea Festival, en vele Bospoppers liepen daarna net zoals mijn vader en ik naar de 24-uurs tent. Erg jammer dat Snow Patrol ingeruild moest worden voor TOTO. De dag ervoor vroeg Tim Op het Broek op Kink Radio welke muziek je echt niet kunt negeren. Toen wilde ik al TOTO appen, maar dacht, laat ik ze live nog een kans geven. Nou Tim, zet TOTO maar voor mij alsnog op je lijstje, haha! Bospop 2019 - Dag 2 Bospop 2019 - Dag 3
  ‘Today is the greatest… show I have ever seen…I’ll burn my eyes out…’ at the Smashing Pumpkins show last Tuesday, as it was an astonishing set design and lighting show (at AFAS Live in Amsterdam). I have called it a ‘show’ explicitly and not a ‘gig’, which would describe the two previous TSP concerts I went to. This ‘show’ was absolutely mind blowing from an esthetic and artistic point of view. Three huge surrealistic style Puppito's - as Billy calls them - raised from the dead and lit up in all combination of colors you can only imagine during the whole show.
I just love it how Billy and his mates, almost back in their original formation, really made an effort with this show and enjoyed it as much as the crowd did. Just like the funny ‘interlude’ (a cover of ‘Friday I'm in Love’ from The Cure) where Billy took a break and James started singing. I believe James messed that one up on purpose, as the sound and his voice was way off from the outstanding level of performance when playing their own songs. In 'epic theatre', you would call that an ‘alienation’ (also a song title from their new album by the way), a complete break from what was happening before in order to get the crowd back into reality, so that the show would have even more impact afterwards. 
‘Alienation’ and ‘Knights of Malta’ are beautiful songs which let Billy’s voice stand out as it does with ‘Disarm’. By the way, the crowd screwed up ‘Disarm’ a bit for me, as I was only looking at mobile phones when they played it, really annoying. So I put my head down again, using only one sense again. Obviously, I also took pictures and videos, so I guess I am as annoying as them…You just wanna capture these beautiful moments on camera to make them last forever…
As Billy said at the end of the show, ‘we could have never imagined this would be our future 31 years ago’ while pointing at the three huge dolls, the enthusiastic crowd and being grateful for their support over those 31 years. Billy, I would like to thank you for being you and for embracing your carefully composed music and sharing your amazing thoughts through your lyrics. I would also like to thank James and Jimmy for standing side by side again, playing your amazing guitar riffs and solo’s. And guys, I do expect the next Volume of your latest album shortly, can’t wait! (Scroll down for more videos and pics!)      
|
PoodyWoodyGeniet mee met Jetty van Kooij en deel ook jouw culturele belevenissen om deze herinneringen in leven te houden! Categoriën
Alles
Archief
Juli 2019
|
RSS-feed
