Al zappend door Breda kwam mijn ambitieuze plan -om zoveel mogelijk bandjes te checken tijdens de 25e editie van de Popronde- zowaar uit. Als eerste val ik letterlijk koud binnen bij Paracematol, in de kleine zaal van Poppodium Mezz. Al binnen een paar nummers hebben ze de zaal en mij lekker opgewarmd met knallende punkriffs en hardrollende drums. Ondertussen vraagt de zanger of het publiek naar voren wil komen. Iedereen doet netjes een paar stappen in de richting van het podium. Even later gaat een grote groep weg en de leegte die ontstaat, vult de zanger met alle boosheid dat het nummer hem geeft (niet omdat die groep wegliep) en confronteert daar iedereen mee van dichtbij. Hij is de muziek. Rauw en transparant. Intens.

​Twijfel, twijfel, of ik zal blijven voor Bony Macaroni die drie kwartier later zou beginnen. Aangezien de geluidskwaliteit van deze kleine zaal helaas vaak te wensen over laat en ik verwacht dat Bony Macaroni vast op de festivals komen volgend jaar (gezien hun bekendheid ondertussen), is de keuze snel gemaakt. In die tijd kan ik meerdere bandjes checken binnen een kleine radius in het centrum. Dus ik haast me te voet vanaf de Mezz naar de andere kant van het centrum naar café Mad Molly’s, want de barman had me Alison Marble aangeraden. Ondertussen hoor ik uit de vele cafés de live bandjes de deuren uit knallen en haper even bij iedere deur. Was iedere donderdagavond maar zo! Wat een vibe!

Doorzappen nu naar Foxlane die al veel gedraaid werd in de Kink Popronde Podcast. In het afgeladen Café De Vulling waarbij het zicht belemmerd wordt door vijf pilaren, kan ik ze helaas alleen maar horen. Maar dat klinkt lekker, lekker van nu. Het jonge publiek gaat er vol in mee. ​

Op naar de Food Hall waar Dan August zo mooi, puur en glashelder ‘americano’-achtig zingt dat ik mijn oren er niet vanaf kan houden. Een ouder echtpaar gaat spontaan stijldansen tijdens één van de nummers. De bandleden hebben dat zo te zien nog niet meegemaakt en krijgen een grote grijns op hun gezicht. Ik blijf in vervoering tot het einde waardoor ik SpeakEasy mis die ook nog mijn lijstje stond. 

Meteen maar door naar Borrel Bar Breda waar iedereen ongeduldig staat te wachten op de mannen van Boardlong. Al tijdens de soundcheck weet de zanger het publiek mee te krijgen en begint het feestje meteen na de eerste noten. In het café waar ik altijd de polonaise achteruit loop tijdens carnaval, is de halve tent nu aan het pogoën en headbangen. Wat een energie in de ‘horsepit’ zoals de zanger dat zelf hernoemt na een flauwe grap over paardenallergie. ​

Een mooie afsluiter na al het rockgeweld van deze bijzondere 25 jarige editie van de Popronde dat ooit begon in Nijmegen en nu meer dan 30 steden aan doet met jaarlijks gemiddeld 140 bandjes. Gekozen door een vakjury van gerenommeerde muziekidioten. Mag ik een groot applaus voor deze geweldige organisatie, de bands en alle vrijwilligers, op naar de volgende 25 jaar!

P.s.: Check mijn volledige Instastory van deze avond

“Grunge ain't dead, it just doesn't want to be your friend ..." It says repeatedly at the back of the Fangclub T-shirt. These guys totally get it! Something I had noticed before when I just caught their last two songs as support act for The Smashing Pumpkins (in the Ziggo Dome last June). So much energy! I had to see them again. So I did last night. At a small venue, called Cinetol in Amsterdam, Fangclub set the roof on fire. A reincarnation of all grunge bands with catchy riffs and punk influences of Nirvana, heavy bass lines of Alice in Chains and the uplifting drums of The Smashing Pumpkins. And yet their sound is unique. The singer also has his own unique voice, resembling Cobain’s voice just a tiny bit.

They proudly told about their performances as a support act for Metallica and The Smashing Pumpkins. According to the singer, Billy and James are not at all distant and "private" as they were often portrayed in the media. They were really nice and, in the absence of an own dressing room, TSP had one specially made for the Fangclub in the Ziggo Dome. The Fangclub guys are really nice blokes too by the way. After the performance, the guitarist, Ed, came to us of his own accord to thank us for watching their performance and introduced himself with great manner. Dressed in an orange T-shirt, especially for this show. They just love The Netherlands and "AmsterGodDam" as the singer joked around.

Ed enthusiastically chatted about their roller coaster in the past few months and that he even saw Billy and James backstage composing new songs. And he was worried about getting the ‘holiday blues’ after this exciting tour. "What am I going to do when I am back home?" He wondered. "Write some new music!" I heard myself saying, way too enthusiastic and maybe way too pushy. I said thanks to the singer for their awesome performance and finally got a look at his friendly face that he kept hidden behind his half-long hair, ala Cobain, throughout the performance.

‘The Northern Beaches…Lime Cordiale…band uit Australië…Paradiso….8 augustus…win 2 kaarten…’, terug op mijn werkplek viel ik midden in deze aankondiging op KINK. DJ Bas zegt: ‘stuur nu Paradiso in de Kink app en win deze twee kaarten’. En dat deed ik meteen, terwijl ik nog nooit één nummer van ze had gehoord. Want ‘The Northern Beaches’ en het woord ‘Paradiso’ overtuigde mij in één seconde dat ik daar heen wilde. Ik had immers 6 jaar op The Northern Beaches in Australië gewoond en alle bands die ik daar tot nu van gezien heb, zijn stuk voor stuk steengoed. Denk aan The Beautiful Girls, Angus and Julia Stone en The Fumes. Nog geen twee minuten later hing DJ Bas aan de lijn. Ik was blijkbaar de eerste die gereageerd had en ik vertelde waarom ik zo snel appte.

Van de niet-meezingers genoten we het meeste. Daarin kwam de zang en de muziek bijgestaan door de trompettist het beste naar voren, vol gevoel. Normaliter trek ik trompetten niet, maar de trompet was zo mooi verweven in de muziek en het kreeg zo meer de rol van een gitaarsolo en als begeleider van de muziek. Het voegde echt toe. Helemaal toen de pianist los ging met de Caribische piano-noten en de band zelfs een salsa-dansje voor het publiek in petto had waarmee de warme zaal helemaal in exotische extase kwam. De liedjes brachten de sfeer mee van de stranden in Australië en de laidback lifestyle van The Northern Beaches. Iets wat ik nog steeds erg mis. Ik bedenk me nu dat ik al 5 keer Australische bands heb gezien in Paradiso. Back in the 90’s Silverchair en in deze eeuw twee keer John Butler Trio en The Beautiful Girls in Paradiso Noord. En dan nu Lime Cordiale als de vijfde keer. Ik weet niet of ik heel erg objectief ben, gezien mijn voorliefde voor Australië, maar ik draai al deze bands nog wekelijks. Ik voel me er bij thuis en de nummers zitten gewoonweg goed in elkaar. En stuk voor stuk hebben de zangers een unieke stem met mooie warme klanken.

‘Temper Temper’ werd voluit meegezongen en daarna kwamen de boys weer terug omdat er luidkeels ‘We want more, we want more’ werd geroepen. Dat had ik lang niet meegemaakt. Zo’n uitbundig en enthousiast publiek, zeker niet in een kleine zaal als deze. Een zaal die me ook terug deed denken aan de kleine zaaltjes in de ‘RSL’s’ op The Northern Beaches waar ik bovengenoemde bands mocht bewonderen. Maar Paradiso is een stuk sfeervoller, iets wat de boys ook opviel. Ze zeiden ook dat ze Europeanen ‘sensible’ vinden in alles, daarmee doelde ze op het drugsgebruik en hoe wij Europeanen concerten beleven. Een terechte opmerking in vergelijking met Australië, waar iedereen altijd stomdronken en stoned is op festivals, tot in het extreme. Ik was dan ook bang dat de boys stoned op het podium zouden staan en er niets van zouden bakken. Gelukkig waren ze zelf ook sensible, want hun droom om in een uitverkochte zaal in Amsterdam te staan werd waarheid en dat wilde ze niet verpesten. Professionele boys, af en toe lekker cheesy en quirky, met liedjes die goed in elkaar zitten en waar je lekker op kunt meedeinen.

Marc Broussard luidde deze dag voor ons in met relaxte blues/ soul muziek, later in dezelfde tent gevolgd door The Doors Alive. Al chillend op het gras en waarbij ik nog steeds geen wiet nodig heb om in de flow en hogere sferen te geraken. De stem van de reïncarnatie van Jim was wat rauwer en minder warm dan van de rock hero himself. Maar 50 jaar na dato zie ik van jong tot oud de nummers meezingen, wat een legendarische muziek! De eigthies bands hebben me deze Bospop niet kunnen griipen. Ik voel er simpelweg niets bij. Ik zit het gros van dit blog te typen in de witte tent, terwijl Level 42 zijn nummers op ‘een standje te lui afspeelt’ volgens mijn vader. Ondertussen begint The White Buffalo, dus nu even pauze, want dat klinkt meteen te gek. Terwijl deze grote sexy teddybeer de tent omver blaast met rock en gevoelige nummers die elkaar afwisselen, zie ik in mijn linkerooghoek iets op het scherm staan bij het hoofdpodium: ‘Optreden Sting geannuleerd, wegens aanhoudende gezondheidsklachten’. Wat een domper...Sting was één van de grootste redenen om te gaan, zeker van mijn vader...Nadat we deze shock verwerkt hadden, gaf de teddybeer ons weer wat energie en blijheid. En wat zou ik deze teddybeer graag net zoals die van mijn dochtertje op het einde van mijn bed in de hoek me iedere avond in slaap laten zingen (tenminste als Eddie Vedder geen fut heeft haha).

​Ondertussen was het hele programma gehusseld. Rowen Hèze verhuisde naar het grote podium in plaats van de tent om een uur lang het publiek de domper te doen vergeten. En dat lukte! Alle Limbo’s zongen in vol ornaat mee en alle Brabo’s zoals ik deden hun uiterste best. Rival Sons up next, ja en hier ga ik toch even een minpuntje naar voren brengen. Het geluid in de witte tent was nog steeds erg schel, bijna iedere band was zonder oordoppen niet te doen. Erg jammer van zo’n rockband waarbij de hoge tonen juist niet schel moeten zijn. Maar goed dat mocht de pret niet drukken, de Rival Sons speelde vol verve, rock on! Daarna even uitrusten op een bankje, onder het genot van Joe Jackson, die van punk, rock tot blues Bospop inblies, al zittend achter zijn piano. De goede man wordt ook een dagje ouder. Daarna werd ik weer betoverd door Chris Robinson (van The Black Crowes) en zijn unieke heze geluid, en kon het niet laten om bijna vooraan te staan. Wat heerlijk weer! Door The Specials smaakte onze Thaise Curry nog beter met hun exotische geluid en heerlijke reggae ska punk. Trouwens, wat een verschil in eetkeuzes in vergelijking met 5 jaar geleden. Het astronautenvoedsel hadden we best thuis kunnen laten. 

Na The Specials stond Earth Wind & Fire in de witte tent die zij met hun vrolijke funky beats en lichtshow kleurden. Een uitstekende 14 koppige band, maar kon mij weer niet echt boeien. Wat mij betreft ook meer North Sea Jazz Festival materiaal. Maar voor de gemiddelde Bospopganger was het een leuk jeugdsentiment en ze dansten vrolijk mee als opmars voor Nile Rodgers die bij afwezigheid van Sting nu als afsluiter ingepland was. De juiste keuze van de festivalorganisatie! Nile heeft de allure van een grote poplegende, terwijl hij alleen de albums van poplegendes geproduceerd heeft. Met zijn band ‘Chic’ bracht hij al hun nummer 1 hits ten gehore. Een hartelijke man, die vol trots over zijn bizarre carrière verteld waarin hij vele artiesten de duw heeft gegeven die ze nodig hadden. Denk aan Madonna, Duran Duran, David Bowie, Diana Ross, Syster Sledge en nog vele anderen…
 
De sfeer zat er goed in en Nile kreeg heel Bospop aan het dansen. Dat zette daarna nog een paar uur door in de 24-uurstent in een sfeer waar iedereen zichzelf mag zijn. Van jong tot (heel) oud danste op alle soorten muziek. Van Guus tot Metallica en System of a Down. Geweldig! Wat was deze Bospop een mooie ode aan alle soorten goede muziek, van soul, tot rock/metal, blues en punk. En ja, van sommige muziek word je warmer dan van andere muziek, ieder zijn smaak! Pa, volgend jaar weer?!

Bospop 2019 - Dag 1

Bospop 2019 - Dag 2

​Na een gezellige lunch in onze huurtent racete ik net op tijd naar voren voor Living Colour, die ik van begin tot eind wilde maken. Zouden ze nog steeds zo goed zijn na de laatste keer dat ik ze ooit op Pinkpop zag een paar decennia terug? Ja hoor, de zanger haalde alles nog met gemak en gooide er zelfs nog meer soul in. Maar ook de harde noten werden niet geschuwd, ‘Time’s up’ en ‘Elvis is dead’ kwamen er nog net zo strak uit als toen op Pinkpop.

Flogging Molly brachten natuurlijk de regen mee. Maar dat mocht niet baten, dancing in the rain hoort erbij op de Ierse folk, poncho aan en gaan! En als afsluiter stond John Fogerty (voormalig zanger van Creedence Clearwater Revival)  geprogrammeerd. De verwachtingen waren natuurlijk hoog van deze rocklegende, die Woodstock ‘69 overleefde. Daar vertelde John nog een mooi verhaal over. Dat ze alleen wilde spelen met Creedence als ze op een goede tijd geprogrammeerd werden. Zo geschiedde het, zaterdagavond om 21.00uur zouden ze spelen. Tot grote ergernis van John bracht The Grateful Death roet in het festival. Al experimenterend met LSD op het podium, besefte ze na een uur pas dat het eigenlijk de bedoeling was dat ze een deuntje moesten spelen voor de 500.000 man...en uiteindelijk kon John om 2.30uur s nachts het podium op, spelen voor 500.000 slapende naakte mensen. Toen riep er één man vanuit achterin: ’John I am with you! No worries!’ En John vertelde dat hij toen maar voor deze ene man ging spelen en daar later een lied over heeft geschreven. De ode ging daarna door aan de seventies en 50 jaar muziekgeschiedenis, met her en der wat covers. Waar iedereen bij Level 42 de volgende dag stond te klessebessen, was bij John iedereen in de ban van zijn muziek. A true legend, zo humble en integer. Dat zijn de echte. Zo vraag ik me op dat moment ook af of Eddie Vedder over 20 jaar hier zal staan. ‘Mijn eigen’ rock legend. Dat ik op Bospop 2030 daar met mijn twee dochters sta te zwijmelen en die ook alle nummers uit hun hoofd kennen. Net zoals ik die van John Fogerty, maar nooit er bewust van ben geweest dat ze van  Creedence waren. De lange vakantieritten door Europa met Creedence op cassettebandje zijn blijkbaar in mijn geheugen gegrift.

Daarvoor speelde een andere John, ook ‘mijn’ John, want uit Australië, waar ik hem voor het eerst zag toen ik daar woonde. Dit was de vierde keer dat ik hem kon bewonderen. Wat een gitaarvirtuoos. Nu in de rockstand, heel anders dan in Paradiso de laatste twee keer. Hij was duidelijk in festivalsferen en kreeg mijn vader zelfs aan het dansen op Funky Tonight! Iets wat Jimmy Barnes met zijn gekrijs daarvoor niet voor elkaar kreeg.

En het ‘kattengejank’ van Skunk Anansie zoals mijn vader dat verwoordde, trokken zijn oren ook niet haha. Ik wel. Ik stond op 15 meter van het podium en was helemaal lyrisch van haar en de vette muziek. De hits kwamen er nog steeds op hoog niveau uit. Maar tijdens haar nieuwe nummers ging zij (en ik) pas echt los. Wauw! In haar jarenlange gevecht om Engeland bij Europa te krijgen zoals ze aantal jaar geleden op Rock Werchter vertelde, had ze het nu over haar land als ‘what a f’in disgrace’, natuurlijk refererend aan het May-Brexit drama. Het zit haar zo diep dat ze op een gegeven tegen de band zei dat ze een nieuw nummer wilde spelen. Geen idee wat de titel zal worden, want ze hebben het pas twee weken geleden geschreven. Maar daar kon ze al haar boosheid in kwijt, ‘This means war’ werd herhaaldelijk gezongen. Wat een vet nummer was dat! Go Skunk! Ga vooral door met nummers schrijven, never too old! En zoals ze zelf zei: ‘We need to play new songs, otherwise we’ll just simply get bored’. En die eerlijkheid trekken wij goed, wij Nederlanders. Hands up for Skunk!

Bospop 2019 - Dag 1
​
​Bospop 2019 - Dag 3

Al tuffend over landelijke weggetjes om de vakantiefiles te ontwijken, haalde mijn vader en ik herinneringen op over de vorige twee keer dat we naar Bospop waren geweest. In 2013 nog op het voetbalterrein bij de Bosuil, de tweede keer in 2014 op het nieuwe terrein gelegen aan de A2, net zoals deze editie. De eerste Bospop met bands zoals Within Temptation,  ZZ-Top, Rodger Hodson van Supertramp die me enorm verraste, Crossby, Stills & Nash en de experimentele muziek van Steven Wilson. Voor de tweede Bospop hadden we al vroeg kaarten gekocht, want de Simple Minds kwamen waar mijn vader groot fan van is. Het werd alleen heel erg spannend of we konden gaan, want een half jaar daarvoor lag het leven van mijn vader aan een zijden draadje (vanwege een heftige hersenontsteking). Hij kon daarna nog amper lopen en zijn hersenactiviteit was ook enorm verminderd. Maar hij moest en zou naar Bospop om de Simple Minds te zien. Na een half jaar lange revalidatie met een enorm doorzettingsvermogen, had hij weer de kracht om er bij te zijn. Iets wat ik eigenlijk nog steeds niet kan geloven. Bospop had hem letterlijk weer op de been gebracht. Het rare is wel dat mijn vader nu zei dat hij zich niet kon herinneren dat hij Simple Minds had gezien, terwijl ik tijdens hun optreden tranen in mijn ogen kreeg omdat hij naast me stond. Wonder boven wonder. En nu, na 5 jaar, zijn we er weer! Mijn vader inmiddels bijna 70 en die al maanden van tevoren een Bospop afspeellijst had gemaakt op Spotify, zoveel zin had hij er in.

Aangekomen op Bospop verliep eigenlijk alles vlekkeloos. Precies tussen de buien door de gehuurde tent ingeruimd en op naar het festivalterrein dat op vijf minuutjes lopen lag. We waren precies op tijd voor Matt Simons die Bospop opwarmde met zijn mooie stem. Daarna door naar de witte tent waar My Baby begon. Met een dijk van een stem en groovy beats en gitaarwerk, deinde we mee met de nummers. Helaas leek het wel of ze in hetzelfde nummer bleven hangen, soort van continue intermezzo’s. Na een paar nummers raakten we verveeld, mooi moment om bij onze tent de eerste bakjes astronautenvoedsel van warm water te voorzien, want geen zin in lange rijen en vette hap. Het smaakte ook nog. 

Toen was het tijd voor Mr. Richard Ashcroft, ooit zanger van The Verve. Met ‘Just my voice and 6 strings, something else than all the fireworks tonight’ (refererend aan TOTO die deze avond zou afsluiten), wist hij de aandacht van iedereen een uur lang vast te houden. Wat een charismatische man met een mooie warme krachtige stem. Nog steeds op de bres in zijn legeroutfit. ‘Don’t be a slave to money’, zei hij voordat hij ‘Bitter Sweet Symphony’ inzette. 

Even later stond het gelikte Kodaline in de tent te spelen, met strakke lichtshow en even zo strakke set. Toch wel mooi, was onze conclusie, in tegenstelling tot de wassen neus van Toto die daarna op de main stage speelden. Ik dacht heel even dat André Hazes en George Baker het podium opkwamen. Maar niets was minder waar, de mannen van TOTO zijn geen mannen van het volk. Ze kwamen erg afstandelijk over en waren voor mijn gevoel alleen voor zichzelf aan het spelen. De hits werden afgedaan met een korte introductie over het ontstaan van het nummer waarna ze er één minuut van speelden. ‘Africa’, het enige liedje dat ik wel trek en mooi vind werd kapot gejammed. Duidelijk materiaal voor North Sea Festival, en vele Bospoppers liepen daarna net zoals mijn vader en ik naar de 24-uurs tent. Erg jammer dat Snow Patrol ingeruild moest worden voor TOTO. De dag ervoor vroeg Tim Op het Broek op Kink Radio welke muziek je echt niet kunt negeren. Toen wilde ik al TOTO appen, maar dacht, laat ik ze live nog een kans geven. Nou Tim, zet TOTO maar voor mij alsnog op je lijstje, haha!

Bospop 2019 - Dag 2
​
Bospop 2019 - Dag 3

‘Today is the greatest… show I have ever seen…I’ll burn my eyes out…’ at the Smashing Pumpkins show last Tuesday, as it was an astonishing set design and lighting show (at AFAS Live in Amsterdam). I have called it a ‘show’ explicitly and not a ‘gig’, which would describe the two previous TSP concerts I went to. This ‘show’ was absolutely mind blowing from an esthetic and artistic point of view. Three huge surrealistic style Puppito's - as Billy calls them - raised from the dead and lit up in all combination of colors you can only imagine during the whole show.

 I just love it how Billy and his mates, almost back in their original formation, really made an effort with this show and enjoyed it as much as the crowd did. Just like the funny ‘interlude’ (a cover of ‘Friday I'm in Love’ from The Cure) where Billy took a break and James started singing. I believe James messed that one up on purpose, as the sound and his voice was way off from the outstanding level of performance when playing their own songs. In 'epic theatre', you would call that an ‘alienation’ (also a song title from their new album by the way), a complete break from what was happening before in order to get the crowd back into reality, so that the show would have even more impact afterwards.

​‘Alienation’ and ‘Knights of Malta’ are beautiful songs which let Billy’s voice stand out as it does with ‘Disarm’. By the way, the crowd screwed up ‘Disarm’ a bit for me, as I was only looking at mobile phones when they played it, really annoying. So I put my head down again, using only one sense again. Obviously, I also took pictures and videos, so I guess I am as annoying as them…You just wanna capture these beautiful moments on camera to make them last forever…

As Billy said at the end of the show, ‘we could have never imagined this would be our future 31 years ago’ while pointing at the three huge dolls, the enthusiastic crowd and being grateful for their support over those 31 years. Billy, I would like to thank you for being you and for embracing your carefully composed music and sharing your amazing thoughts through your lyrics. I would also like to thank James and Jimmy for standing side by side again, playing your amazing guitar riffs and solo’s. And guys, I do expect the next Volume of your latest album shortly, can’t wait! (Scroll down for more videos and pics!)

About being torn apart between our laidback lifestyle in Australia and missing our friends and family on the other side of the world. And about making our final decision, the most extensional decision I’ve ever had to make. Choosing between a beautiful country where the sun always shines, with the amazing beaches and easygoing lifestyle and my dear family and friends (and my precious Europe with its different cultures). We finally choose the latter as that’s what life is about for us: sharing our experiences with our loved-ones and caring for them in good times and in times of need. 

I wanna go Home
I can’t find my direction
Home
I’m loosing connection

John’s explanation of this song was that being on tour all the time makes you miss out on a lot back home not being with his beloved kids and wife. About the latter, he wrote a beautiful love song ‘Just Call’, about how he met his wife in this beautiful town Broome in Australia. One phrase hit me as well in relation to the above 'Home' story:

Enough about me, this show really stood out for me from the other two shows I have seen, as this one was so heartfelt and almost spiritual in a way. His new album is all about trying to find some positive energy in this screwed up world. About spreading the good vibes resulting in everyone singing along out loud during a golden oldie, tatatatada, datadaadadaaaaaa….

The show was built up quite nicely, starting of with not 2 but 4 ‘assisting’ musicians on drums, key board, base and as backing vocals. This whole arrangement lifted the songs into a new dimension. The new songs were even better live. And the new drummer made me smile as he shook his head on the beat of the drums looking like The Fozzie Bear with his cap on 😊

But as soon as John was alone on the stage, the real magic happened. Creating a song by looping live voice samples into a beat and backing vocals, he got the whole crowd to silence and we listened in awe while he was 'unfolding' this song. As I wanted to stay in the moment, I didn’t capture this amazing one-manband song, someone else fortunately did on Facebook (skip to 1:10 mins).

‘Got some if you need it’….Yes, I needed IT desperately! A full dose of Pearl Jam after a 4 year long wait. Something Eddie felt too as he was showing by his song choices like Long Road to start off, and snippets referring to the ‘wait’ screaming his lungs out:

I just want to scream helloooooooo
My God it's been so long
Never dreamed you'd return
But now here you are and here I am
(Elderly Woman)

The waiting drove me mad
You're finally here and I'm a mess
(Corduroy)
​
Unfortunately, all my videos failed except for the ones where Ed is talking...But this video of 'Long Road' is still worth watching, felt like we were all in heaven:

Eddie was very chatty all night, talking about Jeff’s favourite colour orange and joking around about the Dutch not being in the World Cup aside from thanking a lot of Dutch people like Hanky Panky, the beautiful ladies from the Moco Museum (who were standing alongside the stage) and Eric from Tivoli.

And that’s what it felt like, like they actually want to play in a smaller venue…But standing up close for the first time, the band members still make it feel intimate in this huge venue (Ziggo Dome). It’s their rawness I really like, as if they’re playing in a local bar, messing up sometimes, like Eddie and Mike who got confused about the next song which was supposed to be dedicated to someone called ‘William’ from Ireland. Mike changed his guitar and they played a full blown ‘Got Some’, which was ‘coming out of their toes’ as we would say in Dutch.

Last night was also about honouring their living legacy, they played quite a few songs from their first 3 albums, and most of ‘Ten’, I even joked around that they would play ‘Alive’ after having played ‘Why Go’, ‘Porch’, and ‘Black’, 3 in a row…and to my surprise they did :-0

Halfway they played ‘Even Flow’ and ‘Jeremy’, obviously crowd pleasers, but the lyrics of ‘Jeremy’ got a whole new meaning to me last night. And especially this phrase ‘Jeremy spoke in class today...’, which my 8yro nephew actually did a couple weeks ago, saying in front of his whole class that he didn’t want to be bullied anymore...while I am writing this tears roll down my face again, as they did last night. And that’s what I love about Pearl Jam, their songs and lyrics are timeless and can mean or let you feel something completely different at any given stage.

The mesmerising version of ‘Footsteps’ was my favourite. I was in owe by how the whole band played along and lifted this song to a higher level, also backed by the beautiful lighting. I had the urge to take a video, but I also wanted to stay in the moment, and so I did…(and my phone too all night...grrrr....;-)

So, that’s a wrap for last night, can’t wait to see what they have ‘in petto’ for us tonight! Another blog will follow soon about my 'Pearl Jam' tour: Ams1, Ams2, Pinkpop, Milan and Berlin!
​
(And many thanks to Dimi 'The Greek' for his detailed reporting on Facebook backing up my memories)

Our cosy and clean AirBnB apartment was located right at the end of the 5km long beach. So that added another 10 mins to our trip to the inner city. Every day, we cycled along the beach on the beautiful boulevard which had several bike-paths as well. A nice treat, considering the mild temperature and blue skies.

Upon arrival, we had to pick up our keys for the apartment at what ended up being my favorite restaurant ever, La Mas Bonita. Located right at the beach, I felt at home immediately in this beautifully styled restaurant resembling my own place. I just couldn’t resist the fusion food style menu with a Spanish touch, so we had some lovely food there a couple of times. 
(if you are reading this on your mobile, please scroll for more pics underneath the picture below)

On the second day we decided to go by bus and metro to the inner city as we had some shopping to do. However, on our way back it wasn’t as easy to return to our apartment by metro and bus as we thought it’d be. So, we went by bike again the next day and parked them near Mercat Central. We explored a couple of museums and had some lovely tapas at a little bar called Senia (and as desert some delicious ice-cream at lanocciola!). 

​Our first stop on Sunday was Museo Nacional de Cerámica Gonazales Marti. This museum is housed in a palace that dates from the 15th century. Aside from the overwhelming rococo style furnished rooms, you can find horse carriages, medieval, prehistoric, Roman, Greek and Arab ceramics and ceramic tiles made in the Royal Ceramics Factory in Alcora. The main entrance is highly remarkable with Virgin Mary placed in the center above the door. As we walked through the tiny rooms, we passed by a lovely dressed ‘princess’ wearing an original costume of Valencia. My girls should have been there…

On our way from Mercat Central to El Carme (one of the oldest districts of Valencia) we encountered colorful Jugendstil buildings with lovely balconies decorated with ceramic tiles at the bottom. As we tend to go of the main tourist route we saw a lot of urban street art against the background of the ancient city, which I quite liked actually.

Friday evening, we decided to cycle to the trendy multicultural district ‘Ruzafa’, also located around a central food market ‘El Mercat’. We didn’t get to see the inside, but just a little bit further down the street we had some dinner at Bodega El Mercat. One of the best restaurants according to some locals, who were kind enough to show us the way by bike. 

That’s what I liked most about Valencia, the locals are very cordial. It’s truly part of their human nature. Whenever we asked for assistance, the locals went the extra mile each and every time. Even the bus drivers were concerned if we’d got off at the right stop. This great vibe reaches from the beach to the inner city.

Even though it was low season, on Friday Night the boulevard was full of people and some bars were open till late. The ‘Beach Club’ is gorgeous, but wasn’t busy enough for proper clubbing.

And last but not least, we went to see the amazing buildings in the Ciudad de las Artes y las Ciencias City of Arts and Sciences) as designed by Santiago Calatrava, a Spanish architect, structural engineer, sculptor and painter, particularly known for his bridges supported by single leaning pylons, and his railway stations, stadiums, and museums, whose sculptural forms often resemble living organisms. I can highly recommend visiting this ‘city’ at night, the buildings and the surrounding sculptures (and the sculptures itself) are lit up beautifully. This city consists of an ensemble of six areas in the dry river bed of the now diverted River Turia (followed by a 9 km stretch of parkland including bike paths on each side, a 'must bike' as well!)

I fell in love with this city straight away, similar to Sydney, Australia. The mixture of waking up in the morning looking over the beach, the great city vibe combined with friendly locals is inspiring. A city that never sleeps, but that doesn’t feel stressed out. I’ll be back as there’s still plenty to see, also for my kids!