Inmiddels heb ik er iets van 5 concerten op zitten. Veel te weinig moet ik eerlijk bekennen. In de beginjaren (en nu nog steeds) kwamen ze altijd in de zomervakantie. Ik was er bijna nooit. En Pearl Jam heeft in die jaren ook bar weinig opgetreden. Ze waren aardig anarchistisch in die periode. Ook tegen hun platenmaatschappij en Ticketmaster die volgens hen fans op onnodige kosten joeg. Ondertussen luisterde ik naar de inmiddels beroemde ‘bootlegs’ van hun concerten in het buitenland die vriend Frank altijd voor me ‘kopieerde op bandjes’. Uiteindelijk zag ik ze voor de eerste keer in de RAI in Amsterdam (dat was op 6 november 1996 lees ik terug op Wikipedia). Hehe, daar was ik dan, mezelf tot de helft van de zaal naar voren gewurmd. Wat een tegenvaller. Eddie was zo stoned als een garnaal, was klaar met de roem en maakte een potje van ‘Alive’. Mijn levenslied dat ik zo graag wilde mee schreeuwen. Maar dat is Eddie. And that’s why I adore him! Hij is wie hij is. Hij zal zich nooit anders of beter voordoen dan dat hij zich op dat moment voelt. Heerlijk. Want dat is precies waar muzikant zijn voor mij over gaat. Improviseren, jammen, de sfeer aanvoelen, de set list wijzigen als je daar zin in hebt. Dat vind ik pas echte muzikanten. Muziek maken is immers een ‘Art’. Dat is op zijn mooist als het zich laat leiden door het moment en niet door een tot een in detail voorgeprogrammeerde show die netjes afgedraaid wordt. Pearl Jam geeft dan ook in de documentaire 'Twenty' aan dat ze het anders niet zo lang hadden overleefd. Door zichzelf bij iedere show keer op keer opnieuw uit te dagen en continue andere nummers te spelen, houden ze dit grunge-rock & roll-leventje vol.
Maar mijn verlangen om een concert bij te wonen groeide weer meer en meer. Ze hadden al 6 jaar niet opgetreden!!! Ik was ondertussen voor een aantal jaar naar Australië vertrokken (vanaf 2005). En daar traden ze eindelijk weer op na de release van hun album ‘Pearl Jam’. Dat was op 7 november in de Acer Arena in Sydney, tegenwoordig vergelijkbaar met de Ziggo Dome. Precies 10 jaar na het concert in de RAI, realiseer ik me nu. En ik was er eindelijk weer bij! Weliswaar zitplaatsen in de ring, want de kaartverkoop was online en ik kon er net tussenkomen. En in de zaal stonden ook allemaal stoelen. Wat een bizarre gewaarwording. Dat schijnt daar normaal te zijn. Al bij de eerste noten stond iedereen voor zijn stoel en ging niet meer zitten. Ik heb ook niet gezeten. Tot groot ongenoegen van die nep-fans achter mij die bleven zitten...Had ik daar ff .... aan als brutale Nederlander. Het mooiste moment vond ik toen Eddie vroeg of echt álle lichten in de zaal en op het podium aan mochten. Hij wilde duidelijk weer contact met zijn publiek en voer ze mee in zijn ‘Keep on Rockin in the free world.’ Wat had ik genoten! De beelden spreken voor zich...: En weer precies 3 jaar later op 22 november 2009 waren ze weer terug in Sydney en daar moest ik natuurlijk bij zijn in het Sydney Football Stadium. Met Ben Harper in het voorprogramma was het helemaal een feest. En ook dat concert liep anders dan je zou verwachten...Eddie was namelijk zijn stem half kwijt na te veel Australische rode wijn de avond ervoor in Melbourne. Hetgeen hij zo eerlijk als hij is, toegaf. Ook hier had Eddie weer een geniale oplossing voor bedacht. Hij had geregeld dat Ben Harper de nummers in de hogere regionen van zijn stembereik zou meezingen. Zo werd het weer een bijzonder concert. Sommige fans baalde natuurlijk als een stekker, maar ik vond het een eer om deze twee geweldige muzikanten/zangers samen op het podium te zien en vooral te horen.
Wel op het laatste moment kaartjes gescoord voor staanplaatsen. Van een toffe student uit Groningen via Marktplaats. Zitten was immers geen optie meer en er waren alleen nog maar zitplaatsen beschikbaar tijdens de online verkoop. Wat was het weer een vet concert. Voor mij de beste setlist ooit. Later bleek dat een fanclublid van Ten Club deze had samengesteld. Met als klapper ‘Crown of Thorns’, van Mother Love Bone, de oorspronkelijke band waaruit Pearl Jam ontstaan is. Een nummer dat in mijn top 10 van mooiste nummers ooit staat. Tranen schoten in mijn ogen bij de eerste tonen. Dit was een heel bijzonder moment. Ze spelen dit nummer nauwelijks omdat dit ook erg gevoelig ligt bij de band zelf vanwege het vroegtijdig overlijden van de voorganger van Eddie (Andrew Wood) door een OD. Helaas is de opname die ik hiervan heb erg slecht...Gelukkig heb ik een paar weken geleden een mooie versie door Withfield Crane van Ugly Kid Joe vastgelegd!
Twee jaar later was Yellow Ledbetter de uitsmijter van de avond. Ook weer in de Ziggo Dome, op dinsdag 17 juni 2014. En ik was natuurlijk weer van de partij! Dit keer was ik wel door de online verkoop heen gekomen met wèl 4 staanplaatsen. Dus dat was groot feest voor 3 vriendinnen die ik mee wilde nemen. Eén kon helaas niet mee en werd vervangen door een bekende van Twitter. Met één van die vriendinnen hadden we er maar gelijk een dagje Amsterdam van gemaakt. Eerst cultureel gevoerd in het nieuwe Rijksmuseum, hamburgertje erin en ondertussen appte een vriend dat hij ook nog een kaartje had gescoord. Hoe tof! Uiteindelijk ontmoette we elkaar allemaal bij de Ziggo Dome en ook vriend Frank stond alweer vooraan in de rij. Daar hadden we toen geen zin in. Dat ga ik ook anders doen de volgende keer…Uiteindelijk liepen we zo naar binnen en ben ik nog bij ‘Keep on Rockin in the free world’ in mijn eentje naar voren ‘gepogood’. Mijn droom werd waarheid! Ik zag Eddie op 1 meter afstand en Mike gaf een gitaarsolo voor mijn neus weg, waaaaahhhhhh! Achteraf hadden de meiden enorme spijt dat ze niet met me mee naar voren gehost waren. Die vriend was allang en breed vooraan en we kwamen hem uiteindelijk met een compleet gescheurd overhemd weer tegen. De avond begon langzaam met ‘Hard to imagine’ en ‘Elderly Woman behind the Counter in a Small Town’. En daarna ging Eddie los met zes vol tempo nummers achter elkaar van ‘Life wasted’, ‘Do the Evolution’ tot aan ‘MIND YOUR MANNERS!’ Hij ging echt uit zijn dak, maar strompelde ineens over het podium heen. Zo te zien last van zijn knie. Dat mocht de pret niet drukken. Eddie rockte gewoon drie uur lang door en gaf het meest energieke concert van de vijf. En hij verwende me eindelijk met de meest intense versie van ‘Alive’. Hij ging er zelf helemaal in op en iedereen stuiterde in de zaal van de energie die er vrijkwam. Geweldig! Zag laatst op Youtube een video waarin hij uitlegt hoe 'Alive' door de jaren heen voor hem een andere betekenis heeft gekregen door zijn fans. Dat is zo typerend voor Eddie, het gaat altijd om gevoel en zijn connectie met mensen. Ik was nog dagenlang in katzwijn en had me voorgenomen om me nou eindelijk eens aan te melden bij de Pearl Jam fanclub waar vriend Frank natuurlijk al eeuwen bij zat en altijd de beste kaartjes daardoor krijgt en zelfs in Berlijn vooraan stond…grrr… Nu ben ik inmiddels alweer twee jaar aangemeld bij de Ten Club en hoop ik in 2018 dan toch kaarten voor meerdere avonden te scoren, tenminste als ze dan weer gaan touren, want één concert per vier jaar is echt te weinig!
En nu crossed fingers voor een nieuwe tour, maar de geruchten gaan dat ze eerst aan de slag gaan met een nieuw album…Eddie is nu wel veel aan het optreden in Amerika en de Temple of The Dog tour is ook nieuw leven ingeblazen. Overigens alleen in Amerika, tot mijn grote frustratie natuurlijk…. Wordt vervolgd!
0 Comments
Ondanks dat een zogenaamde zanger de sfeer daarvoor bijna had verpest met zijn valse-aan-mijn-oren-pijn-doende-noten, waar de band 'The Roots Controlahz' zelf ook erg om moest lachen. Die zanger hoorde blijkbaar niet bij de band, maar was een Nederlander die dacht dat hij het publiek wel even op gang kon brengen, het tegendeel was bijna waar…Zijn jammerlijke gezang werkte enorm door op onze lachspieren, tot tranen aan toe…En iedereen schreeuwde om Eek-A-Mouse die fashionably of ‘Jamaicaans’ late op het podium verscheen. Anyway, Eek-A-Mouse liet ons alles meteen vergeten met zijn unieke stem, die nog veel meer bereik heeft dan vroeger. Wat een mooie diepe klanken, bijna op het blues of jazz geluid af. En natuurlijk zijn gekke hoge toontjes afgewisseld met zelfverzonnen klanken, ook wel 'Singjaying' genoemd, een combinatie van 'singing' en 'deejaying'. En als je nog niet stoned was van de walmen om je heen, dan werd je het vanzelf wel door de deinende ritmes en de relaxte sfeer. Hij speelde alle bekende nummers zoals 'Ganja smuggling', 'Wa-Do-Dem' en 'Noah’s Ark'…Minaminamoohoi…En een aantal covers waaronder ‘Jolene’ van Dolly Parton. Geweldig om dit nummer in zijn reggaeversie en met zijn mooie warme stem te horen:
Ik raakte in een bijna twee uur durende trance ondanks dat ik zo ziek was als een hond. Blij dat ik toch mijn bed uitgekomen was!
Een steengoede zanger, strakke gitaarrifs en a lot of fun. Dat zijn dé drie ingrediënten waar Ugly Kid Joe het publiek na 20 jaar weer mee weet op te zwepen. Met een dikke knipoog naar metal en glamrock spelen ze onvervalste rock met pakkende zanglijnen. Ik hou ervan. Gewoon recht toe recht aan hardrock, één groot feestje. Op een groot festival zouden ze er ook nog steeds mee wegkomen, maar ik vond het een eer dat ze in een klein zaaltje als de Q-Factory in Amsterdam een weergaloos optreden gaven zonder enige vorm van arrogantie. Ugly Kid Joe had ik nog nooit live gezien. Wel ooit zanger Withfield Crane in de Melkweg als tijdelijke frontman van Life of Agony (toen de eigenlijke zanger Keith Caputo in zijn transgendercrisis zat en de roem niet aankon…).
Wat een rauwe whiskeystem heeft die vrouw, maar de hoge glamrocknoten schuwde ze ook niet: Kort daarop volgde het openingsnummer ‘Neighbour’ van Ugly Kid Joe, de sfeer zat er meteen in! Ook hun nieuwe nummers van ‘Uglier than they used ta be’ waren een lust voor het oor, zoals het catchy nummer ‘I’m alright’ en ’She’s already gone’, het favoriete nummer van deze CD van Mr Crane. Hier nog een ander nieuw vet nummer daarvan:
‘When I see tomorrow I see you there When I look around I'll see you everywhere Your face is etched into my mind When it's all said and done Well I'm feeling like the milkman's son’ En Mr. Crane is met 48 jaar ook nog steeds een lust voor het oog. Dus ik voelde me weer even 16, hihi. Alleen jammer dat ‘ie zijn lengte niet mee heeft… En dit doet ‘ie vast bij elke van de 37-shows-van-deze-Europese-maar-44-dagenlang-durende-tour, maar laat me even in de waan ;-) Als een echte crowd pleaser en bomvol humor weet hij het hele publiek een speciaal gevoel te geven en maakte hij veel contact. Het zaaltje was zo klein dat Mr. Crane zonder microfoon aan het publiek vroeg: ‘Do you want a couple of more songs or a bunch of songs?’ Waarop het antwoord natuurlijk overduidelijk was. Ze hebben uiteindelijk twee uur lang staan rocken. Inclusief de cover van Mötorhead 'Ace of Space' en de meezinger 'Cats in the Cradle'. Hij had ook oog voor de twee jongste fans die vooraan stonden genaamd Boots en Tenessee (12 jaar oud), en zei dat hij het geweldig vond dat livemuziek op deze manier wordt overgedragen op de volgende generaties. En uiteindelijk belandde Boots op het podium bij het laatste nummer ‘I hate everything about you’ en schreeuwde in de microfoon in plaats van ‘you’ in het Nederlands ‘jij’! Mr. Crane had tussendoor ook nog een paar akoestische nummers voor ons in petto. Bij het eerste gitaarakkoord hoorde ik het al. Een cover van hét oernummer van de grungemuziek wat mij betreft, ‘Crown of Thorns’ van Mother Love Bone, waarvan een aantal leden later samen met Eddie Vedder uiteindelijk Pearl Jam vormden. Er zijn eigenlijk maar drie zangers die dit nummer van mij mogen coveren (en die ik dat ook ooit heb zien uitvoeren!): Eddie Vedder, Chris Cornell en nu dus ook Mr. Crane. Ik heb dit nummer dan ook helemaal opgenomen, dit was weer zo’n bijzonder moment! En een mooie afsluiter van mijn toffe herinneringen aan deze avond:
Daar liet ze me Ben Harper voor het eerst horen met het zwoele uitzicht op Whale Beach. Eén van mijn favoriete stranden…Dat gevoel van zon, zee, strand, chillen en surfen kwam meteen naar boven bij de eerste noten van ‘Diamonds on the inside’…heerlijk melancholisch! Ben maakte onvervalst gebruik van de akoestiek van Paradiso en deed de rocktempel veel eer aan. Zelfs unplugged met zijn intrigerende warme stem. Het publiek was muisstil. Ik stond recht onder hem, helemaal in katzwijm. Paradiso voelde op dat moment echt als de mooiste, kleinste en intiemste zaal op aarde. Alsof hij een privé-concert gaf.
That’s what I love about him. Hij is nooit gezwicht voor commerciële platenmaatschappijen, hij staat niet op covers van magazines of je hoort hem niet op de radio. En toch staat hij te spelen in een uitverkocht Paradiso of een volledig uitverkocht stadium in Australië, waar ik zelfs van Ben samen met Eddie Vedder mocht genieten. Ben hield nog een publieksonderzoekje: ‘Who has never seen us?’ was de grote hamvraag. Bijna de helft van de zaal stak zijn hand op, wat mij eerlijk gezegd verbaasde. ‘And how did you end up here?’, vroeg hij nieuwsgierig. Bijna iedereen wees naar de persoon naast zich. En dat is precies de kracht van Ben. Het is ‘music from the heart’ waarmee hij met mond-tot-mond reclame volle zalen trekt. Eigenlijk kun je wel stellen dat Ben één van de ‘Best Kept Secrets’ is van de afgelopen 20 jaar. En laten we dat vooral zo houden! Van mij mag hij alleen nog maar in intieme kleine zaaltjes zijn muziek en stem laten galmen…En het liefst in Paradiso! Nog even nagenieten met de encore en de mooie intieme afsluiter van deze bijzondere avond:
Thelma en ik filosofeerde gedurende de 4 dagen over wat nou muziek maken en artiestschap inhoudt. Er kwamen woorden naar boven zoals 'humble', 'moeiteloos', 'de urgentie om muziek te maken'. Oftewel als je iets doet waar jezelf energie van krijgt, vanuit je gevoel start en er talent voor hebt (dat gaat meestal gepaard met elkaar...), dat zijn voor mij de ingrediënten voor artiesten die pure muziek maken. En dat werd zeker waargemaakt op RockWerchter 2016!
Hieronder nog een aantal foto’s die goed de sfeer weergeven van hoe ik het festival beleefd heb samen met Thelma (en daaronder de line-up voor de volledigheid): Heerlijk zwijmelend op de muziek van James stond ik naar hem te kijken en kreeg spontaan een ‘midlife crisis crush’ zoals Thelma het zo mooi verwoordde. Hij doet je echt denken aan Johnny Depp en dan met zo’n mooie stem en gitaar...Ik zag mezelf al helemaal vooraan staan tussen de 16-jarige meisjes...
Thelma en ik zaten in tweestrijd. Hoe hadden ze toch in godsnaam deze 2 dames van wereldformaat op hetzelfde tijdstip kunnen programmeren...Onze wegen scheidden daardoor voor een uur, want ik wilde toch echt wel Skunk zien crowdsurfen en haar krachtige stem horen. En Thelma had haar kaartje voor RockWerchter vanwege Florence gekocht. En zo geschiedde het. Na een uur teruggevoerd te zijn in mijn grunge-rocktijd liep ik terug. Skunk maakte ondertussen nog een enorm politiek statement: Ze bombardeerde zichzelf tot 'Europeaan' naar aanleiding van ‘Brexit’ een paar dagen daarvoor. Ze zei dat ze ‘back to square 1’ zijn in Engeland...Alles waar zijzelf ook 20 jaar zo voor had gestreden in 1 dag vernietigd. ‘Everyday hurts...’ Gelukkig nog het laatste half uur van Florence meegepakt. Wat een presence is zij. An angel came down from heaven in haar fladderende rode jurk. Alhoewel ik thuis niet naar haar muziek en stem kan luisteren (tot grote verbazing natuurlijk van Thelma), was het concert en juist haar stem erg mooi en zo breekbaar. Een gevoelsmens die iedereen vroeg om in de laatste show van haar tour voor één keer de mobiel tijdens het laatste nummer weg te stoppen...En gelijk heeft ze, maar toch ben ik blij dat ik van alle mooie momenten van het festival beelden heb en ook flink genoten heb! De afsluitende vuurwerkshow kwam er als een soort van aftermath of anti-climax achteraan. Jammer dat deze niet geïntegreerd was in haar overweldigende show...Misschien wilde ze dat niet...Snap ik ook wel weer. Het was een zeer geslaagd festival! En afhankelijk van de line-up van volgend jaar, een grotere warmere tent en onder voorbehoud van mooi weer zou ik zo weer 4 dagen van mijn leven 'opofferen'...! Thelma: Ga je weer mee op een road trip?
Kensington bouwde de show mooi op en maakte er zowaar een feestje van om 2 uur ’s middags. Met recht een openingsact die het publiek goed weet op te warmen. Het mooiste aan Kensington vind ik dat ze artiesten in hart en nieren zijn en ‘zo dankbaar zijn dat ze op het podium mogen staan waar hun jeugdidolen die avond ook zouden spelen zoals de Red Hot Chili Peppers’, aldus gitarist Casper Starreveld. Charmante Amsterdammers met een hartje van goud! Echte crowdpleasers.
Poncho aan poncho uit, zo ging het eigenlijk al 3 dagen. Maar dat mocht de pret, de toffe bands en het lekkere eten van de food trucks niet drukken. Zo heb ik 2 keer de BBQ ballen met overheerlijke Smokey BBQ-saus op. Thelma was verslaafd geworden aan de pulled pork (die volgens haar recht deed aan het overheerlijke recept van haar moeder). En de nachos van Willy’s deden het ook goed. Op weg naar PJ Harvey hoorden we de electronische rockbeats van Goose. Volgens Thelma kwam hun show totaal niet tot zijn recht in het daglicht en was het niet zo’n feestje als de vorige keer. Precies op tijd voor PJ Harvey. En dat was maar goed ook, want deze show moet je van begin tot eind meemaken. Het deed ons meer denken aan een muzikale theatervoorstelling zoals van Orkater dan aan een concert. En bij een theatervoorstelling loop je ook niet zomaar weg. Ze kwam op met een soort van fanfare en zong bijna op een vervreemdende manier. Het waren zeker geen meezingers en ik raakte helemaal in trans op een gegeven moment. Het decor deed me denken aan het plafond van het Pantheon in Rome waar ik een paar maanden daarvoor nog een kwartier lang naar had gestaard en waarbij de motregen door het gat drupte. Magisch! Zo ook deze voorstelling van PJ Harvey in haar geweldige zwarte met leren outfit. Met dank aan modeontwerpster Ann Demeulemeester (1 van ‘de 6 van Antwerpen’).
En wat baalde ik achteraf dat ik niet eerder naar Tame Impala was 'overgelopen'...We pakten nog net de laatste 2 nummers mee. Ik werd bij het laatste nummer zelfs emotioneel. Ik begreep maar niet waarom die muziek en de zanger mij zo raakte. Had ik van tevoren maar meer research gedaan, dan had ik geweten dat ze uit Australië kwamen. Het land waar ik 6 jaar van mijn leven heb vertoefd...Dat verklaarde alles. Helaas eindigen ze hun tour dit jaar in Mexico, dus ik zal geduld moeten hebben voordat ik weer meegevoerd kan worden in hun muziek vol psychedelische klanken verrijkt met een kleurrijke lichtshow en te coole graphics. Tip: Mocht je een avondje relaxte beelden en muziek willen zien, check dan de bij elkaar geplakte stream van Tame Impala paredes de coura 2015 met graphics op de Opera House in Sydney waar de Manly Ferry op de voorgrond en op de achtergond de immense cruise ships voorbij glijden...
Ineens bedacht ik me dat Gary Clark Jr. ook aan het spelen was in ‘The Barn’. Hoe kon ik dat vergeten! Hij bewees dat hij niet voor niets ‘de beste gitarist van de wereld’ is van dit moment. Behalve vette gitaarriffs, mooie blues akkoorden en pakkende solo’s, heeft Gary ook nog een stem die je doet denken aan de grootsten van deze aardbol. Where Jimi meets Bob meets Prince meets B.B. King! Wat overweldigend om hem zo live te zien spelen. Genieten, genieten en nog eens genieten.
Het was dringen voor de deur van Klub C bij Trixie Whitley. Later bleek dat de regen ook een rol speelde...Ik heb uiteindelijk alleen het laatste nummer gezien omdat ik geen zin had in gedrang half in de regen. Wat een unieke stem gepaard met een dosis emotie. Haar naam en goede uitspraak doen ook vermoeden dat ze half Belgisch/ half Engels is. Na wat Googlen blijkt dat ze Belgisch-Amerikaans is. ‘From a very young age, Trixie Whitley nurtured a singular creative spirit, springing from her restless inner directive.’ (bron: Website Trixie Whitley) Need I say more...ze maakte het waar! Ondertussen stond ik te popelen om naar Robert Plant te gaan, dé voorman van Led Zeppelin. Dat ik ooit nog in mijn leven ‘Whole lotta love’ live mocht horen van hem. Alle bekende liedjes wel verpakt in een nieuw jasje, maar het begin van ‘Whole lotta love’ speelde en zong hij vol respect in de originele versie (je herkent het niet meteen...maar als de gitaarriffs beginnen, krijg je gegarandeerd kippenvel (oeps, spoiler alert...:-)): Dat Robert ook op de rocklegendelijst een prominente plek heeft, mag duidelijk zijn. Hij bewees dat ook temeer met zijn nieuwe nummers vol Afrikaanse muziekinstrumenten en ritmes. Deze man MOET muziek maken, dat staat buiten kijf. Dat zit er in en moet er uit. Een show die gezien moet worden, van begin tot eind!
Mann, mann, mann, Deutsche Gründlichkeit van de bovenste plank. Hoe strak, vet en entertaining kan een band zijn! Naast al het theatrale geweld, maakte Mr Rammstein ook nog een politiek statement. Vlak naast vliegveld Zaventem een ontploffing met bomgordel verbeelden...Dat hakte er best in en was op het randje van wat wel of niet ‘artistiek verantwoord’ is...En dat je daarna gewoon door blijft headbangen op de strakke riffs en de driedubbele base. Tsja...Al met al, een concert dat ik zeker niet wilde missen en waarvoor ik besloot om naar RockWerchter te gaan. Weer een dikke streep op mijn bucketlist. Was je ook op RockWerchter 2016, dan hoor ik hieronder natuurlijk graag hoe jij het festival en de concerten hebt ervaren!
Dag 1: Van Kaiser Chiefs, Ellie Goulding, New Order tot Paul McCartney.Na een bakkie koffie en thee reden Thelma & Louise weg. Volgepakt met 8 dagen kleding voor 4 dagen festival. Volg vooral niet je GPS was het devies op de website en borden van RockWerchter...Hadden we onze eigen weg maar vervolgd, dan hadden we de Kaiser Chiefs op het festivalterrein kunnen zien en niet vanachter de hekken. Ruby, Ruby, Rubyiiieeee....! Toch maar weer even terug naar de camping, de tent beter inrichten voor de lange nachten die zouden komen.
Daarna toch even New Order checken, we hadden nog 'pauze' voor Paul. Ik wist nog dat het 80's electronische sounds waren, die me destijds ook al niet raakte. En nog steeds niet. Na 3 nummers hadden we het wel weer gezien...De video's waren wel vermakelijk. Allemaal foute flashbacks naar de 80's drugs and rock & roll lifestyle. En toen op naar Paultje...eigenlijk zonder al te grote verwachtingen, het zou een streepje op mijn bucketlist worden. Maar niets was minder waar. Wat een legende! Een 2,5 uur durende show waar ik meegevoerd werd in de geschiedenis van The Beatles. Waar Paul de andere Beatles John, George en producer George Martin stuk voor stuk aanhaalde en hun liedjes vol liefde speelde. Ringo ontbrak wel in het rijtje... Ik heb nu ontdekt wat de kracht is van een echte muzieklegende: zo klein en zo groots mogelijk kunnen spelen. Dat het zelfs irritant is dat mensen achter je praten en lachen als Paul met gitaar alleen in de spotlight speelt. Dat je jezelf hoort roepen 'Show some respect' tegen feestend festivalpubliek. En bij 'Live and Let Die', waar Paul van heel klein naar heel groots gaat met alle bijbehorende video's, vuur(werk), en rook. Alsof je zelf in een film met Bruce Willis zit. Hé Jude! galmde nog dagen na over het festival...Wel jammer voor Disclosure die daarna als afsluiter stonden geprogrammeerd. Want deze mooie herinnering aan Paul wilde we niet laten verstoren. En ons bedje lonkte, nog 3 dagen te gaan... Was je ook op RockWerchter 2016, dan hoor ik hieronder natuurlijk graag hoe jij het festival en de concerten hebt ervaren! |
PoodyWoodyGeniet mee met Jetty van Kooij en deel ook jouw culturele belevenissen om deze herinneringen in leven te houden! Categoriën
All
Archief
September 2023
|