Starting off as a 55-year-old diesel engine, gradually the oil was running through his throat and became better, higher, lower, and getting up to speed during my favourite song ‘Estranged’. I used to listen to this song in bed at night, lights off and slowly fall asleep…Slash’s guitar riffs are so moving… And so was ‘Civil War’, a song that still resonates.
Loaded like freight train…Flyin’ like an aeroplane…’ Night train’ was the perfect follow up song. And then as a worthy anti-climax, the first few guitar notes of the next song gave me the shivers…’Black Hole Sun’…tears in my eyes straight away. This tribute to Chris Cornell was truly magical and sung with so much respect by Axl. Suddenly, I found myself standing on a pick nick table, rocking and headbanging to the remaining songs with some fellow fans. Whistling along with ‘Patience’, shouting ‘Well, well, well, My Michelle’ and jumping in my pink rain boots on the beats of ‘Paradise City’, the final big bang of an awesome, amazing rock legend night! Thanks Axl, Duff and Slash (and Angus Young!) for this once ‘in my lifetime’ experience and I’ve become even more appreciative of your iconic music. Another great thing I can cross off my bucket list!
0 Comments
For anyone who just can’t process what has happened. Obviously I’m talking about Chris and Manchester. Eddie didn’t want to talk about the ‘obvious’ as he sort of admitted. It felt like that if he would say ‘Chris’ out loud, he would just have a complete breakdown right there and then. Or using his own words: ‘I’ve been trying to keep it together for the last couple of days.’
I've never been to one of his solo shows, only to various Pearl Jam shows throughout the past 25 years. And I always imagined Eddie singing just for me (how selfish…) by closing my eyes while listening to his songs. So, last night, I did the same thing. Throughout each song I would close my eyes for a bit and just listen to his voice. I just can’t think of any superlatives to describe it, but his voice must be from outtaspace, so mesmerising! Throughout the show he ‘fucked’ up some parts as he said himself, forgetting lyrics and feeling like he had an ‘out of body’ experience. But that just showed me he’s as human as a human being can or should be. And after each ‘fuck up’ he would pull himself together again, and performed even better than I’ve ever seen anyone perform in my whole history of a long list of concerts I’ve been to in the past 28 years…and I’m not exaggerating! And he followed through right until the end. Just before Eddie started to perform, someone next to me asked which song I would love to hear, and I said ‘Last Kiss’. And my wish was granted! As soon as Eddie started playing the first few notes, I went all teary and couldn’t stop. There’s one sentence in the song that touches me to me the very core as sung by Eddie, ‘Oh where Oh where will my baby be… the Lord took her away from me…’ Another magical moment (one of many!!) was when the Red Limo String Quartet from Utrecht played along with ‘Come back.’ Looking at the stars in the background and listening to Eddie’s voice, I felt weightless like I was flying through the sky. The strings completely ‘elevated’ this song. I’m so happy that Eddie asked them to join him throughout the tour (which he only decided that day). (Photo by Raymond van Olphen)
I don’t think this show can be topped, not even by the Dutch ‘Toppers.’ ;-) Both Eddie and Glen made a bit of fun of them, being grateful that a famous opera singer chose to go their show instead of the ‘Toppers’ show last Saturday night. But still, the Toppers united thousands and thousands of people who honored the 1 minute of silence for Manchester, the videos on Youtube were breathtaking. That goes way beyond your own taste of music or entertainment… Glen being sick and all, still stood by his friend singing and playing along and even fulfilled Eddie’s request to get back on the stage to sing Glen’s own song 'Song of good hope' which they hadn’t rehearsed. A spur of the moment decision which Eddie really needed and finally brought him to tears as well, it was heartbreaking. I just love the power of art, to be able to process and express your feelings with an outlet that’s so empowering for other people too. Painting, singing, dancing, playing music, theatre, going to a museum, you name it. I can’t believe that governments are just ignoring the fact that art and culture bring out the best in people, can unite them and provide them with a platform to able to deal with this ‘big hard world’ as Eddie and Glen were singing at the top of their lungs at the end of the show.
This memory will linger on for a long time… I am still in awe. Love you Eddie!
Keeping track of the news during the day and seeing all the messages being posted on social media, mostly messages of disbelieve, wondering about the cause of death, I really felt part of a ’collective grief’. And then suddenly it hit me, Eddie must be devastated too, being one of his mates...Followed by a quite selfish thought, or maybe it wasn't selfish at all as I was sincerely thinking about what Eddie must go through right now...Anyway, I just realised that this will ‘put a cast over Eddie Vedder's tour’ as someone carefully described in the Eddie Vedder Europe 2017 Facebook Group while posting this awesome picture of Chris, Eddie, Jeff and Glen:
Someone else even questioned if this news would break up Pearl Jam (even before the reason of his death was revealed). Well, I can’t see that happening at all, I believe it’ll give them more fuel to keep on doing what they’re enjoying the most: making music from the heart. Probably their only way to handle this devastating loss. I just realised as well, that Kurt took his live one week before the Nirvana concert I was so eager to attend (and had waited in line for a whole night in the cold to get a ticket). Well, I still hope that we can share our collective grief with Eddie and Glen next week. I'm sure they'll follow their heart in making this tough decision.
All of this confirmed my thoughts that he was in good shape and feeling well and that it must have been a sudden death due to a heart attack or seizure as I mentioned before. Fortunately, I had some distraction as I had to pick up the kids from school and head off to swimming lessons late afternoon. But still, Chris' death kept on going through my mind, still trying to process it. Right after dinner my friend (who broke the news to me) send me another message. ‘Rumors are he committed suicide...’ I somehow wasn't surprised at all and suddenly that eerie feeling was gone. Still don’t understand why though.
Obviously, speculating about his reasons to take his own life by using 'Dr. Phil' psychology just doesn’t cut it. We’ll never know his true feelings or reasons. Maybe only by reading his lyrics, which we’ll all look at in a different perspective from now on. And maybe his last tweet was a final cry out… Coincidentally (well, I don’t believe in coincidences...), this morning, my sister-in-law texted me as I was writing this blog and asked if my husband had told our kids how their brother committed suicide. As my niece had told her that morning that my daughter once told my niece that my brother-in-law jumped in front of a train. And yes, we’ve told our kids how he died, as the truth will come out eventually. They’d better hear it from us than from someone else…And that just made me think about how Chris’ wife Vicky told her kids about how their dad had passed away…That’s probably the most heart-breaking part. How can someone be so depressed and leave three kids behind…Life really sucks sometimes…And I’m sure a lot of people can relate to this... I'll have to pull myself together again, as my life goes on, taking care of my family and doing things in life that I enjoy like expressing my feelings about music and culture through this blog. And hopefully, the rest of the fans can do the same thing, as life is worth living for! And may music keep us united! Amen. R.I.P. Chris Cornell P.s.: Below you’ll find some pics that I’ve added to make sure these memories won’t be forgotten: a compelling story of Eddie, Chris and the ‘uke’, a beautiful painting of Chris, painted by a Pearl Jam fan in trying to process his feelings and who inspired me to process my own feelings by writing this blog. Unfortunately, my whish to see Eddie and Chris perform 'Hunger Strike' live, won't come true anymore. However, this evening someone posted his director's cut of Temple of the Dog Alpine Valley video footage of PJ20, see below as well (many thanks!). In addition, I’ve included some pictures of his last solo tour in Australia which I attended in October 2007 (at the time I was living in Australia). Still a vivid memory. Unfortunately, not my own pictures. However, these pictures exactly captured Chris how I remember him standing upclose (many thanks to Faster Louder for archiving these pictures).
Dirk liet nog zien hoe je met een drukmachine van bijna 200 jaar een afdruk kan maken. Met de zogenaamde ‘bengel’ perste hij de inkt op het papier. De afdruk kreeg de juf mee als aandenken om in de klas op te hangen. Hij vertelde dat ze vroeger wel 60 afdrukken per uur maakte. Daar waren sterke armen voor nodig en hoefde ze nooit naar de sportschool! Met een andere kleinere drukmachine drukte de kinderen hun eigen boeklegger. En liet Kees zien dat als je met speciale witte poeder over de inkt veegt, de inkt snel droogt en niet per ongeluk uitveegt. Nadat de boekjes af waren en de kinderen nog lekker buiten hadden gespeeld, was het tijd voor de laatste verrassing. Dirk en Kees stonden bij de grootste drukmachine van het museum en ze daagden de kinderen uit om harder boven het geluid van de machine uit te komen, want ‘dat was nog geen één klas gelukt.’ De machine ging aan en de hele klas gilde het oorverdovend uit. En ja hoor, ze hadden gewonnen! De juf en kinderen bedankten Kees en Dirk met de ‘GOED ZO’ yell dat het einde inluidde van deze interessante, zeer vermakelijke en interactieve excursie. Dit prachtige museum is echt een aanrader, zeker omdat vanaf april 2017 op de zolder een hele mooie tentoonstelling gehouden wordt van Fiep Wiestendorp met al zijn tekeningen en de oude boekjes en merchandise van Jip en Janneke. Dus absoluut een bezoekje waard!
In een andere scene speelde de kleedster daarna een jonge vrouw die de wereld wilde verbeteren, haar stoute schoenen had aangetrokken en naar Afrika was vertrokken om verkrachte vrouwen te helpen. ‘Die ogen, die ogen…,’ zei ze tegen een jongen naast haar op het vliegveld (want ze ging met hangende pootjes weer terug naar huis). Al huilend zei ze: ‘Ik wil alleen maar een boterham met hagelslag…’ Weer zo’n ‘normaal’ zinnetje waar je zoveel uit kon halen, waar zoveel betekenis in zat en waar iedereen eigenlijk om moest lachen. Daar draait voor mij theater om, het gewone uit zijn verband trekken, een andere kijk op de wereld geven, het publiek echt laten voelen, of het nou een lach of een traan is, liefde of haat.
Waarin verwende jongens staan te golfen op de driving range die geïrriteerd raken door de vluchtelingen die over het hek daarachter klimmen. De interviewster die aan één stuk door aan namedropping doet van bekende toneelstukken, acteurs en regisseurs zoals Peter Brook, Heiner Müller en Gerardjan Rijnders, van Clarice van Houten tot aan Willem Nijholt die op de poster aan de muur van de ‘kleedkamer’ van de Stadschouwburg staat. Van succesvolle toneelvoorstellingen zoals de Oresteia tot aan Don Quichot en toneelschrijvers als Tsjechov en Shakespeare. En ja, ik heb ze allemaal gezien, het was een complete déjà vu voor mij als ex-theaterwetenschapper en een spoedcursus theater voor het publiek.
Ergens tijdens mijn studie theaterwetenschappen heb ik toen ook rigoureus besloten om een jaar lang bijna geen voorstellingen te zien…Ik wilde mijn gevoel en eerste emoties bij een voorstelling weer terugkrijgen. Bij de eerste voorstelling die ik daarna weer zag, had ik me nu eens niet uitgebreid ingelezen - zoals een echte Theaterwetenschapper dat betaamde - en liet ik de voorstelling gewoon op me af komen. Het was volgens mij een voorstelling van Alex D’Electrique waar ik groot fan van was met de vervreemdende stijl die mij enorm aantrok. Met Ko van den Bosch als geniale absurdistische acteur en Raymonde de Kuyper die ik laatst nog in een prachtige maar ook zeer cynische voorstelling zag over ‘haar laatste avond als actrice’.
Dat ze hun ‘cues’ van wanneer ze moeten opkomen bijvoorbeeld niet serieus nemen etc. En op de achtergrond voltrok zich tegelijkertijd weer een werelddrama, juist verbeeld door die jonge acteurs. Al met al een knap stukje theater maken, vol ironie, tegenstrijdigheden en ook gewoon nog eens een hele vermakelijke voorstelling met mooie theatrale beelden en hilarische scenes. Metatheater in het kwadraat! Om er maar weer eens wat vakjargon in te gooien… Zelf was ik helemaal hyper na deze voorstelling omdat al mijn theaterwetenschappenfrustraties eindelijk erkend werden, dat de theaterwereld het ook even niet meer weet, en dat we weer terug moeten naar het ‘gevoel’ en wat voor verschrikkelijke dingen er in de wereld aan de hand zijn die aandacht verdienen. Laatst appte een vriendin van mij die naar de Cultuurnacht in Breda was geweest en daar een voorstelling van een Syrische jongen had gezien. Ze moest het gewoon even kwijt, die voorstelling had zoveel indruk op haar gemaakt: ‘Deze jongen wilde met deze voorstelling alleen maar laten weten dat hij gewoon het liefst terug gaat naar zijn eigen land…’ Tranen in mijn ogen, zelfs als ik dit typ. Dat zoiets zelfs via een appje kan resoneren, dat is waar toneel voor mij over gaat! Wat had ik die voorstelling graag gezien.
Op de vraag van Matthijs waarom mensen weer naar theater moeten gaan, antwoordt Cornald: ‘Ik vind het heerlijk om het theater in een staat van verwarring te verlaten na een voorstelling en de spanning tussen het publiek en de acteurs en wat dat teweegbrengt te voelen. Dat heb je niet met een film of als je naar een kunstwerk kijkt. Je komt er dan meer voldaan uit’. Ik vond dat erg mooi omschreven van hem. Of zoals actrice Anne Rietmeijer (de kleedster/jonge vrouw uit de voorstelling) het verwoordde in ‘Volle Zalen’: ‘Toneel kan verbindend werken tussen mensen en dat is denk ik misschien wel wat we juist op dit moment missen.’ Want de platte definitie van theater zoals ik het ooit geleerd heb bij Theaterwetenschappen is simpel gezegd: theater bestaat alleen als er publiek naar kijkt. Oftewel zonder publiek geen theater. En dat is precies waar ik jarenlang voor streed, om meer publiek naar het theater te krijgen. Met bijvoorbeeld een Studentenabonnement (later omgedoopt door ACTPACT, alliantie van vlakkevloertheaters in Amsterdam), en als zakelijk leider van jongerentheatergroep ROTJONG, en toen ik promotie maakte voor de niet bekende acteurs en kleinere voorstellingen zoals in de [NES]theaters - tegenwoordig alleen nog Frascati, waar experimenteel theater niet geschuwd wordt. En waar zulke mooie voorstellingen ontstonden en nog steeds ontstaan die echt de moeite waard zijn voor een veel groter en breder publiek. Daar zou ik me ondertussen wel weer hard voor willen maken, na jarenlang in het bedrijfsleven gezeten te hebben en menig product of dienst te hebben gepromoot.
Ik bied me dan nu ook vrijwillig aan om dit soort teksten te herschrijven naar een tekst waarmee je ook de jongeren en de gewone man aanspreekt en ze juist kunt enthousiasmeren voor theater, ver weg van ‘hautaine’ taal. Zoals voor Ondertussen in Casablanca, een theatervoorstelling waarin de kloof tussen oudere en jongere theatermakers juist verbeeld wordt en waarbij de jongeren een nieuwe frisse blik geven op de wereld, op hun eigen en eigenzinnige manier. Ideaal voor een groot en breed publiek! En niet alleen voor de grijze witte massa die in het Chassétheater zat.
Voordat ik aan dit verslag begon, dacht ik dat het een blog zou worden over deze prachtige voorstelling en over mijn oude frustraties over Theaterwetenschappen. Maar wat er nu uitgerold is, is nog veel mooier, het is eerder een ode aan theater en een oproep aan iedereen om theater weer nieuw leven in te blazen, met jonger publiek! Komt dat zien! Ondertussen in Casablanca, 2 februari 2017, Chassétheater Breda Oh en nog een tip: vraag me nooit direct na een voorstelling wat ik ervan vond… P.s.: Met dank aan fotograaf Kurt van der Elst en het Nationale Toneel voor de mooie foto’s die ik graag zelf had willen maken tijdens de voorstelling om de scenes voor eeuwig vast te leggen. Behalve dan het mooie eindbeeld dat ik na de staande ovatie even snel en voor mijn gevoel ‘stiekem’ geschoten had…
‘Wouw, wat mooi!’ Was de eerste reactie van mijn jongste dochter (5,5 jaar). Nog voordat de gordijnen helemaal geopend waren en ze de balletdanseressen al op het podium zag staan in het overweldigende decor. Even later zei ze verbaast: ‘Ik kan mijn eigen ogen niet geloven!’ Ik genoot met volle teugen van haar primaire reacties. Zo ook de man naast mij. Geïntrigeerd door het oprechte enthousiasme van zo’n klein meisje. En zo ging het eigenlijk de hele voorstelling. ‘Hé, er dansen ook jongens! Ja, jongens kunnen natuurlijk ook balletten, he mama?’
Marius Petipa (1810-1910) is de grondlegger van de Frans Russische balletstijl en wordt gezien als de enige choreagraaf van Het Zwanenmeer. En dat terwijl de wereldberoemde zwaanscenes door zijn leerling Lev Ivanov gechoreografeerd waren die zijn tijd ver vooruit was door drama en emotie aan de dans toe te voegen (bron: programmaboekje Het Zwanenmeer). Het samenspel van de melodieuze en bombastische muziek van Tsjaikovski met de uitmuntende techniek en bezieling van de balletdansers vormt een lust voor het oog en oor. De bekende melodie die iedere keer weer terugkeert in de voorstelling bleef ook nog lang nagalmen in onze hoofden:
Inmiddels heb ik er iets van 5 concerten op zitten. Veel te weinig moet ik eerlijk bekennen. In de beginjaren (en nu nog steeds) kwamen ze altijd in de zomervakantie. Ik was er bijna nooit. En Pearl Jam heeft in die jaren ook bar weinig opgetreden. Ze waren aardig anarchistisch in die periode. Ook tegen hun platenmaatschappij en Ticketmaster die volgens hen fans op onnodige kosten joeg. Ondertussen luisterde ik naar de inmiddels beroemde ‘bootlegs’ van hun concerten in het buitenland die vriend Frank altijd voor me ‘kopieerde op bandjes’. Uiteindelijk zag ik ze voor de eerste keer in de RAI in Amsterdam (dat was op 6 november 1996 lees ik terug op Wikipedia). Hehe, daar was ik dan, mezelf tot de helft van de zaal naar voren gewurmd. Wat een tegenvaller. Eddie was zo stoned als een garnaal, was klaar met de roem en maakte een potje van ‘Alive’. Mijn levenslied dat ik zo graag wilde mee schreeuwen. Maar dat is Eddie. And that’s why I adore him! Hij is wie hij is. Hij zal zich nooit anders of beter voordoen dan dat hij zich op dat moment voelt. Heerlijk. Want dat is precies waar muzikant zijn voor mij over gaat. Improviseren, jammen, de sfeer aanvoelen, de set list wijzigen als je daar zin in hebt. Dat vind ik pas echte muzikanten. Muziek maken is immers een ‘Art’. Dat is op zijn mooist als het zich laat leiden door het moment en niet door een tot een in detail voorgeprogrammeerde show die netjes afgedraaid wordt. Pearl Jam geeft dan ook in de documentaire 'Twenty' aan dat ze het anders niet zo lang hadden overleefd. Door zichzelf bij iedere show keer op keer opnieuw uit te dagen en continue andere nummers te spelen, houden ze dit grunge-rock & roll-leventje vol.
Maar mijn verlangen om een concert bij te wonen groeide weer meer en meer. Ze hadden al 6 jaar niet opgetreden!!! Ik was ondertussen voor een aantal jaar naar Australië vertrokken (vanaf 2005). En daar traden ze eindelijk weer op na de release van hun album ‘Pearl Jam’. Dat was op 7 november in de Acer Arena in Sydney, tegenwoordig vergelijkbaar met de Ziggo Dome. Precies 10 jaar na het concert in de RAI, realiseer ik me nu. En ik was er eindelijk weer bij! Weliswaar zitplaatsen in de ring, want de kaartverkoop was online en ik kon er net tussenkomen. En in de zaal stonden ook allemaal stoelen. Wat een bizarre gewaarwording. Dat schijnt daar normaal te zijn. Al bij de eerste noten stond iedereen voor zijn stoel en ging niet meer zitten. Ik heb ook niet gezeten. Tot groot ongenoegen van die nep-fans achter mij die bleven zitten...Had ik daar ff .... aan als brutale Nederlander. Het mooiste moment vond ik toen Eddie vroeg of echt álle lichten in de zaal en op het podium aan mochten. Hij wilde duidelijk weer contact met zijn publiek en voer ze mee in zijn ‘Keep on Rockin in the free world.’ Wat had ik genoten! De beelden spreken voor zich...: En weer precies 3 jaar later op 22 november 2009 waren ze weer terug in Sydney en daar moest ik natuurlijk bij zijn in het Sydney Football Stadium. Met Ben Harper in het voorprogramma was het helemaal een feest. En ook dat concert liep anders dan je zou verwachten...Eddie was namelijk zijn stem half kwijt na te veel Australische rode wijn de avond ervoor in Melbourne. Hetgeen hij zo eerlijk als hij is, toegaf. Ook hier had Eddie weer een geniale oplossing voor bedacht. Hij had geregeld dat Ben Harper de nummers in de hogere regionen van zijn stembereik zou meezingen. Zo werd het weer een bijzonder concert. Sommige fans baalde natuurlijk als een stekker, maar ik vond het een eer om deze twee geweldige muzikanten/zangers samen op het podium te zien en vooral te horen.
Wel op het laatste moment kaartjes gescoord voor staanplaatsen. Van een toffe student uit Groningen via Marktplaats. Zitten was immers geen optie meer en er waren alleen nog maar zitplaatsen beschikbaar tijdens de online verkoop. Wat was het weer een vet concert. Voor mij de beste setlist ooit. Later bleek dat een fanclublid van Ten Club deze had samengesteld. Met als klapper ‘Crown of Thorns’, van Mother Love Bone, de oorspronkelijke band waaruit Pearl Jam ontstaan is. Een nummer dat in mijn top 10 van mooiste nummers ooit staat. Tranen schoten in mijn ogen bij de eerste tonen. Dit was een heel bijzonder moment. Ze spelen dit nummer nauwelijks omdat dit ook erg gevoelig ligt bij de band zelf vanwege het vroegtijdig overlijden van de voorganger van Eddie (Andrew Wood) door een OD. Helaas is de opname die ik hiervan heb erg slecht...Gelukkig heb ik een paar weken geleden een mooie versie door Withfield Crane van Ugly Kid Joe vastgelegd!
Twee jaar later was Yellow Ledbetter de uitsmijter van de avond. Ook weer in de Ziggo Dome, op dinsdag 17 juni 2014. En ik was natuurlijk weer van de partij! Dit keer was ik wel door de online verkoop heen gekomen met wèl 4 staanplaatsen. Dus dat was groot feest voor 3 vriendinnen die ik mee wilde nemen. Eén kon helaas niet mee en werd vervangen door een bekende van Twitter. Met één van die vriendinnen hadden we er maar gelijk een dagje Amsterdam van gemaakt. Eerst cultureel gevoerd in het nieuwe Rijksmuseum, hamburgertje erin en ondertussen appte een vriend dat hij ook nog een kaartje had gescoord. Hoe tof! Uiteindelijk ontmoette we elkaar allemaal bij de Ziggo Dome en ook vriend Frank stond alweer vooraan in de rij. Daar hadden we toen geen zin in. Dat ga ik ook anders doen de volgende keer…Uiteindelijk liepen we zo naar binnen en ben ik nog bij ‘Keep on Rockin in the free world’ in mijn eentje naar voren ‘gepogood’. Mijn droom werd waarheid! Ik zag Eddie op 1 meter afstand en Mike gaf een gitaarsolo voor mijn neus weg, waaaaahhhhhh! Achteraf hadden de meiden enorme spijt dat ze niet met me mee naar voren gehost waren. Die vriend was allang en breed vooraan en we kwamen hem uiteindelijk met een compleet gescheurd overhemd weer tegen. De avond begon langzaam met ‘Hard to imagine’ en ‘Elderly Woman behind the Counter in a Small Town’. En daarna ging Eddie los met zes vol tempo nummers achter elkaar van ‘Life wasted’, ‘Do the Evolution’ tot aan ‘MIND YOUR MANNERS!’ Hij ging echt uit zijn dak, maar strompelde ineens over het podium heen. Zo te zien last van zijn knie. Dat mocht de pret niet drukken. Eddie rockte gewoon drie uur lang door en gaf het meest energieke concert van de vijf. En hij verwende me eindelijk met de meest intense versie van ‘Alive’. Hij ging er zelf helemaal in op en iedereen stuiterde in de zaal van de energie die er vrijkwam. Geweldig! Zag laatst op Youtube een video waarin hij uitlegt hoe 'Alive' door de jaren heen voor hem een andere betekenis heeft gekregen door zijn fans. Dat is zo typerend voor Eddie, het gaat altijd om gevoel en zijn connectie met mensen. Ik was nog dagenlang in katzwijn en had me voorgenomen om me nou eindelijk eens aan te melden bij de Pearl Jam fanclub waar vriend Frank natuurlijk al eeuwen bij zat en altijd de beste kaartjes daardoor krijgt en zelfs in Berlijn vooraan stond…grrr… Nu ben ik inmiddels alweer twee jaar aangemeld bij de Ten Club en hoop ik in 2018 dan toch kaarten voor meerdere avonden te scoren, tenminste als ze dan weer gaan touren, want één concert per vier jaar is echt te weinig!
En nu crossed fingers voor een nieuwe tour, maar de geruchten gaan dat ze eerst aan de slag gaan met een nieuw album…Eddie is nu wel veel aan het optreden in Amerika en de Temple of The Dog tour is ook nieuw leven ingeblazen. Overigens alleen in Amerika, tot mijn grote frustratie natuurlijk…. Wordt vervolgd!
Ondanks dat een zogenaamde zanger de sfeer daarvoor bijna had verpest met zijn valse-aan-mijn-oren-pijn-doende-noten, waar de band 'The Roots Controlahz' zelf ook erg om moest lachen. Die zanger hoorde blijkbaar niet bij de band, maar was een Nederlander die dacht dat hij het publiek wel even op gang kon brengen, het tegendeel was bijna waar…Zijn jammerlijke gezang werkte enorm door op onze lachspieren, tot tranen aan toe…En iedereen schreeuwde om Eek-A-Mouse die fashionably of ‘Jamaicaans’ late op het podium verscheen. Anyway, Eek-A-Mouse liet ons alles meteen vergeten met zijn unieke stem, die nog veel meer bereik heeft dan vroeger. Wat een mooie diepe klanken, bijna op het blues of jazz geluid af. En natuurlijk zijn gekke hoge toontjes afgewisseld met zelfverzonnen klanken, ook wel 'Singjaying' genoemd, een combinatie van 'singing' en 'deejaying'. En als je nog niet stoned was van de walmen om je heen, dan werd je het vanzelf wel door de deinende ritmes en de relaxte sfeer. Hij speelde alle bekende nummers zoals 'Ganja smuggling', 'Wa-Do-Dem' en 'Noah’s Ark'…Minaminamoohoi…En een aantal covers waaronder ‘Jolene’ van Dolly Parton. Geweldig om dit nummer in zijn reggaeversie en met zijn mooie warme stem te horen:
Ik raakte in een bijna twee uur durende trance ondanks dat ik zo ziek was als een hond. Blij dat ik toch mijn bed uitgekomen was!
Een steengoede zanger, strakke gitaarrifs en a lot of fun. Dat zijn dé drie ingrediënten waar Ugly Kid Joe het publiek na 20 jaar weer mee weet op te zwepen. Met een dikke knipoog naar metal en glamrock spelen ze onvervalste rock met pakkende zanglijnen. Ik hou ervan. Gewoon recht toe recht aan hardrock, één groot feestje. Op een groot festival zouden ze er ook nog steeds mee wegkomen, maar ik vond het een eer dat ze in een klein zaaltje als de Q-Factory in Amsterdam een weergaloos optreden gaven zonder enige vorm van arrogantie. Ugly Kid Joe had ik nog nooit live gezien. Wel ooit zanger Withfield Crane in de Melkweg als tijdelijke frontman van Life of Agony (toen de eigenlijke zanger Keith Caputo in zijn transgendercrisis zat en de roem niet aankon…).
Wat een rauwe whiskeystem heeft die vrouw, maar de hoge glamrocknoten schuwde ze ook niet: Kort daarop volgde het openingsnummer ‘Neighbour’ van Ugly Kid Joe, de sfeer zat er meteen in! Ook hun nieuwe nummers van ‘Uglier than they used ta be’ waren een lust voor het oor, zoals het catchy nummer ‘I’m alright’ en ’She’s already gone’, het favoriete nummer van deze CD van Mr Crane. Hier nog een ander nieuw vet nummer daarvan:
‘When I see tomorrow I see you there When I look around I'll see you everywhere Your face is etched into my mind When it's all said and done Well I'm feeling like the milkman's son’ En Mr. Crane is met 48 jaar ook nog steeds een lust voor het oog. Dus ik voelde me weer even 16, hihi. Alleen jammer dat ‘ie zijn lengte niet mee heeft… En dit doet ‘ie vast bij elke van de 37-shows-van-deze-Europese-maar-44-dagenlang-durende-tour, maar laat me even in de waan ;-) Als een echte crowd pleaser en bomvol humor weet hij het hele publiek een speciaal gevoel te geven en maakte hij veel contact. Het zaaltje was zo klein dat Mr. Crane zonder microfoon aan het publiek vroeg: ‘Do you want a couple of more songs or a bunch of songs?’ Waarop het antwoord natuurlijk overduidelijk was. Ze hebben uiteindelijk twee uur lang staan rocken. Inclusief de cover van Mötorhead 'Ace of Space' en de meezinger 'Cats in the Cradle'. Hij had ook oog voor de twee jongste fans die vooraan stonden genaamd Boots en Tenessee (12 jaar oud), en zei dat hij het geweldig vond dat livemuziek op deze manier wordt overgedragen op de volgende generaties. En uiteindelijk belandde Boots op het podium bij het laatste nummer ‘I hate everything about you’ en schreeuwde in de microfoon in plaats van ‘you’ in het Nederlands ‘jij’! Mr. Crane had tussendoor ook nog een paar akoestische nummers voor ons in petto. Bij het eerste gitaarakkoord hoorde ik het al. Een cover van hét oernummer van de grungemuziek wat mij betreft, ‘Crown of Thorns’ van Mother Love Bone, waarvan een aantal leden later samen met Eddie Vedder uiteindelijk Pearl Jam vormden. Er zijn eigenlijk maar drie zangers die dit nummer van mij mogen coveren (en die ik dat ook ooit heb zien uitvoeren!): Eddie Vedder, Chris Cornell en nu dus ook Mr. Crane. Ik heb dit nummer dan ook helemaal opgenomen, dit was weer zo’n bijzonder moment! En een mooie afsluiter van mijn toffe herinneringen aan deze avond:
Daar liet ze me Ben Harper voor het eerst horen met het zwoele uitzicht op Whale Beach. Eén van mijn favoriete stranden…Dat gevoel van zon, zee, strand, chillen en surfen kwam meteen naar boven bij de eerste noten van ‘Diamonds on the inside’…heerlijk melancholisch! Ben maakte onvervalst gebruik van de akoestiek van Paradiso en deed de rocktempel veel eer aan. Zelfs unplugged met zijn intrigerende warme stem. Het publiek was muisstil. Ik stond recht onder hem, helemaal in katzwijm. Paradiso voelde op dat moment echt als de mooiste, kleinste en intiemste zaal op aarde. Alsof hij een privé-concert gaf.
That’s what I love about him. Hij is nooit gezwicht voor commerciële platenmaatschappijen, hij staat niet op covers van magazines of je hoort hem niet op de radio. En toch staat hij te spelen in een uitverkocht Paradiso of een volledig uitverkocht stadium in Australië, waar ik zelfs van Ben samen met Eddie Vedder mocht genieten. Ben hield nog een publieksonderzoekje: ‘Who has never seen us?’ was de grote hamvraag. Bijna de helft van de zaal stak zijn hand op, wat mij eerlijk gezegd verbaasde. ‘And how did you end up here?’, vroeg hij nieuwsgierig. Bijna iedereen wees naar de persoon naast zich. En dat is precies de kracht van Ben. Het is ‘music from the heart’ waarmee hij met mond-tot-mond reclame volle zalen trekt. Eigenlijk kun je wel stellen dat Ben één van de ‘Best Kept Secrets’ is van de afgelopen 20 jaar. En laten we dat vooral zo houden! Van mij mag hij alleen nog maar in intieme kleine zaaltjes zijn muziek en stem laten galmen…En het liefst in Paradiso! Nog even nagenieten met de encore en de mooie intieme afsluiter van deze bijzondere avond:
|
PoodyWoodyGeniet mee met Jetty van Kooij en deel ook jouw culturele belevenissen om deze herinneringen in leven te houden! Categoriën
All
Archief
September 2023
|