Popronde drieluik - Stream 2&3 Cinetol en Baroeg

Na een zeer vermakelijke avond in bed al kijkend naar de bands vanuit ’t Paard in Den Haag, lig ik nu weer vol goede moed voor de beamer klaar. Na af en aan een kwartier lang de Facebook pagina van Cinetol te hebben gerefreshed, staat er ineens een bericht dat de live stream via Youtube te bekijken is. Hey Team is al volop aan de gang. Het geluid is helaas niet denderend. Ik heb ook het gevoel dat ze door de technische vertraging zelf de energie een beetje verloren zijn. Ik bekijk ondertussen even een andere opgenomen livestream van deze band die veel meer in synch en cleaner klinkt. Pijnlijk vind ik dat voor ze. Ik zou ze graag in de herkansing zien…

In de andere zaal van Cinetol staat Adorah al klaar. Samen met The Jam. Ze schrijft sinds haar zeventiende zelf haar nummers. Klassieke R&B noemt ze haar stijl. Haar soulvolle klanken stralen warmte mijn slaapkamer in. The Jam fietst er af en toe wat old school ongegeneerde Jimmy en Santan-achtige solo’s in. De lange rastafari haren en de setting vol tapijtjes maken de intieme soul sfeer compleet. Net alsof ze recht voor me staan in een kleine bruine kroeg.

​Dan de heren van Andy & The AntiChrist. Qua looks doen ze me zo vooraan al naast elkaar staand meteen aan The Beegees uit de jaren ’70 denken. Totaal in tegenstrijd met hun muziek. Die is duidelijk minder corny. Het swingt de pan uit. En dat voor een punkband die niet vies is van een lang intermezzo zonder zang. De opstelling met de bassist in het midden met microfoon doet vermoeden dat hij de lead zanger is. Dat blijkt toch de gitarist aan de linkerzijde te zijn. Rond het vijfde nummer komen de heren echt goed los. Heerlijk solootje erin. Dit is het nummer waarmee ze normaal gesproken vast het publiek echt mee op gang krijgen. Je ziet het je al voor je. 10-15 gasten lekker pogoënd in een te volle kroeg. Het mondkapje aan de basgitaar zal een tekenend beeld blijven. Aan deze uitdagende tijden. Waarin live met publiek spelen een steeds minder ver van onze bed show lijkt te worden. 

Tijdens dit ‘verloren’ jaar heeft Ariana Popal niet stil gezeten. Ze produceert namelijk zelf haar album. En dat belooft wat te worden. Met haar vertragende dromerige zang en unieke breekbare stem. Billie Eilish komt even in gedachte voorbij. Niet dat ze haar na doet. Integendeel. En de trompet geeft het geheel een Arabisch tintje. Voor ieder nummer vertelt waar ze haar inspiratie vandaan heeft gehaald. Zoals uit een gesprek met een zwerver in Spanje. Daar rolde het nummer ‘2028, man of the future’ uit. Met mooie falcetto’s waar ik meestal niet erg van hou. Het klinkt namelijk al snel echt vals in mijn oren. Maar Ariana komt er bij mij mee weg. Met de muziek gespeeld vanaf haar laptop, stel ik me voor hoe deze muziek zou klinken met een complete live band en een VJ die psychedelische beelden aan elkaar mixed. 

Wat dat verdient deze muziek. Dan zou ze helemaal boven zichzelf uitstijgen. In één zin: ‘She’s captivating’. In het Engels dekt dit de lading het beste. Met haar zwoele blauwe ogen, vuurrode lippen en dromerige stem en muziek weet ze in haar eentje mij te boeien tot aan de laatste noot.

De serene sfeer waarin ik me bevind, wordt bruut doorbroken door het Utrechtse Pizza Knife. Sommige rifjes, baslijntjes en drumsecties doen me meteen denken aan de ruigheid van de Ramones en de Sex Pistols. En ‘Poep in je hoofd’ van de Raggende Mannen komt natuurlijk ook meteen boven drijven als Nederlandse tegenhanger. De zanger schreeuwt het geheel onverstaanbaar aan elkaar. Ik hou alleen niet van geschreeuw. Een dikke vette grunt gaat er wel bij mij in. Maar geschreeuw heb ik nooit helemaal begrepen. Het is zo onaangenaam voor je oren. En dat is dan misschien ook juist de bedoeling. Ik begrijp wel dat het als zanger heerlijk moet zijn. Net zoals de meiden van Vulva gewoon ronduit doen omdat dat zo lekker is als uitlaatklep. Bij Vulva wordt het geschreeuw bijna een vorm van kunst. Bij Pizza Knife kan ik het geschreeuw helaas niet plaatsen. 

Het klinkt wel precies zoals ze zelf omschrijven: ‘doordrenkt met zweet en drank’. Ik kan best veel handlen, ga graag naar metal concerten en festivals. Zoals vroeger naar Dynamo en tegenwoordig naar Graspop. Ik hou van gestructureerde herrie. Van zo’n enorme geluidswal die op je afstevent op het festivalterrein. Heerlijk. Maar bij deze band zou ik het denk ik niet volhouden. En zou ik weglopen. Net zoals ik deed bij Glen Hansard op Rock Werchter. Glen kan heel mooi zingen, maar dat gaat vaak over in jammerlijk geschreeuw. Mijn oren kunnen het echt niet aan. Doet echt pijn. Dus een beetje jammer vind ik van deze deinende doordenderende garagerock van Pizza Knife. En toch hoop ik ze een keer live te zien. Misschien dat de entourage, hun tomeloze energie, wat alcoholische voorafjes en een oververhitte kroeg vol zwetende mensen me wel in de juiste sferen brengt.

De zaterdag erop tune ik weer in voor twee bandjes vanuit Baroeg in Rotterdam. Als eerste de poppie punkrock of beter ‘skelter’rock van GIRLSGIRLSGIRLS. Vier heren die melodische punkrock afwisselen met rustige zanglijnen. Zelfs een akoestisch nummer alleen met de zanger komt voorbij. En een liedje dat ze voor hun eigen game maakte. De zanger weet de camera te bespelen met zijn mooie bos krullen en lichtblauwe surfogen. Nu snap ik de bandnaam. Dat is wat ze aan (willen) trekken. De meiden met gaten in hun broeken aangesnoerd met punkgatenriem en een checker blouse met daaronder een crop topje staan komend najaar vast voor hun in de rij als er weer getoured mag worden. ‘Whatever kills you makes you stronger’ zingen ze als laatste in koor. Een heerlijke meezinger die het zeker goed zal doen op de radio en festivals. Met flauwvallende meisjes vooraan.

‘We’re going on and on until dawn…’ zingt Kevin, de zanger van Cirrus Minor. Hadden ze dat maar gedaan. Doorspelen tot in de vroege uurtjes. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Van de stem van de zanger. Recht uit de ‘90s of nee, eerder uit de ‘70s getrokken. 

Van de technische tegenritmes, schurende gitaren afgewisseld met zijn melodische zang. Where Robert Plant meets Chris Cornell meets James Hetfield  meets Kurt Cobain. Oftewel gewoon zijn eigen vette unieke sound. Als van een oude ziel. 

​Tussendoor promoten ze ook nog heel slim hun 7-inch vinyl. Daarvan spelen ze nu de B-kant met op de A-kant het nummer ‘Gem’. En ja, ‘a gem it is’. Deze band heb ik gevonden in deze livestream. Waarop je altijd hoopt als je nieuwe bands gaat kijken. Dat je er zo van ondersteboven bent dat je zelfs je rockconcert- en kroegmaatje er direct over appt ‘dit moet je zien!’ En die achteraf enthousiast terug appt dat het ‘echt goed was!!!’ En ‘of er nog meer bandjes komen’. Helaas. 

Dat was ‘em dan. Mijn Popronde drieluik. Ik hou ervan. Het smaakt naar meer. Naar weer in die kroeg te staan. Dat uit iedere hoek van de straat livemuziek galmt. Nog even allemaal op de tanden bijten. Het is bijna zover...De nieuwe Popronde selectie van 2021 staat te popelen!