TING! - Circus in een modern balletjasje

Vol verwachting klopte mijn hart, al de hele week. Na 15 jaar zou ik eindelijk weer een voorstelling van Scapino mogen beleven. En ze hadden iets te vieren, Scapino bestaat dit jaar namelijk 70 jaar. Een mooi moment om het groots aan te pakken. De locatie zelf was al een feestje op zich: de Ferro Dome in Rotterdam. Deze voormalige gashouder staat al heel lang op de lijst om zich te laten om te toveren tot de ‘Westergasfabriek’ van Rotjeknor. Ondertussen maakt Scapino dankbaar gebruik van deze stoere rauwe locatie. De ruimte werd volledig benut tijdens de voorstelling. Een aaneenschakeling van acrobatiek verweven met modern ballet onder vervreemende muzikale begeleiding van The Nits. 

Deze geabstraheerde circusshow zit bomvol knappe staaltjes kunst- en vliegwerk. Gespierde lichamen worden vol trots en mannelijkheid getoond in rode glimmende vrouwelijk kostuums. Als intermezzo vermaakt de circusclown vermomd als witte harlekijn kostelijk het publiek op zijn stoere kinderfietsje. Net zoals bij een echte circusshow komen er iedere keer nieuwe attributen het ronddraaiende podium op, klimmen de acrobaten in de touwen en hangen aan palen. Er wordt gerold over ballen en de kunstjes met de bolhoedjes keren als rode draad terug door de voorstelling.

​En er was dan ook ruimte voor het publiek om na ieder kunstje of liedje te klappen. Iets dat mij en mijn vriendin hoogst irriteerde…We kwamen zo niet in de flow van de voorstelling en werden emotioneel niet geraakt. Iets waar ik Scapino altijd om geprezen heb. Dans is emotie voor mij, een lach en een traan, woede, liefde, eenzaamheid, hunkering naar meer...

Daar leent moderne dans zich zo mooi voor, dat het publiek mag voelen wat men voelt op dat moment. Nu werd ik gestuurd en moest ik omdat het sociaal gewenst was netjes klappen terwijl ik nog verzonken was in een mooie pas de deux. Overigens begrijp ik in het algemeen nog steeds niet waarom er minder dan 1 seconde nadat er na een voorstelling is afgelopen direct heel hard geklapt dient te worden. Ik word dan meteen uit mijn verbeelding losgerukt. Zo jammer altijd. Net zoals gelach bij comedy-series, dat er aan mij opgedragen wordt wanneer ik moet lachen. Van mij mogen ze verplicht 2 minuten stilte inlassen na een voorstelling zodat iedereen weer even in zijn eigen tijd terug kan komen op aarde om de eigen emoties een plekje te geven op dat moment. Daar draaien voorstelling voor mij om, emoties losmaken!

Al met al ben ik denk iets te verwend na al vele locatievoorstellingen gezien te hebben. Ik had ook gehoopt dat het een moderne dansvoorstelling zou zijn waarin acrobatiek organisch verweven zou zijn. Dat de acrobatiek nodig zou zijn om de moderne dans te bekrachtigen en het publiek daarmee in vervoering te brengen. En niet andersom zoals het nu het geval was: acrobatiek in een modern jasje steken. Dat ik echt meegevoerd zou worden in een ‘onvoorspelbare wereld die tot alle uithoeken voortraast en voortdurend verandert en verrast’ zoals Ed Wubbe, de regisseur/ choreograaf zo mooi in het programmaboekje omschrijft. Jammer dat hij de vervreemdende wereld van David Lynch waardoor hij ook geïnspireerd was voor deze voorstelling niet heeft kunnen raken. Dit zou naar mijn idee wel gelukt zijn als de muziek, de verschillende dansen en acrobatische kunsten vloeiend in elkaar hadden overgelopen zonder een pauze van een half uur en applaus tussendoor. Dan was iedereen anderhalf uur lang beland in een wondere wereld waarin alles mogelijk is…zoals David Lynch dat drie uur lang voor elkaar krijgt in zijn abstracte films waar je helemaal van in trance raakt.

TING! is alom geprezen in de pers, en natuurlijk was het beeld mooi en de dansers en acrobaten prachtig. En gelukkig verraste ze me aan het einde met een fantastische finale. Er werden twee halve ronde prakken op het podium gedragen en ik zei nog cynisch ‘dan komen nu de tijgers’…
​Niets was minder waar.

Onder het genot van de bombastische muziek van The Nits werden de prakken door de dansers al chaotisch dansend op de ronddraaiende schijf voorzien van een wit tafellaken en servies en werden de stoelen één voor één aangeschoven. En de ‘tijger’ werd als varken hangend aan het spit op een grote zilveren schaal geserveerd. De danser dus die even daarvoor in zijn rode glimmende onderkleding met zijn lange zwierende haren, krachtige lichaam en baard stiekem even deed denken aan Conchita. De gasten schoven aan en brachten drie keer een toost uit aan het publiek dat verdeeld was over de drie tribunes. Santé! Er volgde nog een ‘encore’ van The Nits, ‘In the Dutch Mountains’ galmde door de hoge grote ruimte…