Vol verwachting klopte mijn hart, al de hele week. Na 15 jaar zou ik eindelijk weer een voorstelling van Scapino mogen beleven. En ze hadden iets te vieren, Scapino bestaat dit jaar namelijk 70 jaar. Een mooi moment om het groots aan te pakken. De locatie zelf was al een feestje op zich: de Ferro Dome in Rotterdam. Deze voormalige gashouder staat al heel lang op de lijst om zich te laten om te toveren tot de ‘Westergasfabriek’ van Rotjeknor. Ondertussen maakt Scapino dankbaar gebruik van deze stoere rauwe locatie. De ruimte werd volledig benut tijdens de voorstelling. Een aaneenschakeling van acrobatiek verweven met modern ballet onder vervreemende muzikale begeleiding van The Nits. Deze geabstraheerde circusshow zit bomvol knappe staaltjes kunst- en vliegwerk. Gespierde lichamen worden vol trots en mannelijkheid getoond in rode glimmende vrouwelijk kostuums. Als intermezzo vermaakt de circusclown vermomd als witte harlekijn kostelijk het publiek op zijn stoere kinderfietsje. Net zoals bij een echte circusshow komen er iedere keer nieuwe attributen het ronddraaiende podium op, klimmen de acrobaten in de touwen en hangen aan palen. Er wordt gerold over ballen en de kunstjes met de bolhoedjes keren als rode draad terug door de voorstelling.
Daar leent moderne dans zich zo mooi voor, dat het publiek mag voelen wat men voelt op dat moment. Nu werd ik gestuurd en moest ik omdat het sociaal gewenst was netjes klappen terwijl ik nog verzonken was in een mooie pas de deux. Overigens begrijp ik in het algemeen nog steeds niet waarom er minder dan 1 seconde nadat er na een voorstelling is afgelopen direct heel hard geklapt dient te worden. Ik word dan meteen uit mijn verbeelding losgerukt. Zo jammer altijd. Net zoals gelach bij comedy-series, dat er aan mij opgedragen wordt wanneer ik moet lachen. Van mij mogen ze verplicht 2 minuten stilte inlassen na een voorstelling zodat iedereen weer even in zijn eigen tijd terug kan komen op aarde om de eigen emoties een plekje te geven op dat moment. Daar draaien voorstelling voor mij om, emoties losmaken! Al met al ben ik denk iets te verwend na al vele locatievoorstellingen gezien te hebben. Ik had ook gehoopt dat het een moderne dansvoorstelling zou zijn waarin acrobatiek organisch verweven zou zijn. Dat de acrobatiek nodig zou zijn om de moderne dans te bekrachtigen en het publiek daarmee in vervoering te brengen. En niet andersom zoals het nu het geval was: acrobatiek in een modern jasje steken. Dat ik echt meegevoerd zou worden in een ‘onvoorspelbare wereld die tot alle uithoeken voortraast en voortdurend verandert en verrast’ zoals Ed Wubbe, de regisseur/ choreograaf zo mooi in het programmaboekje omschrijft. Jammer dat hij de vervreemdende wereld van David Lynch waardoor hij ook geïnspireerd was voor deze voorstelling niet heeft kunnen raken. Dit zou naar mijn idee wel gelukt zijn als de muziek, de verschillende dansen en acrobatische kunsten vloeiend in elkaar hadden overgelopen zonder een pauze van een half uur en applaus tussendoor. Dan was iedereen anderhalf uur lang beland in een wondere wereld waarin alles mogelijk is…zoals David Lynch dat drie uur lang voor elkaar krijgt in zijn abstracte films waar je helemaal van in trance raakt.
Onder het genot van de bombastische muziek van The Nits werden de prakken door de dansers al chaotisch dansend op de ronddraaiende schijf voorzien van een wit tafellaken en servies en werden de stoelen één voor één aangeschoven. En de ‘tijger’ werd als varken hangend aan het spit op een grote zilveren schaal geserveerd. De danser dus die even daarvoor in zijn rode glimmende onderkleding met zijn lange zwierende haren, krachtige lichaam en baard stiekem even deed denken aan Conchita. De gasten schoven aan en brachten drie keer een toost uit aan het publiek dat verdeeld was over de drie tribunes. Santé! Er volgde nog een ‘encore’ van The Nits, ‘In the Dutch Mountains’ galmde door de hoge grote ruimte…
0 Comments
Wat een mooi gebouw blijft het toch. Het Scheepvaartmuseum staat er ieder jaar weer mooier bij in al zijn pracht en praal. Alleen daarom is het al een bezoek waard. Vanaf de Prins Hendrikkade rijst het witte symmetrische gebouw en het VOC schip uit glorieuze tijden met daarachter de moderne verbeelding van de scheepvaart (NEMO). Oud en nieuw versterken elkaar. Je voelt je bijna majestueus als je het gebouw binnenkomt op de grote binnenplaats.
De tentoonstelling sluit dan ook geniaal af met een ‘fotostudio’ met de oproep ‘Help het WNF de walvis te beschermen’. En zo geschiedde het, de foto is gedeeld op Facebook. En mijn oudste zei meteen: ‘Mama, dit is van de Rangersclub, daar zitten mijn vriendinnetjes ook bij. Mag ik daar ook bij?’ Missie geslaagd zou ik zeggen. Go WNF! Geef de aarde door...
En we zijn nog lang niet uitgekeken daar. Vleugels NOORD en OOST staan nog op het verlanglijstje. Teveel moois om in één keer te bezichtigen! #Scheepvaartmuseum #WNF #Geefdeaardedoor
Thelma en ik filosofeerde gedurende de 4 dagen over wat nou muziek maken en artiestschap inhoudt. Er kwamen woorden naar boven zoals 'humble', 'moeiteloos', 'de urgentie om muziek te maken'. Oftewel als je iets doet waar jezelf energie van krijgt, vanuit je gevoel start en er talent voor hebt (dat gaat meestal gepaard met elkaar...), dat zijn voor mij de ingrediënten voor artiesten die pure muziek maken. En dat werd zeker waargemaakt op RockWerchter 2016!
Hieronder nog een aantal foto’s die goed de sfeer weergeven van hoe ik het festival beleefd heb samen met Thelma (en daaronder de line-up voor de volledigheid): Heerlijk zwijmelend op de muziek van James stond ik naar hem te kijken en kreeg spontaan een ‘midlife crisis crush’ zoals Thelma het zo mooi verwoordde. Hij doet je echt denken aan Johnny Depp en dan met zo’n mooie stem en gitaar...Ik zag mezelf al helemaal vooraan staan tussen de 16-jarige meisjes...
Thelma en ik zaten in tweestrijd. Hoe hadden ze toch in godsnaam deze 2 dames van wereldformaat op hetzelfde tijdstip kunnen programmeren...Onze wegen scheidden daardoor voor een uur, want ik wilde toch echt wel Skunk zien crowdsurfen en haar krachtige stem horen. En Thelma had haar kaartje voor RockWerchter vanwege Florence gekocht. En zo geschiedde het. Na een uur teruggevoerd te zijn in mijn grunge-rocktijd liep ik terug. Skunk maakte ondertussen nog een enorm politiek statement: Ze bombardeerde zichzelf tot 'Europeaan' naar aanleiding van ‘Brexit’ een paar dagen daarvoor. Ze zei dat ze ‘back to square 1’ zijn in Engeland...Alles waar zijzelf ook 20 jaar zo voor had gestreden in 1 dag vernietigd. ‘Everyday hurts...’ Gelukkig nog het laatste half uur van Florence meegepakt. Wat een presence is zij. An angel came down from heaven in haar fladderende rode jurk. Alhoewel ik thuis niet naar haar muziek en stem kan luisteren (tot grote verbazing natuurlijk van Thelma), was het concert en juist haar stem erg mooi en zo breekbaar. Een gevoelsmens die iedereen vroeg om in de laatste show van haar tour voor één keer de mobiel tijdens het laatste nummer weg te stoppen...En gelijk heeft ze, maar toch ben ik blij dat ik van alle mooie momenten van het festival beelden heb en ook flink genoten heb! De afsluitende vuurwerkshow kwam er als een soort van aftermath of anti-climax achteraan. Jammer dat deze niet geïntegreerd was in haar overweldigende show...Misschien wilde ze dat niet...Snap ik ook wel weer. Het was een zeer geslaagd festival! En afhankelijk van de line-up van volgend jaar, een grotere warmere tent en onder voorbehoud van mooi weer zou ik zo weer 4 dagen van mijn leven 'opofferen'...! Thelma: Ga je weer mee op een road trip?
Kensington bouwde de show mooi op en maakte er zowaar een feestje van om 2 uur ’s middags. Met recht een openingsact die het publiek goed weet op te warmen. Het mooiste aan Kensington vind ik dat ze artiesten in hart en nieren zijn en ‘zo dankbaar zijn dat ze op het podium mogen staan waar hun jeugdidolen die avond ook zouden spelen zoals de Red Hot Chili Peppers’, aldus gitarist Casper Starreveld. Charmante Amsterdammers met een hartje van goud! Echte crowdpleasers.
Poncho aan poncho uit, zo ging het eigenlijk al 3 dagen. Maar dat mocht de pret, de toffe bands en het lekkere eten van de food trucks niet drukken. Zo heb ik 2 keer de BBQ ballen met overheerlijke Smokey BBQ-saus op. Thelma was verslaafd geworden aan de pulled pork (die volgens haar recht deed aan het overheerlijke recept van haar moeder). En de nachos van Willy’s deden het ook goed. Op weg naar PJ Harvey hoorden we de electronische rockbeats van Goose. Volgens Thelma kwam hun show totaal niet tot zijn recht in het daglicht en was het niet zo’n feestje als de vorige keer. Precies op tijd voor PJ Harvey. En dat was maar goed ook, want deze show moet je van begin tot eind meemaken. Het deed ons meer denken aan een muzikale theatervoorstelling zoals van Orkater dan aan een concert. En bij een theatervoorstelling loop je ook niet zomaar weg. Ze kwam op met een soort van fanfare en zong bijna op een vervreemdende manier. Het waren zeker geen meezingers en ik raakte helemaal in trans op een gegeven moment. Het decor deed me denken aan het plafond van het Pantheon in Rome waar ik een paar maanden daarvoor nog een kwartier lang naar had gestaard en waarbij de motregen door het gat drupte. Magisch! Zo ook deze voorstelling van PJ Harvey in haar geweldige zwarte met leren outfit. Met dank aan modeontwerpster Ann Demeulemeester (1 van ‘de 6 van Antwerpen’).
En wat baalde ik achteraf dat ik niet eerder naar Tame Impala was 'overgelopen'...We pakten nog net de laatste 2 nummers mee. Ik werd bij het laatste nummer zelfs emotioneel. Ik begreep maar niet waarom die muziek en de zanger mij zo raakte. Had ik van tevoren maar meer research gedaan, dan had ik geweten dat ze uit Australië kwamen. Het land waar ik 6 jaar van mijn leven heb vertoefd...Dat verklaarde alles. Helaas eindigen ze hun tour dit jaar in Mexico, dus ik zal geduld moeten hebben voordat ik weer meegevoerd kan worden in hun muziek vol psychedelische klanken verrijkt met een kleurrijke lichtshow en te coole graphics. Tip: Mocht je een avondje relaxte beelden en muziek willen zien, check dan de bij elkaar geplakte stream van Tame Impala paredes de coura 2015 met graphics op de Opera House in Sydney waar de Manly Ferry op de voorgrond en op de achtergond de immense cruise ships voorbij glijden...
Ineens bedacht ik me dat Gary Clark Jr. ook aan het spelen was in ‘The Barn’. Hoe kon ik dat vergeten! Hij bewees dat hij niet voor niets ‘de beste gitarist van de wereld’ is van dit moment. Behalve vette gitaarriffs, mooie blues akkoorden en pakkende solo’s, heeft Gary ook nog een stem die je doet denken aan de grootsten van deze aardbol. Where Jimi meets Bob meets Prince meets B.B. King! Wat overweldigend om hem zo live te zien spelen. Genieten, genieten en nog eens genieten.
Het was dringen voor de deur van Klub C bij Trixie Whitley. Later bleek dat de regen ook een rol speelde...Ik heb uiteindelijk alleen het laatste nummer gezien omdat ik geen zin had in gedrang half in de regen. Wat een unieke stem gepaard met een dosis emotie. Haar naam en goede uitspraak doen ook vermoeden dat ze half Belgisch/ half Engels is. Na wat Googlen blijkt dat ze Belgisch-Amerikaans is. ‘From a very young age, Trixie Whitley nurtured a singular creative spirit, springing from her restless inner directive.’ (bron: Website Trixie Whitley) Need I say more...ze maakte het waar! Ondertussen stond ik te popelen om naar Robert Plant te gaan, dé voorman van Led Zeppelin. Dat ik ooit nog in mijn leven ‘Whole lotta love’ live mocht horen van hem. Alle bekende liedjes wel verpakt in een nieuw jasje, maar het begin van ‘Whole lotta love’ speelde en zong hij vol respect in de originele versie (je herkent het niet meteen...maar als de gitaarriffs beginnen, krijg je gegarandeerd kippenvel (oeps, spoiler alert...:-)): Dat Robert ook op de rocklegendelijst een prominente plek heeft, mag duidelijk zijn. Hij bewees dat ook temeer met zijn nieuwe nummers vol Afrikaanse muziekinstrumenten en ritmes. Deze man MOET muziek maken, dat staat buiten kijf. Dat zit er in en moet er uit. Een show die gezien moet worden, van begin tot eind!
Mann, mann, mann, Deutsche Gründlichkeit van de bovenste plank. Hoe strak, vet en entertaining kan een band zijn! Naast al het theatrale geweld, maakte Mr Rammstein ook nog een politiek statement. Vlak naast vliegveld Zaventem een ontploffing met bomgordel verbeelden...Dat hakte er best in en was op het randje van wat wel of niet ‘artistiek verantwoord’ is...En dat je daarna gewoon door blijft headbangen op de strakke riffs en de driedubbele base. Tsja...Al met al, een concert dat ik zeker niet wilde missen en waarvoor ik besloot om naar RockWerchter te gaan. Weer een dikke streep op mijn bucketlist. Was je ook op RockWerchter 2016, dan hoor ik hieronder natuurlijk graag hoe jij het festival en de concerten hebt ervaren!
Dag 1: Van Kaiser Chiefs, Ellie Goulding, New Order tot Paul McCartney.Na een bakkie koffie en thee reden Thelma & Louise weg. Volgepakt met 8 dagen kleding voor 4 dagen festival. Volg vooral niet je GPS was het devies op de website en borden van RockWerchter...Hadden we onze eigen weg maar vervolgd, dan hadden we de Kaiser Chiefs op het festivalterrein kunnen zien en niet vanachter de hekken. Ruby, Ruby, Rubyiiieeee....! Toch maar weer even terug naar de camping, de tent beter inrichten voor de lange nachten die zouden komen.
Daarna toch even New Order checken, we hadden nog 'pauze' voor Paul. Ik wist nog dat het 80's electronische sounds waren, die me destijds ook al niet raakte. En nog steeds niet. Na 3 nummers hadden we het wel weer gezien...De video's waren wel vermakelijk. Allemaal foute flashbacks naar de 80's drugs and rock & roll lifestyle. En toen op naar Paultje...eigenlijk zonder al te grote verwachtingen, het zou een streepje op mijn bucketlist worden. Maar niets was minder waar. Wat een legende! Een 2,5 uur durende show waar ik meegevoerd werd in de geschiedenis van The Beatles. Waar Paul de andere Beatles John, George en producer George Martin stuk voor stuk aanhaalde en hun liedjes vol liefde speelde. Ringo ontbrak wel in het rijtje... Ik heb nu ontdekt wat de kracht is van een echte muzieklegende: zo klein en zo groots mogelijk kunnen spelen. Dat het zelfs irritant is dat mensen achter je praten en lachen als Paul met gitaar alleen in de spotlight speelt. Dat je jezelf hoort roepen 'Show some respect' tegen feestend festivalpubliek. En bij 'Live and Let Die', waar Paul van heel klein naar heel groots gaat met alle bijbehorende video's, vuur(werk), en rook. Alsof je zelf in een film met Bruce Willis zit. Hé Jude! galmde nog dagen na over het festival...Wel jammer voor Disclosure die daarna als afsluiter stonden geprogrammeerd. Want deze mooie herinnering aan Paul wilde we niet laten verstoren. En ons bedje lonkte, nog 3 dagen te gaan... Was je ook op RockWerchter 2016, dan hoor ik hieronder natuurlijk graag hoe jij het festival en de concerten hebt ervaren! |
PoodyWoodyGeniet mee met Jetty van Kooij en deel ook jouw culturele belevenissen om deze herinneringen in leven te houden! Categoriën
All
Archief
September 2023
|